Toen ik nog gelukkig was...

Eindelijk weekend

Ik word wakker na een nacht eindelijk goed slapen. Het is 11 uur. Even dacht ik dat mijn wekker niet afgegaan was, maar het is weekend. Eindelijk een keer geen school. Geen mensen die zeggen dat ik lelijk ben. Dat ik stom ben. Dat ik vriendloos ben. Eigenlijk ben ik ook niet meer vriendloos. Ik heb Jaden. Alleen weet niemand dat. Ik vind het jammer dat Jaden vandaag heeft afgezegd. Ik had me er erg op verheugd. Ik pak mijn mobiel en begin te typen naar Jaden 'Waarom kan je eigenlijk niet vanmiddag met me naar het park. Ik had me er erg op verheugd. X Nadia' Ik twijfel om het nog te versturen. Wat nou als hij me daarom weer laat vallen. Dan sta ik weer alleen. Ik druk toch maar niet op verzenden. Ik durf het niet. Mijn buik rammelt. Ik ga niets eten heb ik me beloofd. Daar houd ik me ook aan.

Later zit ik naast mama op de bank. We zeggen niets. We zitten allebei in ons eigen wereldje. Ik denk weer aan toen mama op mijn kamer was. Ik weet nog steeds niet wat ze zocht. Ik besluit om naar het park te gaan. "Mam mag ik naar het park?" "Nee!" Antwoord mama boos. Mama haalt aan om me te gaan slaan, maar trekt haar arm terug. "Sorry Nadia, als je naar het park wil dan doe je dat maar". Ik zeg niets meer. Ik pak mijn tekenblok en een potlood.

Voordat ik weer op het bankje ga zitten kijk ik rond of er niemand uit mijn klas in het park is. Ik zie niemand dus ik ga zitten. Ik kijk rond om een mooi plekje na te teken. Plotseling zie ik een eekhoorntje in een boom bij de vijver. Ik ga nateken. Als ik teken voel ik even helemaal geen pijn en vergeet ik al mijn zorgen. Na 2 uur ben ik klaar en ik ben trots op mijn eigen resultaat. Opeens zie ik Jaden op een bankje zitten. Ik wil er naartoe lopen om te vragen waarom hij wel hier is terwijl hij niet zou kunnnen vandaag. Ik loop naar hem toe. Hij ziet me en loopt meteen weg. Maar waarom... Ik krijg tranen in mijn ogen en ga maar naar huis.

Ik zit op mijn bed. Ik weet niet wat ik moet doen. Even wil ik Jaden whatsappen, maar ik durf het niet. Mijn maag rammelt weer. Ik ruik dat mama het eten klaar aan het maken is. Pannenkoeken. Mijn lievelings eten. Maar je wordt er dik van... Eigenlijk maakt het me op dit moment helemaal niet uit. Het eten is klaar en ik ga aan tafel. We zeggen niets. Ik twijfel om nu te vragen waarom mama zo anders is. Ik doe het gewoon. "Mam?" "Wat is er?" Vraagt mama terug. Meestal zegt ze niets. "Waarom ben.." ik durf mijn zin niet af te maken. Ik probeer het nog een keer. "Waarom ben je zo anders?" "Wat doe ik anders dan?" "Achja laat ook maar zitten" zei ik toch maar. We zeggen verder niets meer.

Ik wil niet bij mama TV kijken dus ga ik weer naar mijn kamer. Ik krijg niet veel mee van wat er op TV gezegd wordt. Ik zit met mijn gedachten totaal ergens anders. Bij Jaden. Ik wil hem graag spreken. Ik bedenk me opeens dat ik kan vragen of hij morgen samen met me naar het park wil gaan. Ik pak mijn mobiel en begin te typen. 'Lieve Jaden. Ik vind het heel erg jammer dat je vandaag niet met me naar het park kon. Ik zou willen vragen of je misschien morgen kan.' Ik kijk het nog een keer over voordat ik het verstuur.

Een uur later heb ik nog steeds geen reactie. Ik besluit om optijd te gaan slapen en wachten op morgen. Hopelijk heb ik dan wel een reactie.