Dit kan heftig zijn het gaat over zelfbeschadiging
Ik beschadig mezelf al meer dan 3 jaar ik snij in mezelf dat het bloed eruit stroomt en dan als er een korstje opzit dan krab ik die er weer vanaf omdat dat ontzettend veel pijn doet. Ik schaam me ervoor maar het voelt voor mij als mijn enige oplossing ik kan er niet meer mee stoppen ik weet dat het mijn echt pijn niet kan wegnemen maar voor eventjes voel ik dan ook een pijn op een andere plek mijn zusje en ik zitten op de zelfde sport en daar heb je blote armen ik plak veel pleisters maar ik weet dat ik daar ook mee moet stoppen want mijn zusje vind het zo raar en snapt het niet ik denk dat ik er van af ga omdat niemand mijn littekens dan hoeft te zien het is iets heftigs en ik weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan mijn ouders boeit het geen fuck dat ik mezelf snij en dat doet mij ook pijn dat kan je je misschien wel voorstellen toen ik het tegen mijn moeder zei was haar reactie dat heeft je zus ook gedaan dat was het enige ze nam het niet serieus ik had zo graag gewikt dat ze vroeg van stop er alsjeblieft mee we zullen er aan werken we zullen ons hier door heen slaan maar nee dat zei ze niet ik had er ook niet op moeten hopen maar toch deed ik het het was dom van me. Ik snij mezelf niet perse met de reden dat ik mijn aders wil doorsnijden maar als ik mijn ader raak kan het me serieus helemaal niks schelen en zal ik mezelf gewoon dood laten bloeden.
JE LEEST
Zelfmoord ~voltooid~
Teen FictionIk wil weg van deze wereld ik kan niet met mijn pijn leven Graag dit verhaal niet kopiëren