Zelfmoord ~voltooid~

9

Moeder

Met deze brief hoop ik dat je wat meer van mij en mijn leven begrijpt
Mama jullie hebben het hoofdstuk met ... En ... Afgesloten jullie gaan door met jullie leven ik niet ik probeer het nu al zolang maar nog steeds lukt het me niet ik vind het zo moeilijk ik kan er niet met jullie over praten omdat jullie me nooit begrijpen ik ben zo anders dan jullie in mijn doen en denken.
Bij jullie was het altijd dat ik me aanstelde of dat ik gewoon aandacht wou dat is nooit de bedoeling met iets geweest. Wat mij nog steeds ontzettend veel pijn doet is dat toen ... Nog thuis woonde bijna alle aandacht naar haar toe ging en dat wij bijna lucht waren en toen ... Uit huis was was de aandacht er opeens ook voor ons ik ben daar ongelofelijk kwaad op geweest ik voelde me op de tweede plaats gezet nee de aandacht die ... Kreeg was niet positief maar zij kreeg de aandacht en toen heb ik altijd gelooft wat ... Zei dat ik niks waard was dar ik voor niemand iets betekende. Ik was ontzettend ongelukkig maar er werd nooit eens aan mij gevraagd van hè ... Hoe gaat het nu met je of gaat het allemaal nog? Ik was kapot gemaakt en ik voelde me eenzaam heel erg ik had het gevoel dat ik er weer alleen voor kwam te staan en dat ik mij er zelf weer bovenop moest werken toen kreeg ik weer hulp van .... Daar heb ik veel gesprekken gehad en trauma therapie maar dat heeft me opgeleverd dat ik makkelijker over dingen kan praten en dat ik wat rustiger kan blijven als ik er weer aan denk dat is heel mooi en fijn dat ik dat er mee bereikt heb maar ik voelde me nog steeds ongelukkig en niet op mijn plaats ik wilde het allemaal zo graag aan je vertellen dat het me allemaal niet lukt maar dat kon niet omdat je me niet zou begrijpen we hadden met mijn psycholoog afgesproken dat ik het in een schriftelijk zou op schrijven als ik ergens mee zat maar dat heb ik nooit gedaan omdat ik bang was voor de reactie en ook omdat dat niet een normale relatie is. In de zomervakantie van klas 1 naar klas 2 had ik voor het eerst tegen je gezegd dat ik van deze wereld af wilde omdat mijn mentor je anders zou bellen maar je enige reactie was dat is toch helemaal niet nodig en je ging weer verder met waar je mee bezig was nee geen knuffel of geen woorden van dat je het erg vond terwijl ik dat wel nodig had ik vond het al zo ontzettend moeilijk om dat tegen je te zegen maar nee er werd geen begrip getoond voor mij en toen vroeg ik me alweer af geeft er wel iemand om mij wat doe ik hier nog op deze wereld voor wie leef ik hier eigenlijk nog ik heb toen nagedacht en ik kon maar 1 reden vinden om hier op deze wereld te blijven en dat was voor mijn vriendinnen door hun zit ik hier nog door hun hebben wij dit gesprek nu ik had het gevoel dat ik niks voor jou en mijn vader betekende ik voelde me zo eenzaam ik sneed mezelf om mijn pijn ergens ander ste voelen om mezelf te straffen jullie zagen de sneeën wel eens als ik een t-shirt aan had maar er werd nooit gevraagd hoe die er kwamen het maakte me niet heel veel uit omdat ik het dan niet hoefde te vertellen mar achteraf deed het me zo ongelofelijk veel pijn en het eenzame gevoel werd alleen maar groter en mijn ongelukkige gevoel ook het was niet dat ik niet mee kon lachen want dat deed ik altijd op school ook maar vaak was die lach zo fake of wel oprecht mar ik genoot nooit 100 % van iets jullie gingen allemaal door met jullie leven en ik bleef maar op 1 punt zitten ik kon niet door het lukte me niet en telkens opnieuw krijg ik flashbacks die me pijn doen ik heb al zoveel geprobeerd maar er heeft mij nog nooit iets bljivends opgeleverd sommige dingen werkten maar kort en anderen helemaal niet vaak had ik een lach op om niemand met mijn pijn lastig te vallen maar s'avonds stort ik altijd in en lig ik op mijn bed huilend proberend te slapen er lijkt dan geen einde aan mijn tranen te komen. Ik wist vaak niet wat ik moest doen ik probeerde me al zo lang groot te houden voor iedereen maar nu is het moment dat dat niet meer ging ik ging er kapot aan ik wist niet meer wat ik moest doen dus ben ik naar mijn mentor gegaan en zo ben ik hier bij de maatschappelijkwerkster gekomen maar nu werd het tijd dat ik mijn ware ik laat zien aan jou en mijn vader hoe moeilijk ik dat ook vind en hoe eng ik het ook vind de tijd is op.

Misschien is het je opgevallen dat dit allemaal in verleden tijd is geschreven maar dit alles is nu nog steeds wat er nu gebeurt en hoe ik mij voel en wat ik nog steeds doe en denk.
IK WIL VAN DEZE WERELD AF !!!!!

je dochter