Toen ik nog gelukkig was...

Mama?

Ik wordt wakker en denk meteen.aan school. Daar zijn Annemarie en Jaden waarsscheinlijk ook. Even twijfel ik om me weer ziek te melden. Toch durf ik het niet. Dan komen ze erachter dat ik me van de vorige keer nog niet heb beter gemeld. Ik zou dan alsnog de handtekening van mama moeten vervalsen. Dat is iets wat ik ook al niet durf. Stel mama komt erachter. Dan zou ik meteen weer een klap krijgen. Alhoewel... Misschien nu niet meer. Achja ik durf het toch niet. Het is 7 uur. Het is nog wat vroeg maar ik maak mama ook alvast wakker. "Mama wakker worden, ik moet naar school." Zei ik tegen haar. "Je fiets is gemaakt lieverd, hij staat in de schuur." Zei ze terug. Ik was verbaast. Normaal moest ik die zelf gaan ophalen. "Ow, dankje mama" We zeggen verder niets meer.

Ik smeer rustig boterhammen en pak wat te drinken. Als ik mijn tas wil gaan inpakken zie ik de telefoon liggen. Ik twijfel weer, maar doe het uiteindelijk toch niet.

Wanneer het tijd is pak ik mijn fiets en fiets naar school. Normaal fietste ik altijd naast Annemarie, maar ik heb niet durven vragen of ze met mee zou kunnen fietsen. Het is echt een hell. Helemaal alleen, een uur lang, in de ijskoude wind. Het is ook nog -7 en het sneeuwt. Mijn tenen en oren voelen als bevroren en zelfs mij handen kan ik niet meer bewegen.

Eenmaal op school aangekomen merk ik dat we het eerste en tweede uur vrij zijn. Altijd word het doorgebeld, maar meteen weet ik waarom ik niets gehoord heb. Annemarie moet mij bellen. Er is niemand van mijn klas. Ik ga een sms sturen naar annemarie. 'Hey Annemarie. Ik weet dat je me haat en me niet meer wil zien of spreken. Toch vraag ik me af wat er zo verkeerd aan me is. Opeens. Zo plotseling. Je kan het me op zijn minst vertellen na alles wat ik ook voor jou gedaan heb. En dan ook nog dat we het eerste twee uur vrij zijn. Okay ik weet dat je niet wilt bellen. Maar je kan ook gewoon een sms sturen. Met woorden uit de pijn van mijn hart, Nadia' Ik wil op het terugknopje drukken en niet versturen. Het verstuur knopje zit bover het terugknopje. Perongeluk druk ik op versturen. Van binnen word ik helemaal warm. "Nee waarom? Ik wil het niet" Zeg ik hopeloos tegen mezelf. Achja misschien is het beter dat ik het toch verstuurd heb. Vol verbazing krijg ik meteen een sms terug. Even glimlach ik weer. 'Nadia je bent gewoon een ongelofelijk stom rot kind die ik met alle plezier naar school laat gaan. Nou ik heb gereageerd dus daar kan je niets meer van zeggen! EN NOU OPSODEMIETEREN!!!' De tranen springen weer in mijn ogen. De pijnlijkste woorden uit het versteende hart van een beste vriendin. Ik ga maar even naar de toilet zodat niemand mijn tranen kan zien. TRINGGG. Het eerste lesuur is al voorbij en ik zit nog steeds op de toilet. Ik ga weer naar de aula. Daar wacht ik heel de tijd tot mijn lessen beginnen.

In de lessen zeg ik zoals normaal heel weinig, maar ben wel een stuk meer afwezig in les. Elke keer als ik Annemarie aankijk, kijk ze vol haat terug naar mij. Wat doe ik toch verkeerd. Wat is er mis met mij...

Het laatste lesuur is eindelijk voorbij. Ik pak mijn fiets maar ik denk na om naar het station te fietsen. Het is hier vlakbij. Ik doe het gewoon en fiets aan. Even later was ik er. Ik was bang. Te bang. Van ver hoorde ik een trein aankomen, maar mijn bangheid hield me tegen. Ik pakte mijn fiets en fietste met vele tranen naar huis.

Eenmaal thuis zie ik mama op de bank te slapen. Ik pak mijn tas en ga naar boven. Het lukt me niet om huiswerk te maken. Ik denk maar steeds aan Annemarie. Opeens krijg ik een berichtje en schrik ik wakker uit mijn gedachten. Van wie zou dat toch kunnen zijn. Het was een vreemd nummer. Ik opende het smsje en er stond in 'Niemand houd van je! Niemand wil jou zijn! Niemand wil je vrienden zijn! Niemand vindt jou belangrijk! Maar er is een ding wat iedereen doet en dat is jou haten!!!!' Terwijl ik het lees springen de tranen weer in mijn ogen. Ik leg mijn boeken aan de kant en ga op bed liggen.

Na een lange tijd geslapen te hebben schrik ik wakker. Het is half 6. Ik denk dat het eten bijna klaar is dus loop ik naar beneden. Mama slaapt nog steeds en probeer haar wakker te maken. "Mama wordt wakker het eten had al lang klaar moeten zijn!" Ze geeft geen reactie. Terwijl ik haar schudt probeer ik het nog een keer "Mama wordt nou wakker!" Nog steeds ligt ze doodstil. Normaal wordt ze altijd meteen wakker. Ik denk na wat er gebeurt kan zijn. Ik weet het echt niet. Ik besluit om Jaden te bellen. Zelf weet ik niet waarom, maar ik hoop dat hij me kan helpen. "Jaden je moet me helpen. Mama wil..." Meteen onderbreekt hij me "...En waarom zou ik zo iemand als jou nog helpen?" "Alsjeblieft Jaden luister." "Oke ik luister." "Jaden mama wil niet meer wakker worden. Please help me!" Roep ik hopeloos. "Uhhmm oke ik kom eraan." 2 minuten later staat Jaden bij ons binnen. "Ik bel de ambulance zorg jij maar even dat je rustig wordt"

Jaden is naar huis gegaan toen de ambulance arriveerde. In de ambulance blijkt dat het nog niet te laat is. "Vermoedelijk is ze gaan slapen toen jij thuiskwam sliep waarscheinlijk nog gewoon. Net voordat jij haar wilde wakker maken had ze een hartstilstand gehad. Die is vanzelf weer een heel klein beetje aan de gang gekomen." Zegt de dokter. "Je moeders hart doet het alweer goed, maar ze ligt in coma." De tranen rollen over mijn wangen en het lukt niet om woorden uit mijn mond te krijgen. Wat moet ik nu toch doen...