Blood Moon

Κεφαλαιο 7

"Αχ Μέγκαν είσαι τόσο χαζη" είπα στον εαυτό μου ενώ πετούσα το φαγητό που μόλις είχα κάψει. Αυτή η μέρα πήγαινε απο το κακο στο χειρότερο. Ήθελα να δώ τι άλλο θα μου συμβει, αφού για μια στιγμή σκεφτομουνα να μην βάλω κεράκια στην τούρτα να μην πιάσουμε και καμία φωτιά. Ευτυχώς που είχα μυρίσει το καμένο γιατί αλλιώς θα έτρεχα να φέρω την πυροσβεστική και μετά ποιος θα την άκουγε την Μαμα μου.

Πέταξα το φαγητό που μου είχα κάψει και καθησα στο αναπαυτικό μου κρεβάτι. Οποτε ένιωθα μόνη ή λυπημένη ξάπλωνα εκει και περίμενα να με πάρει ο ύπνος. Νόμιζα ότι έτσι θα μπορούσα να ξεχναω και όταν θα ξυπνουσα να είχαν όλα τελειώσει. Ηταν ο δικός μου τρόπος ώστε να συγκεντρώνω τις σκέψεις μου και να ξεφεύγω απο την ζωή των άλλων θέλοντας να κλειστώ στον εαυτό μου. Το ήξερα ότι δεν ήταν και ο ιδανικότερος τρόπος αλλα ήταν τουλάχιστον για μένα αποτελεσματικός σε κάποια σημεία.

Εμεινα εκει για κάμποσα ώρα, κουκουλιασμένη μέχρι το κεφάλι με το πάπλωμα και με κλειστά τα ματιά. Ήθελα να με πάρει ο ύπνος αλλα δεν τα κατάφερα ποτε, μέσα στο κεφάλι μου αντηχουσε η φωνή του Κάσπερ, η ουλή του άνδρα, τα δεκάδες ματιά που με κοίταζαν καθώς έμπαινα μέσα στην τάξη ακόμα και τη φωνη της καθηγήτριας! Σηκώθηκα απότομα θέλοντας να άνιση όλες αυτές τις στιγμές απο την μνήμη μου και σηκώθηκα να παω να ρίξω νερό στο πρόσωπο μου. Διέσχισα τον διάδρομο και έφτασα στο μπάνιο, άνοιξα την πόρτα και αντίκρισα πάλι αυτο το απαισιο πρόσωπο με την ουλή. Αρχισα να ουρλιαζω και έπεσα κάτω στη προσπάθεια μου να του ξεφύγω. Πεσμένη στο πάτωμα τον κοίταξα μέσα στα ματια. Με κοίταζε τον κοίταζα, δεν έκανε ούτε μια κίνηση ήταν ακονος σαν φάντασμα, το στερνο του δεν κινούνταν και έμοιαζε σαν να μην αναπνέει. Πιαστηκα απο τον τοίχο και προσπάθησα να σηκωθώ ενώ δεν έπαιρνα τα ματιά μου απο πάνω του αλλα ούτε και αυτός τα δικά του. όταν κατάφερα να σηκωθώ έκανε το πρώτο βήμα. Τον κοίταζα γεμάτη φόβο και προσπαθούσα να σκεφτώ τι να κάνω. Πλησίαζε τρομακτικά αργα, δεν ήξερα αν πρέπει να σκριλιξω ή όχι, πήρα για ένα δευτερόλεπτο τα ματια μου απο το πρόσωπο του και την επόμενη στιγμή είχε εξαφανιστεί.

"Οχι" είπα και τιναχτηκα απο το κρεβάτι μου. Κοίταξα γύρω μου. Ήμουνα στο δωμάτιο μου και μόλις είχα πετάξει το πάπλωμα κάτω. Ξαφνικά μπήκε μέσα στο δωμάτιο η Λουση και άρχιζε να χοροπηδαει πάνω μου όμως εγω δεν είχα καμία όρεξη για παιχνίδια. Αναρωτιομουν αν ήταν και αυτο όνειρο, αλλα παρά ήταν αληθινό για να ήταν όνειρο. Το θυμωμουν καθαρά δεν είχα κοιμηθεί! Ομως πως βρεθηκα εδω και πως αυτος ο ανδρας ειχε μπει σπιτι μου; Με το που ηρθε αυτη η σκεψη ετρεξα οσο πιο γρηγορα μπορουσα, κατεβηκα τις σκαλες σαν συφουνας και με μιας βρεθηκα απεναντι απο την ορθανοικτη πορτα. Δεν μου συμβαινει, οχι, οχι σε μενα. Εμεινα να κοιταζω την ανοικτη πορτα και να μην μπορω να κουνηθω, δεν ηταν ονειρο δεν ειχα κοιμηθει, ο ανδρας ειχε μπει στο σπιτι μου, αλλα που ηξερε που μενω.. με ειχε παρακολουθησει! Τωρα συνειδητοποιησα το ασιθημα που ενιωθα οταν πηγαινα στο σχολειο, αυτο το αισθημα της παρακολουθησης, ομως τι ηθελε απο μενα;