DENGESİZ HÖDÜK

7.

Sonunda evciğimin önündeydim. Burayı,bigün özleyeceğim aklımın uçundan biile geçmemişti. Kaapıyı çalmaya korkuyordum çünkü daha gencim ölmek istemiyorum. Annem'e ne diceğim ki ne yalan uydurucam. Annem öyle filmlerdeki,kitaplardaki gibi rahat değildi. Ağzıma ederdi yani..

Bizim evin kapısından tek tük tanıdıklar çıkıyordu. Lan cidden düşündüğüm şey olmuş olmasın. Vala annem beni geberdi biliyordu. Bunlarda başsağolauna geldiler. Tek tahminim bu başka ne olabilirki?

Korka korka kapıyı tıkladım.
Kapıyı açan abim vedat'tı

"Lan!! Evin yolunu unuttun sanıyorduk."

"Abicim.  Unuturmuyum hiç biricik yuvamı."

"Bu yapığının cezası olucak elbet küçük hanım!!!"dedi abim. Nedense bu sözüyle aklıma koray gelmişti.

"Heyy nerelere daldın."abimin sesiyle kendime geldim.

"Yok bişey."

"Tamam geç içeri."

İçeri geçince annemle göz göze geldim. Ödürücü bakışlarına karşı kendime bir fatiha okudum.

"Anamm canım anamm!!"dedim yumuşatmak amacıyla..  koştum yanaklarını sulu sulu öptüm.

"Hiç sırnaşma esra. Umarım mantıklı bir açıklaman vardır."

"Anam tabikisi var.  Haydi ,hadi oturalım şöyle benim güzel ailem."

"Esraaa!!!!beni delirtme ne oturması. Söyle bana nerelerdedin." Oha bu ses annemden mi çıktı ya. Ne var yani biraz filmlerdeki annelere özensen be kadın. Tabi bunu ona söyleyemem. Malum göt korkusu falan..

Söyleyeceğim yalanı düşünüyordum. Haydi esra çalıştır saksıyı. Ne desem? Ne desem? Hah buldum. Çok zekiyim lanet olsun. Yalanıma inansınlar diye gözlerimi birkaç dakika kırpıştırmadım. Ağlıyorum havası vermek için tabikisi.

Usul usul kanepeye oturdum.gözlerim hafif sulandı. Bunu gören annem telaşlandı. Ah annem yalan söyeyeceğim için özür dilerim. Söylemessem bana ceza olarak 1hafta evden çıkmama izin vermezdi. Klasik cezası işte. Ama bazen telefonuma da el koyardı. O daha kötü tabi.

"Yavrum ne oldu. Neden ağlıyorsun?"dedi annem telaşla yanıma oturarak.

"Nasıl söylesem ki."dedim üzgünce

"Esra anlatsana be. "Bu sefer abim konuşmuştu.

"Kızım biri sana bişey falan mı yaptı? Anlatsana beni delirtme."

"Peki anne. Bak şimdi bir arkadaşımla hastaneye gittik.  İşte sonra-" Daha sözümü tamamlayamadan annem söze atıltı.

"Ne!!!Hastanemi neyin var?Bana nasıl anlatmazsın."

"Anne sakin olurmusun. Ben değil arkadaşım için gittim. Israr edince ben şey ettim işte."

"Gece hastanede miydin? Umarım arkadaşının ciddi bir durumu yoktur."

"Annecim hastanede değildik. Arkadaşımın evine gittik. Ona destek olmak istedim anne."

"Vah vah.Nesi var peki?"dedi annem üzgünce

"Kanser olduğunu öğrendi. Morali çok bozuktu. Ailesi de pek destek olmuyormuş. Yanında olmamı istedi. Kızmadınız dimi?"

"Tabikide hayır esra. Herzaman arkadaşına destek ol. Bu zor zamanında yanında ol."