Toen ik nog gelukkig was...

Een nieuwe vriend?

Ik word wakker na een lange nacht. Ik heb weer slecht geslapen. Het beeld dat mama in mijn laadjes zat te zoeken naar iets wat ik niet weet vind ik maar raar. Het maakt me ook bang. Zelf snap ik niet waarom. Ik heb toch niets te verbergen. Maar alsnog. Ik voel me niet veilig genoeg meer. Ik kijk op de klok. Half 7. Het is nog vroeg. Ik hoor dat mama ook al wakker is. Toch zeg ik niets tegen haar. Ik heb weer honger. Ik kan niet meer slapen dus ga me omkleden. Ik doe mijn nachthemd uit en zie mezelf in de spiegel. Vroeger was ik dun. Maar moet je me nou eens zien. Ik ben niet meer zoals vroeger. Zowel van buiten als van binnen. Ik besluit om gezonder te gaan eten en zonder tussendoortjes, misschien helpt het om me ook weer gelukkiger te voelen. En daarbij ik word ook weer dunner. Nu ben ik maar dik. Ik kleed mezelf snel om en ga naar onder.

Ik kijk wat er in de koelkast staat want mijn buik gaat echt tekeer. het enige wat ik zie is jam, chocomelk en meer ongezonde dingen. Meestal drink ik als ik wakker word een glaasje chocolademelk, maar dat ga ik vanaf nu niet meer doen. Jam op mijn brood gaat het ook niet worden. Opeens zie ik een komkommer liggen. Ik pak de komkommer om er een stuk vanaf te snijden. Ik begin te snijden. "AUW!" Roep ik. Perongeluk sneed ik in mijn vinger. Het deed wel even pijn maar die pijn trok snel weg. Was de pijn in mijn ziel ook maar snel weg, dacht ik erachteraan. Maarja natuurlijk is dat niet. Ik maak dit keer maar 1 boterham voor school en pak geen koekje voor in de eerste pauze.

Het was een uur later en mama zat naast me op de bank. "Moet ik je niet naar school brengen?" Vraagt ze oppeens. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Eigenlijk wil ik best wel naar school. Ik wil weten of Jaden er is en of hij nog steeds gestopt is met me te pesten, maar van de andere wil ik niet. Ik wil niet weer al die pijnlijke woorden horen van iedereen om me heen. "Als je me wil brengen graag." Zei ik toch maar. "Oke zullen we aanrijden dan?" Ik vind het raar dat mama zo doet. meestal had ik al lang een klap in mijn gezicht of een stomp in mijn buik gehad. Maar vandaag was het anders. Vanaf vandaag is mama anders, vanaf vandaag ben ik anders.

Even later zitten mama en ik in de auto. Ik zou best willen vragen waarom ze zo anders is dan normaal. Zou het misschien liggen aan gisteren, toen ik thuiskwam? Ik weet het niet. Vragen durf ik ook niet. Ik ben gewoon een dik, lelijk, stom watje.

We zijn er. Ik stap uit en zie Daniel, Jaden en Robin lopen. Vandaag hebben ze niet gespijbelt. Jaden ziet me en glimlacht naar me. Ik glimlach terug. Vanaf een paar jaar terug heb ik niet meer gelachen. Ik vond het fijn. Na al die jaren weer lachen en dan ook nog naar een jongen. De bel gaat en ik kijk even in mijn agenda welk lokaal ik mpet zijn. 225. De bovenste verdieping. Het verste lokaal. Opeens pakt iemand mijn tas af. Van schrik kijk ik achterom. Het is Jaden. "Zou ik je helpen?" Vraagt hij. Ik durf geen ja te zeggen. Ik ben bang dat hij gepest zou worden omdat hij met me omgaat. "Nee het hoeft niet hoor" "Ik weet dat je het wil. Je hoeft je geen zorgen om mij te maken, maar om jezelf Nadia ik doe het voor jou" zegt Jaden. "Het hoeft echt niet." Zeg ik toch maar. "Nou kom ik pak je tas." Ik ben best blij. Verder zeggen we niets meer. Alle plaatsen zijn al bezet in de klas. Er is nog 1 tafeltje over. "Zo te zien zitten wij naast elkaar Nadia." zegt Jaden. "Ow..." Ik wilde het helemaal niet. Ik ben weer bang net als normaal. TRINGGG. De bel. Voor mijn gevoel was de les best snel voorbij gegaan.

Jaden pakt weer mijn tas en loopt zonder ik iets kan zeggen aan. We hebben wiskunde. Daar ben ik best blij mee. Het is een leuke les. Ik zit naast niemand, want hier zijn meer tafels en iemand uit onze klas is ondertussen terug gekomen van de orthodontist. Omdat ik alleen zit kan ik ver vooruit werken en dat vind ik fijn. Mijn maag rammelt. Ik heb honger. Het is bijna pauze. Opeens bedenk ik me wat ik tegen mezelf heb gezegd. Geen tussendoortjes meer, dus ook niet in de pauze. TRINGGG. Het is pauze. Jaden, die voor me zit, pakt weer mijn tas.

"Waar wil je gaan zitten?" Vraagt Jaden als we in de aula zijn. "Doe maar op het podiumtrapje." Hij legt daar snel mijn tas neer zodat niet veel vrienden hem zien met mij. Stiekem zoek ik naar iets lekkers. Ik verlang ernaar. Ik krijg niets gevonden. behalve dan een briefje waarop staat

Lieve Nadia,

Ik weet dat je in een hele moeilijke tijd zit waarin je vele vrienden bent aan het verliezen. Vaak zie ik je alleen zitten in de pauze en merk dat mensen je uitschelden en vriendloos noemen. Ik wil even laten weten. Dat je een super meid bent die heel erg doorzet. Als ik jou was had ik dat niet gekund. Ik vind dat je heel hard doorzet. Ik zou graag een keer met je willen afspreken in het park. Dit is mijn nummer. 06 85402749. Misschien kunnen we een afspraakje maken. Ik hoor het graag van je X

Liefs Jaden

Ik bloos. Wat moet ik hier nou van denken? Ik kijk naar Jaden. Plotseling kijkt hij ook naar mij. Hij wil laten zien dat ik hem moet whatsappen. Snel zet ik zijn nummer in mijn telefoon en begin met hem te praten. 'wanneer kan je?' Typt Jaden 'Morgen?' 'Oke is goed dan zie ik je morgen!' Het lijkt wel of hij blij is om met me praten. Ik vind het een vreemd gevoel.

Het is al avond en heb niets meer gegeten. Zelfs voor het avondeten had ik een smoes bedacht. Ik had gezegd dat ik me niet lekker voelde en het niet binnen zou kunnen houden. Mama geloofde me. Ik lig in bed. Mijn mobiel gaat af. een whatsappje. Ik denk dat het Jaden is maar toch hoop ik nog steeds dat jij het bent. Ik mis je... Maar je bent en blijft in mijn hartje hoe erg je me ook haat. Ik kijk op mijn mobiel. Ja het is Jaden. 'Sorry Nadia het spijt me heel erg, maar ik kan morgen niet. Er is iets tussen gekomen.' Van binnen ben ik boos en verdrietig. Ik heb de behoefte niet om te reageren. Het is half 11. Ik ga maar slapen...