Toen ik nog gelukkig was...

Het laatste lesuur. Wiskunde. Het is tenminste nog een vak waar ik nog niet eens een grote hekel aan heb. Andere vinden mij maar stom. Hoe zou je wiskunde nou leuk kunnen vinden. Nou gewoon, mij zijn. Maarja niemand zou mij willen zijn. Het enige wat draait in mijn leven is ellende. Ik kan me niet concentreren. De tijd gaat ook nog eens sloom... Ik denk terug aan de tijden toen ik nog gelukkig was. Mooie herinneringen komen omhoog. Zoals nog mijn laatste herinnering van opa... Ik mis hem. Toen ik 6 jaar was, stierf hij. De rest van mijn grootouders heb ik niet gekend. Altijd voel ik een leeg plekje in mijn leven. Dat plekje waar hij nog zou moeten zijn. Dan denk ik opeens aan een bepaalde vakantie. Daar was ik flauwgevallen. Mijn broer was bang. Hij moest huilen... Het gaf me weer meer hoop, omdat ik zag dat hij altijd om mij geven zou. TRINGGG. De bel gaat. Eindelijk we zijn uit.

Ik zit in de auto. Elke boom kijk ik aan. We gaan er snel voorbij. Ging het leven ook maar zo snel. Dan zou ik deze pijn niet zolang  voelen. Mijn mobiel gaat. Een sms. Het is raar. Meestal wil niemand me spreken. Toch heb ik nog hoop dat jij het bent. Maar nee... Het is van mijn broer. Hij vraagt waar we blijven. Maar ik hoopte zo graag dat je sorry zou zeggen. Maar je laat me in de steek. Al die jaren heb ik je vertrouwd. Mijn geheimen met je gedeeld. Ik dacht dat ik altijd op je kon rekenen. Maar je hebt me in de steek gelaten. Ik was je beste vriendin. Nu ben ik slechts lucht voor je. Zonder jou kan ik het leven niet aan. "En hoe ging het vandaag op school?" Vraagt mama opeens. "zoals gewoonlijk gewoon goed." Maar eigenlijk is het helemaal niet goed. Ik denk te veel aan toen ik nog gelukkig was en mijn vele pijn. Nu wordt ik elke dag buitengesloten en verlies ik elke dag weer meer vrienden van de weinige die ik nog heb. De meeste schelen me niet zoveel. Maar mijn beste vriendin ben ik al een tijdje kwijt. Ik dacht ik red het wel zonder haar, maar nee. Zonder haar is het simpelweg te moeilijk. Ik zou toch door moeten. Al is het soms zo moeilijk.

Eindelijk we zijn thuis. Even lekker een kopje thee met honing. Dat laat me ontspannen. De thee is klaar. Ik ga op de bank zitten. Ik hoor een stem, die negeer ik. Dan hoor ik hem nog een keer. Het was mama. De behoefte om te reageren heb ik niet. Ik heb niet eens geluisterd. "Nadia, waarom reageer je niet?" "Oh sorry mam." "Heb je geen huiswerk?" "Nah, niet echt." Eiggenlijk heb ik heel veel huiswerkt maar dat kan ik er even niet bij hebben. "Mag ik dan even je agenda zien." vraagt mama plotseling. Ik doe net of ik haar niet hoor. Wat als ze merkt dat ik wel huiswerk heb... "Nadia, is er iets waarom zolaat reageert steeds." vraagt mama. Ik twijfel om het haar te zeggen. Maar ik durf niet. "Nee hoor het gaat prima." zeg ik dan maar. "Mag ik dan even je agenda?" "Oke dan ik heb huiswerk ik ga er wel aan beginnen." Het is echt heel veel. Als mama nou niet steeds vraagt naar mijn huiswerk, zou ik ook niet meer als stuud worden uitgescholden. Toch maak ik weer mijn huiswerk.

Het is al 5 uur. Ik heb honger. De geur uit de keuken ruikt lekker, maar ik heb geen zinin eten. Dat komt omdat ik me zo deprimerend voel. Mama roept dat het eten klaar is. "Ik heb geen honger mama." Zeg ik. Toch moet ik komen eten. Veel is het niet. Het lijkt toch wel een uur te duren voordat ik klaar ben. Eindelijk mag ik van tafel. Ik ga naar mijn kamer. Daar kijk ik nog wat TV en ga ik optijd slapen. Ik kan wel wat rust gebruiken...