Blood Moon

16

Πήρα το αμάξι της μαμάς και οδήγησα μέχρι το τμήμα. Η μαμά μου ήταν μια εξαιρετική δικηγόρος, για πιο λόγο το έκανε! Καθώς πήγαινα στο τμήμα τηλεφωνούσα σε όσους καλούς δικηγόρους ήξερα που δουλεύουν μαζι της. ΕΠΡΕΠΕ να την βγάλω απο εκει!! Καθώς πήγαινα είδα έναν ανθρωπάκο να πετάγεται στο δρομο, αυτόματα πάτησα το φρένο και έστριψα το τιμόνι για τον αποφύγω. Ο νάνος δεν ειχε κουνηθεί απο εκει σαν να ήξερε οτι δεν θα πάθει τιποτα η οτι και να πάθει δεν θα τον νοιάξει. Βγήκα έξω γρήγορα για να δώ αμα ήταν καλα, όμως αυτός με κοιτούσε με ενα βλέμμα σαν να διάβαζε τις σκέψεις μου ή ακόμα χειρότερα σαν να με ήξερε μια ζωή και να ειχε προβλέψει τις επόμενες κινήσεις μου.

"Εισαι καλα; Πως πεταγεσαι έτσι απο το πουθενα; Θα μπορούσα να σε ειχα στείλει στο νοσοκομείο και εγω να ήμουν τωρα φυλακή."

"Μέγκαν, μην ανησυχεις."

"Πως ξερεις το όνομα μου;"

"Ξέρω περισσότερα απο όσα ξερεις. Απλα ήθελα να σε ενημερώσω οτι η μαμά σου δεν ειναι και τοσο αθώα."

"Μα τι λες! Και εσυ πως το ξερεις ας πούμε εισαι μεντιουμ ή ξαφνικά ξερεις τα παντα για την ζωή μου!"

"Καταρχήν ηρέμησε, δεν εχω χρόνο και πρεπει να σου μιλήσω για αυτα που θα ακολουθήσουν. Οι βρικολακες έχουν ήδη μάθει για σένα πρεπει να έρθεις μαζι μου στον πρώτο κόσμο δεν εισαι ασφαλής εδώ! Όσον αφορά την μαμά σου ειναι ασφαλής στην φυλακή."

"Δεν ερχομαι μαζι σου που να με παρακαλάς!"

"Ο Πάτρον με εστειλε."

"Θα μπορούσε να έρθει αυτός! Δεν σε εμπιστεύομαι και τωρα κανε στην άκρη γιατι θελω να φύγω!"

"Όχι θα έρθεις μαζι μου."

Ένιωσα όλο το κορμι μου να παγώνει και τα πόδια μου να έχουν βγάλει ρίζες στο έδαφος, ένας αφορητος πόνος σε όλο μου το κορμι με έκανε να ουρλιαξω όμως παλι δεν μπορούσα να ακούσω την φωνη μου κοιταξα το έδαφος και είδα οτι όντως τα πόδια μου είχαν μεταμορφωθεί σε ρίζες δέντρου και είχαν εισχωρήσει βαθιά στο έδαφος. Με μια έκφραση απελπισίας και πόνου κοιταξα τον νάνο. Ειχε κλείσει τα ματια του και ψιθυριζε κατι χωρίς όμως να τον ακούω, αυτός μου το έκανε αυτο μου έκανε μάγια. Προσπάθησα να πάρω το πάνω χέρι και να προσπαθήσω να ξεφύγω. Εκείνη την στιγμή πέρασαν επο το μυαλο μου τα ξόρκια που μου ειχε μάθει ο Πάτρον στο πρώτο μάθημα όμως κανένα δεν ήταν για αυτη την περίπτωση. "Θα αυτοσχεδιασω", σκέφτηκα "ενα ξόρκι θελω μονο, σκέψου Μέγκαν απλα σκέψου". Ο πόνος ερχόταν όλο και πιο ψηλά και πιο ψηλά χωρίς να μπορω να πάρω ανάσα. Τότε σκέφτηκα την μαμά μου και ποσο ήθελα να φύγω, ποσο θα ήθελα να ήμουν μια κανονική κοπελα της ηλικίας μου και τότε ο πόνος μειώθηκε κατα λιγο, συνέχισα να σκέφτομαι χαρούμενα πράγματα και πρόσεξα οτι αυτο ήταν το μαγικο! Αισιοδοξία! Σκεφτόμουν όλο και πιο αισιόδοξα πράγματα ώσπου ο πόνος ειχε φτάσει στις ρίζες των ποδιών μου και τέλος ειχα γυρίσει στα κανονικα μου. Μόλις συνήλθα έλαβε σειρά ο νάνος. Τον κοιταξα με το δολοφονικο μου βλέμμα και αυτός το πήρε το μήνυμα.