My Mr. CEO (Editing)

Chapter 22

Anazia's Pov

Many months have passed pero nandito parin kami ni Franco sa US. I don't know what to say. Almost a year nakaming naninirahan dito sa US. At next week na matatapos ang pag papagaling ng mga paa ko.

Everyday with him was a Hell, my head keep aching pero hindi ko kayang sabihin. For GOD's sake i don't even know him! Days and days had past laging sumasakit ang ulo ko.

Pero kahapun lamang natapos ang kababalaghang iyun. My memories came back. Kahapun lamang. I don't know what to say. Really.

Grabe siya mag alaga. Na gui-guilty na talaga ako sa pinag gagawa ko noon.

I keep pushing him away because i don't know him! Pero dahil araw-araw ko siyang kasama gumagaan ang loob ko. I don't know what my heart's trying to say.

Kapag ginigising niya ako, kapag tinitingnan niya ko sa mata,kapag ngumingiti siya, when he's going to say "Everything's gonna be okay Baby" when he says 'that' word my heart was like racing!  Everytime he's doing those things hindi ko na alam kong okay paba ako.

Dahil ang puso ko! Abnormal na.

I love Franco. Eversince. I love him so much. Pero hindi na kinaya ng sakit ko. Besides sa mga paa ko. May sakit na talaga ako.

Or should i say traumatized...

Not everytime. Pero sa mga oras na yun lumalala na talaga ang sakit ko sa puso at sa ulo. My family wants me to enjoy my life.

Ginagawa talaga nila ang makakaya nila para suportahan ako. Everyday my head is aching dahil baka gusto talaga nitong maalala ko si Franco. And it just happens.

My family wants it to be secret para sakin. Dahil baka daw hindi ako matanggap sa trabaho.

Dahil baka sa sobrang stress ko mahimatay nako. Nangyari nato. Nung araw na galit na galit si Franco sakin? Dahil sa grabe daw ang init ko? I already checked my Doctor that time.

And she said lumalala na daw ang sakit ako...

Hindi parin sumusuko si Franco sakin. And i love him more for that. He keep saying that "I love you Anazia. Ikaw at ikaw lang." Lagi niyang sinasabi ito kung kunwaring tumutulog ako.

Bumabasa ako ngayun ng libro. And he's here besides me. Drinking coffee. Hindi niya talaga ako iniwang mag-isa simula nung pumunta kami dito.

"Are you okay? Do you want me to get you some water?" He asked me.

"Yes please." And then i smiled.

And boom. He's always like that.  I am planning to tell him na naaalala ko na ba ang mga memorya ko kasama siya. But I'm scared. Really scared.

Dahil kung sakaling malaman niya ang katotohanan baka iiwanan niya rin ako katulad ng pag iwan ng taong IYON sakin.

I don't want my past to bother or destroyed me again. Once is enough. Dahil hindi ko kinaya yon.

"Here." At kinuha niya ang binabasa kong libro at tinulungang maka inom ng tubig.

I paused for a while.

Paano koba sasabihin to? Paano ko ipaliliwanag ang lahat? Wait. Wala naman akong kasalasan ah? Bakit ako matatakot?

"Franco. Pwede ba kitang tanungin?"
Nabaling ang atensiyon niya sakin'

"Yes Anazia? Anything." Ngumiti siya. Ang ngiti niya na lagi kong sinisilayan. Ang ngiting gusto kong' ako lang ang dahilan kong bakit siya nandyan, ang ngiting ayaw kong mawala.

"Kung sakali rin lang naman ha?" Pag co-convince ko sakanya.

He just nod.

"Anong gagawin mo kapag bumalik ang memorya ko?"

Diba sinabi naman ng Doktor na wala ng pag-asa ang pag babalik ng memorya ko? Eh ano'to?  Bakit hindi ko na tuluyang na limutan si Franco?

My heart is about to burst when he smiled and said.

"I'll make things right Anazia. Gusto ko ng bumalik ang dating ikaw. Hindi naman sa hindi ko gusto ang ngayong Anazia. Pero may kulang eh, iyong hindi mona ako naalala? Iyon ang masakit." He smiled weakly.

"Give me a favor please." He beg

"Kung makakaya ko. Gagawin ko Franco." I smiled.

"Kung babalik na ang mga memorya mo tungkol sakin, don't ever hesitate to tell me okay?."

"I love you." He smiled and kiss my forehead.

Okay Franco I'll do it. Pag uwi mismo natin sa pinas. Sasabihin kona sayo.

"I love you more." I whispered.

___

Xoxo