Toen ik nog gelukkig was...

de keuze

Sorry dat het weer zolang duurde voor dit hoofdstuk. De volgende kan misschien ook weer wat langer duren. Er komen nog maar rond de 2 hoofdstukken.

================================================

Paar dagen later

Ik word wakker na weer een nacht slecht slapen. Ik voel me hier zo anders. Een ander bed, anders huis, andere kamer, maar het raarste van al, oppeens een andere moeder. Thuis mag ik niet alleen verder. Ik moest iemand van de familie kiezen om tijdelijk bij te wonen. Het was wel even slikken om oppeens een ander leven te gaan lijden. Vanavond is de avondwaak voor mama. Morge de begravenis. Ik zal haar nooit vergeten en elke dag van mijn leven nog aan haar denken. Na alles wat ze tegen me heeft gedaan ben ik haar toch dankbaar. Ze is er toch voor me geweest. Mama had me ook op straat kunnen zetten. Ze heeft me altijd nog onderdak en eten gegeven, maar elke dag ook veel klappen. Die klappen ben ik nu eigenlijk wel al een beetje vergeten. Ik pak het briefje van mama weer en kijk er weer naar. Had ik maar nooit gezegd dat ze haar dromen moest volgen. Het is allemaal mijn schuld. Als ik er niet was, was dit allemaal niet gebeurt. Dan was ze nu gelukkig en was ze niet in de hemel.

Het is middag en ik zit in het park. Het is te ver om te lopen vanuit het huis waar ik nu dus woon. Ik had mijn fiets meegenomen. Ik ga weer op het bankje zitten waar ik altijd zit. Ik pak mijn tekenblok en pak de tekening met de engelen. Bij het meisje teken ik een extra traan en in de lucht doe ik er alles aan om de mooiste engel ooit te tekenen. Na een tijd getekend te hebben kijk ik even goed naar de tekening en denk na. De enige mensen die nog van me houden zijn daarboven. Ik wil naar ze toe. Ik zit geen moment langer meer en fiets aan. Onderweg rollen er nog tranen over mijn wangen, ze zitten vol bangheid en verdriet vol boosheid en eenzaamheid met de vraag of het, het leven waard is. Eindelijk, na een tijd fietsen ben ik bij het station. Ik twijfel om een briefje achter te laten. Ik doe het gewoon. Ik scheur een blaadje uit mijn tekenblok en pak een potlood en begin te schrijven.

Hallo allemaal

Ik wil nog een paar dingen tegen jullie zeggen voordat ik definitief vertrek.

De reden waarom ik ga is omdat ik zo oppeens geen liefde meer van iemand voelde.

Iedereen liet me in de steek. Van Annemarie en Jaden tot mijn moeder.

Van mijn moeder heb ik een reden gehoord van waarom ze me verlaten heeft.

Aan de meeste heb ik gevraagd waarom ik oppeens geen liefde meer waard was.

Niemand gaf er echt antwoord op.

Elke keer raakte jullie me met zoveel woorden met steken in mijn hart.

De gedachtes dat ik geen recht had op het leven werden me te groot.

Het heeft zolang geduurd voordat ik ging omdat mijn bangheid me overheerste.

Het gemis van de rest werd me ook te groot.

Alleen Rosa-Lotte Opa en mama geloven nog in me en houden van me.

Het probleem is alleen dat ze er niet meer zijn.

Ik ga ze achterna, dan kan ik weer zijn wie ik ben en hoef ik niet meer bang te zijn.

Oppeens tikt er iemand op mijn schouder en ik schrik overeind.