Toen ik nog gelukkig was...

Weer een nieuwe dag

Blieb blieb. De wekker gaat. Het is weer ochtend. Ik heb slecht geslapen. Ik dacht steeds aan toen ik nog gelukkig was. Toen ik nog iemand had die zei dat ze van me hield en me nooit meer kwijt zou willen. Maarja die tijden zijn voorbij. Nu ben ik alleen. Ik snap alleen niet waarom. Het is kwart voor 8. Ik moet opschieten. "Mam word je wakker ik moet naar school." Mijn fiets is kapot dus ik kan nu niet naar school fietsen. Ik baal er heel erg van, want nu moet mama me elke dag brengen. Om eerlijk te zijn.. ..Ik haat haar. Mama geeft geen reactie. Ze snurkt. "Mama ik moet naar school, je moet opstaan!" Zeg ik wat harder. Ze heeft me gehoord. "Fiets maar, ik breng je toch niet" "Maar mama, ik kan.." Ze onderbreekt me. "..Niets te maren, je fietst naar school en anders heb je pech!" Roept ze. Ik ben bang. Ik durf niets meer te zeggen. Stel ze staat op en slaat me weer. Maar het probleem is, ik kan niet fietsen op dit moment. Wat moet ik toch doen. Even twijfel ik om toch nog een keer vragen of mama me wil brengen. Maar nee, ik ben gewoon te bang. Ik ben een watje. De meeste mensen durven tenminste iets te zeggen tegen zijn of haar ouders. Maar ik durf niets. "Wat een watje ben je Nadia!" Zeg ik tegen mezelf. Maar ik kan me ook ziek melden. Mijn stem lijkt veel op die van mama. Ik probeer het gewoon.

De laptop doet er heel lang over om op te starten. Na een kwartier heb ik internet opgestart. Wat als ze me niet geloven... Achja daar moet ik niet aan denken. Ik moet het gewoon doen. Hier staat het nummer. Ik pak de telefoon en typ het in. Even twijfel ik. Ik ben erg onzeker. Ik doe het gewoon. De congiërge pakt op. Nu kan ik niet meer terug. "Hallo met de moeder van Nadia." Zeg ik. "Hallo." Zegt ze terug. "Ik wil mijn dochter ziek melden, ze heeft hoge koorts en moet veel overgeven." Nu maar hopen dat ze me geloofd. "In welke klas zit Nadia?" Vraagt ze. Ze geloofd me! Ik ben heel blij. "In klas 2F" "Oke ze is afgemeld, als ze weer op school is moet ze zich beter melden met een briefje van u waar ook een handtekening van u opstaat." Ik schrik. Ik kan niet zomaar een handtekening aan mama vragen. "Oke is goed." Zeg ik maar. "Wens haar maar beterschap" "Dat zal ik doen." Plotseling staat mama achter me. Ze vraagt met wie ik belde. Ik voel mijn gezicht rood worden. Ik ben bang. Wat moet ik nu toch zeggen. "Het was de school, we hebben het eerste vrij" Dat was het eerste wat in me opkwam. "Maar wat zou je dan doen?" Ik dacht na. Wat moet ik nu zeggen... Ik weet iets "Ik moet het doorgeven aan 2 andere leerlingen van onze klas." "Dan blijf ik er wel bijstaan als je gaat bellen." Mama geloofd me niet. Nu moet ik ook nog 2 andere kinderen van mijn klas gaan bellen dat we het eerste vrij hebben... Ik zoek 2 telefoonnummers op en doe net of ik begin te bellen. "Hoi met Nadia" Zeg ik na een tijdje, terwijl ik niet eens bel. Ik doe alsof. "Ik wil even zeggen dan we het eerste uur vrij hebben." "doei." Zeg ik dan maar. Ik geloof dat mama denkt dat ik echt naar iemand belde. Nu de volgende. Ik doe precies hetzelfde. Mama geloofd me nu en gaat weer terug naar haar bed.

Even later ging ik maar naar het park, zadat het lijkt voor mama dat ik naar school ben. Ik ga op een bankje zitten. Opeens zie ik 3 jongens uit mijn klas. Ze spijbelen vaak. Het zijn Daniel, Jaden en Robin. Ik vind het meisjesnamen, maar oke daar kunnen hun ook niets aandoen. Ik vind het eigenlijk best zielig. Al pesten ze mij veel. Ik laat hen tenminste in zijn waarde en ik respecteer hoe ze zijn. Konden ze dat bij mij ook maar doen. Ze lopen in mijn richting. Ik ben bang. Kon ik maar wegrennen. Ze staan voor me. Dan zegt Daniel "Haha Nadia zit je bij je vrienden?!" Robin moet er hard om lachen. Ik krijg tranen in mijn ogen. Ik zie dat Jaden niet lacht en mijn tranen ziet. Daniel en Robin lopen verder. Jaden zegt nog sorry en loopt dan ook weg. Het is tijd om naar huis te gaan.

Ik heb honger. Al de hele dag heb ik nog niets gegeten. Ik ga naar mijn kamer. Daar zie ik mama in mijn laadjes iets zoeken. "Mama wat doe?!" Vraag ik. Ik zie mama schrikken. Ze loopt weg. Ik durf niets te zeggen want ik weet zeker dat ze me dan zou slaan. Het eten is klaar. Eindelijk.

Ik kijk nog even TV. Het is half 10. Ik ga maar eens naar bed, ik ben moe. Ik denk nog even aan deze rare dag. Eerst dat mama me niet naar school wil brengen, daarna in het park met Jaden en thuis nog met mama op mijn kamer...