Zelfmoord ~voltooid~

5

Het contact tussen haar en mijn ouders werd beter, terwijl het contact tussen mij en mijn ouders alleen maar achteruit ging. Ik kreeg hulp elke week moest ik daar heen omdat ze dachten dat dat mij zou helpen maar ik heb daar nooit alles verteld vanaf mij 13 denk ik al aan zelfmoord gewoon omdat ik het niet meer aan kon ik sneed mezelf om mijn pijn ergens anders te voelen. Er kwamen diepe sneeën en die littekens staan nog steeds op mijn lichaam elke keer denk ik er weer aan niemand wist er van. Mijn ouders vroegen er niet eens naar ze zagen mijn sneeën maar vroegen nooit van hoe kom je eraan. Ze vonden altijd dat ik me aanstelde of dat ik aandacht wilde hebben dat was nooit het geval en anders was het onbewust. Mijn vriendschap werd steeds beter en sterker ik kreeg nog 2 vriendinnen erbij we werden een heel hecht vrienden groepje. Zij vertelde mij wel altijd hoe zij zich voelden ook als ze zich niet oké voelden en ik vertelde vaak niet hoe ik me echt voelde ik zei altijd dat het goed met me ging terwijl ik van binnen kapot ging. Ik wist echt niet meer wat ik moest doen mijn ouders begrepen mij niet. Ik wilde van deze wereld want er hield toch niemand van me en ik kon niet met deze pijn leven die ik elke dag voelde. Ik zakte steeds dieper en dieper weg. Mijn hulp die ik kreeg hielp niks, ik voelde me er niet thuis ik had niet het gevoel dat ze mij begrepen en dat was wel wat ik nodig had. Ik ging helemaal de foute kant op ik ging steeds meer met mensen om die illegale dingen deden. Ik ging steeds meer vechten, ik deed ook andere illegale dingen ik had ook altijd een paar messen mee naar school gewoon voor het geval dat. Ik wist dat het fout was ik ging heel veel met jongens om ik was het enige meisje dat daar bij die vriendengroep hoorde en ook die jongens hadden zo hun behoeftes ik was toen 15 jaar toen mijn maagdelijkheid werd afgenomen door iemand van wie ik helemaal niet hielt. Ik ging dezelfde kant op als mijn zus alleen ik trok mijn zusje er niet bij. Mijn vriendinnen kregen steeds meer door dat er wat aan de hand was en die vroegen mij er steeds vaker naar uiteindelijk heb ik het ze verteld niet over mijn zelfmoord niet over mijn snijden en ook niet over mijn maagdelijkheid maar wel over mijn onbegrepen gevoel en hoe het nou echt met mij ging. Dat was heel heftig maar ook best fijn.