Met alleen een linnendoek zat Thorgal op het gras voor een rivier. Hij had zijn kleren uit gedaan en keek nu rond, daar had hij amper de tijd voor gehad. Het water weerspiegelde het groene gras en de bomen. Op kleine plekken waar vaak mensen liepen was er minder gras. Het perfect bruine modderplasje was af en toe bevochtigt door het water. Zuchtend sloot Thorgal zijn ogen om ze meteen weer open te doen.
‘Thorgal! Kom hier…’ Een plotselinge onbekende stem klonk uit de bosjes. Van schrik sprong Thorgal op.
‘Wat is dat?..’ Bang keek Thorgal om zich heen, hij dacht dat hij hier veilig was.
‘Nee! Probeer niet me te zien! Ik ben bang dat zij je in de gaten houden. Doe alsof er niks aan de hand is.’ Nu Thorgal langer had geluisterd hoorde hij een stem van een jong meisje. Skadia?
‘Wie ben je? Skadia?’
‘Ja. Mijn zusters hebben gelogen, Thorgal!’ Skadia ’s stem klonk gesmoord door de bosjes. Thorgal spande zijn kaak aan. Ik wist het, bedacht Thorgal zich, ze waren slechte mensen!
‘Ze zijn… slecht. Ze proberen je te bedriegen om je in de slavernij te kunnen houden..’ Wat!? Thorgal wou overeind springen en een dolk pakken en Ingrid en Raghnild af gaan.
‘Wat zeg je? Maar hoe?!’ Thorgal vergat even om te fluisteren.
‘Stil! De tijd dringt! Je moet vluchten voor hun betovering je zwak maakt. Ingrid bedriegt je: er is hier een middel om weg te komen, maar het is gevaarlijk.’ Thorgal wachtte even.
‘Waarom zou jij me helpen?’ Het klonk wantrouwender dan Thorgal wou.
‘Omdat ik ook de gevangene van mijn zusters ben. Ik wil ontsnappen en eindelijk de hemel zien. Mar alleen lukt het me niet. Ik heb jou kracht en moed nodig… Als je die hebt..’
‘Die heb ik. Wat moet ik doen?’
‘Als de nacht valt. Kom bij zonsopgang op de plek waar het water uit de berg komt. Daar kom ik naar je toe.’
‘Thorgal! Word wakker! We moeten gaan!’ Een meisje genaamd Skadia duwde langzaam tegen Thorgals schouder. Die knipperde een paar keer en keek om. Daar stond een meisje met kort blond haar en een geelachtig tuniek aan. Daar over had ze een dun bontje met nog een staart. De schoenen waren van leren zolen en verder was het stof. De laarzen kwamen tot net over de knieën.
‘Skadia! Je bent nog maar een kind!’ Lachend keek het meisje Thorgal aan terwijl er langzaam en pluizig dier op haar schouder klom.
‘Ja... Ik ben ook pas 150 jaar! Haha!’ Ze werd rood en lachte nog even vreugdeloos verder. Dezelfde gifgroene ogen als die van Ingrid en Raghnild keken Thorgal weer strak aan.
‘Ik ben vijftien jaar, Thorgal, en geen jaar meer. Mijn zusters, de tovenaressen, hebben geprobeerd je te bedriegen met dat fabeltje over de eeuwige jeugd, om je over je halen om hier te blijven. Kom nu. We moeten door die grot en dan via de bergstroom naar boven.’ Glimlachend keek ze hem aan en pakte zijn hand. Stimulerend trok ze Thorgal in de richting van de grot.
‘Wacht even. Wat is dat voor beest?’ Wantrouwend keek Thorgal de pluis aan. Gele reflecterende ogen keken Thorgal aan en scherpe nagels die uit de pootjes kwamen.
‘Dit is Loki, mijn kat. Zonder hem ga ik niet weg..’
‘Maar!’ Onderbrak Thorgal haar.
‘Snel Thorgal! Laten we gaan voor zij terugkomen..’ Skadia sloeg een rol met touw om haar schouder en liep in de richting van de waterval. Met een plonsloos sprongetje sprong ze in het water. Haar blonde haar wapperde achter haar aan en Loki probeerde weg te vluchten.
