Toen ik nog gelukkig was...

Toch maar niet

Dit is een wat kleiner hoofdstuk. Sorry dat het weer zolang moest duren!!

Ik kijk achter me en oppeens staat Jaden daar. Ik sta op en wil wegrennen, maar hij houd me tegen. "Wat doe je hier en wat schrijf je Nadia?" "I  iik   kkk" Stamel ik. "Nadia je tante was ongerust waar je bleef, je bent al een paar uur niet meer thuis..." "Er is geen thuis meer voor mij!!" Schreeuw ik en probeer weer weg te rennen. Alweer is hij te snel en houd me weer tegen. "Sorry..." Zei hij spijtig. "Maar je tante belde me op. Ze had het blaadje gevonden wat ik in je tas had gestopt met mijn nummer erop. Oppeens ging mijn telefoon. Het was je tante. Ze vroeg of ik je kende en je wilde zoeken. Wat ze ook zei was dat je weinig zei en dat ze dacht dat je iets dwars zat. Je tante is ongerust over je Nadia" Ik zwijg. Ik weet dat hij weet wat ik van plan ben. "Kom je mee terug Nadia?" Vraagt hij na een pijnlijke stilte. "Jaden?" "Wat is er?" "Ik moet je iets zeggen" Zeg ik. Ik vond het moeilijk om te zeggen. "Wil je mee naar het park gaan, daar kan ik het je rustig vertellen" "Is goed Nadia, kom dan fietsen we richting het park"

Tijdens het fietsen hebben we niets gezegd. Hij had gezien dat ik moeite had met mijn tranen inhouden en dat ik er erg mee zat. Eindelijk waren we in het park en we gingen op een bankje zitten. Jaden ziet dat ik erg moeite had om het gesprek te beginnen en zegt daarom "Nadia wat wilde je me graag vertellen? Zeg het maar rustig aan. Ik heb alle tijd, en zeker nu voor jou" Ik zwijg. Ik durf gewoon niet de waarheid te zeggen tegen iemand die me al een keer eerder zo erg pijn gedaan heeft van binnen. Na een tijdje allebei niets gezegd te hebben begon ik toch. "Niemand houd van mij. Annemarie zei oppeens niets meer tegen me. Ik had haar gevraagd waarom, maar het enigste wat ik terugkreeg was 'Nadia je bent gewoon een ongelofelijk stom rot kind die ik met alle plezier naar school laat gaan. Nou ik heb gereageerd dus daar kan je niets meer van zeggen! EN NOU OPSODEMIETEREN!!!' Het deed me zoveel pijn. Verder hebben we niet meer gepraat. Met jou was het ook snel over. Die dag dat ik je samen met Annemarie zag had ik nergens anders meer aangedacht en wist ik dat ik jou ook kwijt was. Ik dacht na over wie mij nog zou mogen. Iedereen was in de hemel. Mijn opa en Rosa-Lotte." Hij ontbreekt me "En je moeder dan?" "Ik moet nu echt eerlijk tegen jij zijn" Fluister ik "Jaren lang ben ik mishandeld door haar. Sinds een korte tijd hield ze zich in. Nooit had ik begrepen waarom ze dat deed. Altijd was ik bang, voor klappen, voor ruzie, voor boosheid, verdriet en noem maar op. Maar nu..." Even zwijg ik weer. "Maar nu wat?" Vroeg Jaden stilletjes. "Nnn  uu..." Mompel ik wat door. Ik voel de tranen over mijn wangen rollen. Ik heb even niets meer in de gaten van de wereld om me heen, totdat Jaden een hand op mijn schouder legt. "Je kunt me vertrouwen Nadia echt waar. Ik zou je helpen weer opnieuw te kunnen beginnen en ik zou weer je vriend willen zijn lieverd." zegt hei. "Nnnu weet ik eindelijk waarom mama altijd zo deed" Zeg ik oppeens heel snel. "Mag ik vragen wat er aan de hand was dan?" Het blaadje van mama, wat ze geschreven had voor haar dood, heb ik toevallig in mijn zak zitten en laat het aan Jaden zien. Ik zie dat hij het moeilijk voor me vind. "Nadia?" Vraag hij fluisterend, maar ik zei niets terug. "Je heb hulp nodig schat. Ik denk te weten wat je van plan was daar bij het spoor." De tranen stromen nu nog harder. "Kom eens hier en geef me knuffel" hoor ik Jaden zeggen, maar ik doe net of ik het niet hoor omdat ik hem na wat ik verteld heb toch nog niet vertrouw. Nu heb ik al spijt dat ik het hem verteld heb. Hij pakte me bij mijn schouder en ik liet me over en legde mijn hoofd tegen hem aan. "Het komt allemaal goed schat, het komt allemaal wel goed"