Saat gecenin ikisi.
Birden uyandım sıcacık yataktan.
Bir sen geldin aklıma,
Bir kalemim ve defterim.
Seni bana hatırlatmayan yerlere doğru koşuyordum.
Koşuyordum, yıka yıka engelleri.
Uzaklaşmak istiyordum ki bu hakkım olandı.
Kelimeleri tükettim seninle birlikte.
Sen sevdamdın.
Sevgimi isteyip bırakıyordun boşluklara.
Bırakıyordun kendini,
Birkaç hoş anılarla ve güzel müziklerle.
Bırakacak olsan kendini şu enkazın altına,
Tutup o narin elini çekecek kimse olmazdı inan.
Oysa tuttuğumda bir kez olsun ellerini,
Çekseydin beni enkazının altına,
Yüzündeki tebessümü bir kez görebilmek adına
Yıkardım o enkazı, gökyüzünü getirirdim sana.
Uzanırdım yanına, sen yıldızları isterdin sonra.
Sonra gezegenleri,
Ve sonra bütün evreni.
Oysa ne istediğimi bir kez olsun sormamıştın bana.
Ne yıldızlar, ne Güneş, ne de gezegenler.
Gökyüzü olmaktı hayalim.
Bir kere baktığı zaman gözlerime,
Ne yapmış olduğunun farkında değildi belki.
Bir saniye bakardı bana, sonra kaçırırdı gözlerini,
Gökyüzüne.
Gökyüzü olmaktır hayalim.
Içimde zaten uçuşan kuşları,
O çizmiş olsun.
Gökyüzü olmaktır hayalim.
Içimde kapkara olan umutları,
Bir Güneş ile maviye çevirsin.
Gökyüzü olmaktır hayalim.
Titrek göğüslü sevdalılardan çevirip gözlerini,
Bana bakan hayallerle dolsun.
Gökyüzün olmaktır hayalim.
Belki bazen hayallerini anlatırsın bana.
Bazen gözyaşlarını getirirsin kapıma.
Hatta bazen gülüşlerini sadece bana saçarsın.
Belki sadece benim yıldızlarımı sayar,
Şarkılarını benim için söylersin.
Gökyüzün olmak isterim.
Duaların kadar içten, hayallerin kadar umutlu.
Sevdan kadar mavi,
Ve gülüşlerin kadar özel.
