Blood Moon

Κεφαλαιο 4

Έκανα ένα βήμα και ένιωθα αλλά δυο πίσω μου. Είχα την αίσθηση ότι με παρακολουθούσαν. Γύρισα να κοιτάξω διακριτικά πίσω μου αλλά δεν ήταν κανένας. Μαζι με τους εφιάλτες είχαν έρθει και υποψίες, λίγο ήθελα για να μπω σε ψυχιατρική κλινική. Επιτάχυνα το βήμα μου διότι δεν ένιωθα την ελάχιστη ασφάλεια λίγο έμενε για να φτάσω στο σχολείο. Ομως εγω συνέχιζα να τα νιώθω.

Μετά απο δυο λεπτά είχα φτάσει έξω απο το σχολείο και χωρίς να χανω χρόνο μπήκα κατευθείαν μέσα. Δεν ξέρω αν όντως με παρακολουθούσε κάποιος ή κάποιοι αλλά ήταν αρκετά ανατριχιαστικό.

Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να έρχεται ο καθένας με την σειρά του να με χαιρετά και να μου εύχεται, είχε καταντήσει δυπρόσωπο. Άτομα που δεν μου μιλάνε ξαφνικά να δείχνουν χαρούμενοι και μέσα στην γλυκά! Τους μισούσα αυτούς τους ανθρώπους! Ομως είχα πει ότι θα είμαι καλή σήμερα και εγω ότι λέω το κάνω! Χωρίς πολλά πολλά σηκώθηκα και πήγα ήσυχα στην τάξη μου όπου μόλις μπήκα με περίμενε η Άλις με μια τεράστια τούρτα και 18 κεράκια. Αμέσως όλοι οι συμμαθητές μου άρχιζαν να μου τραγουδάνε το τραγούδι των γενεθλίων.

"Χρόνια πολλά Μέγκαν" αναφωνησαν όλοι μαζι και ένας ένας ερχόταν να που ευχηθεί.

Οταν τελείωσαν όλοι είχε ήδη μπει μέσα στην τάξη η καθηγήτρια. Καθησαμε και η Άλις κατευθείαν ξεκίνησε να λέει πως κατάφερε να βγει με τον Κάσπαρ, ένα απο τα πιο ωραία και καυτά αγόρια στο σχολείο. Αυτή ήθελε κάτι περισσότερο απο ένα ραντεβού αλλά εγω ήξερα ότι αυτός το μόνο που ήθελε ήταν να την ρίξει στο κρεβάτι. Η Άλις όμως ήταν τόσο χαζη που δεν το καταλάβαινε είτε της τα έλεγα είτε όχι.

Η Άλις ήταν πολύ όμορφη κοπέλα. Ξανθιά με πράσινα ματιά, που κυριολεκτικά σε μαγνητιζε το βλέμμα της και σε έκανε να βυθίζεσαι όταν σε κοίταζε! Οσο για το σώμα της! Εκει ήταν η κόλαση... Το καλογυμνασμενο σώμα της ήταν ένα απο τα χαρακτηριστικά που ήταν δημοφιλής στο σχολείο και πολλοί την ήθελαν. Πολλές φορές ένιωθα μειονεκτικά και δεν ήθελα να με συγκρίνουν μαζι της - που σίγουρα υπήρχε σύγκριση- την αγαπούσα σαν αδερφή μου βασικα ήταν αδερφη μου!

Είχα ένα αδερφό ο οποίος πέθανε σε τροχαίο μαζι με τον πατέρα μου. Εκείνο το βράδυ ήταν ένα απο τα πιο φρικτά βραδιά της ζωής μου και απο τότε ξεκίνησαν και οι εφιάλτες που στοιχιοναν τον ύπνο μου. Πανε 3 χρόνια απο τότε. Η Μαμα μου όπως και εγω κάναμε καιρό για να συνελθουμε και τώρα μπορω να πω ότι είμαστε καλύτερα. Έχουμε μείνει οι δύο μας μόνοι σε αυτόν τον κόσμο. Μετά τον θάνατο του αδερφού μου και του πατέρα μου η Μαμα μου κλείστηκε στον εαυτό της. Δεν είχε φίλες και αυτές που είχε απομακρύνθηκαν σιγά σιγά. ΣΣπαραζε η καρδιά μου οπότε την έβλεπα, αλλά ευτυχώς υπήρχε και η κυρία Ζοζεφίνα! Μπορεί να μην την συμπαθούσα επειδή γινόταν κουτσομπόλα και αδιάκριτη αλλά έκανε την Μαμα μου να ξεχνιέται..

Για μερικά λεπτά ήμουνα στον κόσμο μου και δεν άκουγα ούτε την καθηγήτρια ούτε την Άλις. Μόλις συνειδητοποίησα ότι όλοι είχαν γυρίσει να με κοιτάζουν συνειδητοποίησα ότι βρισκόταν μπροστά μου η καθηγήτρια και μου μιλούσε νευριασμένη.

"Κυρία Μέγκαν μπορειτε να μου πείτε, μιλάω σε άνθρωπο η τοίχο;"

"Εμμ"

"Ε;"

"Συγνώμη κυρία Σλίβιγκουν αλλά ήμουν αφηρημένη θα μπορούσα να παω στην τουαλέτα;"

"Να πας αλλά όταν επιστρεψεις να έχει επιστρέψει και αυτο που λέγεται μυαλό" είπε και ξέσπασαν σε γέλια, όλοι εκτός εμένα και την Άλις.

Με το που βγήκα απο την πόρτα στάθηκε δίπλα στο τοίχο. Τι μου συμβαίνει άραγε; ?