Blood Moon

17

"Εισαι πιο δυνατή απ'οσο νόμιζα" ειπε κατάπληκτος και με πλησίασε.

"Φύγε μακριά μου τωρα"

"Δεν γίνεται με εχουν διατάξει απο τον πρώτο κόσμο να επιστρέψω μαζι σου. Πρεπει να έρθεις μαζι μου!"

"Όχι δεν μπορω να έρθω πρεπει να βγάλω την μαμά μου απο την φυλακή δεν την σκότωσε αυτη!"

"Ολα θα γίνουν όπως θελεις αρκεί να έρθεις μαζι μου ο Βασιλιάς πρεπει να σε δει όπως και διποτε. Κυνδινευεις με ακούς; Θα σε σκοτώσουν πριν το πατείς είδηση θα σε εχουν πάρει με το μέρος τους!"

"Ποιοι;"

"Οι βρικολακες πρεπει να έρθεις μαζι μου τωρα"

"Εντάξει θα έρθω αλλα έτσι και κανεις καμία ζαβολια θα το μετανιώσεις."

"Όχι στο υπόσχομαι απλα πιάσε το χέρι μου για να μεταφερθούμε."

Και εγω έπιασα το χέρι του και ένιωσα αυτο που ειχα νιώσει οταν με μετέφερε ο Πάτρον την πρώτη μέρα που έμαθα οτι ειμαι μάγισσα. Πριν το καταλάβω ειχα φτάσει σε έναν μαγικό κόσμο.

Παντου έβλεπα ξωτικά, νανους, ανθρώπους που μονο ανθρωποι δεν ήταν. Ολοι φαίνονταν τοσο απασχολημένοι, κάποιοι απο αυτούς με κοίταζαν περιεργα κάποιοι άλλοι απλα κοίταζαν την δουλειά τους. Τα σπίτια ήταν σαν να είχαν βγει απο παραμύθι που διαδραματιζοταν κατα τον μεσαίωνα. Τα ρούχα τους ήταν παλιά και φθαρμένα ενώ ολοι είχαν στα χερια τους απο ενα χοντρό και παλιό βιβλίο.

Ο νάνος με έπιασε απο το ενα μου δάχτυλο και με πέρασε μέσα απο την πλατεία που μας ειχε φέρει κατευθυνοντας με προς το παλάτι.

Μόλις φθάσαμε στην πόρτα του παλατιού άνοιξε και μπήκαμε μέσα. Πρωτα ήταν μια μεγάλη αυλή με πολλούς νανους και ξωτικά να περιποιούνται τα λουλούδια, περιεργα λουλούδια, πιο πέρα ήταν μάγισσες με τα χοντρά βιβλία τους μπροστα απο έναν τεράστιο Καταρράκτη. Φαινοταν σαν να μην ειχε ούτε αρχή ούτε τελος, χυνοταν απο τα σύννεφα και συνέχιζε κατω απο το έδαφος. Ο νάνος μου έπιασε το χέρι και με τράβηξε μέσα στο παλάτι. Μόλις μπήκα γνώρισα την χλιδή, την δόξα και την πολυτέλεια. Το πάτωμα ήταν τοσο λαμπερό σαν διάφανες και θύμιζε μικρούς μικρούς κρυστάλλους. Οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με χρυσό και το ταβάνι δεν θα το περιέγραφα σαν ενα ταβάνι. Έδειχνε πολέμους μεταξύ διαφόρων πλασμάτων και του βασιλια, όμως δεν ήταν απλές εικόνες ούτε ζωγραφιές. Τα γεγονότα ήταν κινούμενα αλλα χωρίς ήχο, φοβήθηκα στην λεπτομέρεια του πως τα παρουσίαζε, ήταν σαν ολα να συνέβαιναν και να ήμουν μέρος της ιστορίας. Η Κεντρική είσοδος ήταν τεράστια παντου έβλεπα αγάλματα να κινούνται και αντικείμενα να ψυθιριζουν το ενα με το αλλο. Άκουγα τα λουλούδια να μιλάνε και να λενε ιστορίες ζωης η τα τελευταία κουτσομπολιά του παλατιού. Προχωρήσαμε σε έναν τεράστιο διάδρομο με μεγαλα παράθυρα και βαριές κόκκινες κουρτίνες. το πάτωμα φαινόταν διαφορετικό και το ταβάνι ειχε πάρει την μορφή του καιρού αυτής της στιγμής, ήταν σαν να μην υπήρχε στην ουσία ταβάνι. Τον διασχίσαμε με ταχύ βήμα λόγω της πιεσμένης ώρας που ειχαμε στην διάθεση μας, οσο πιο γρήγορα τελειώναμε τοσο το καλύτερο.