I love you PANGET

Chapter seven

Jonas Mikko Yu

"Ba't ang tagal mo? May ginawa kayo nooooooo?" -J-Hope

Bwiset talaga tong mga to. Kung alam lang ng industriya ng showbiz kung gaano kaloko ang mga ito malamang pinagtabuyan na ito at tinapos na ang kontrata.

"May ginawa bang? Ulul nag-usap malamang"

"Weh!? Usap lang ba talaga? Baka may kasamang----hehe sabi ko nga di ka naman maloko niyan!"

Utak talaga, Oo! -_____-

" Utak mong munggo Suga!"

"Munggo?"

"Munggo... Maliit na nga, kulay green pa. Utak mo yan tol"

"Ang hard mo saken!"

"Tsk" sa tagal kong nakasama ang mga to di ko parin lubos maisip na sikat na sila at naabot na talaga nila ang buong mundo. No wonder, gwapo sila kahit na-mas gwapo ako, may talent kahit na mas talented ako hehe pero sila friendly ako hinde niyahaha.

"Oh by the way dude alis na kami...salamat" -jin

"Salamat din sa ingay na dala. Bye"

Saka sila umalis at nabaling naman ang paningin ko kay Paris na nangunot na ang noo dahil siguro sa kaiintay sakin. Bakit kasi siya nandito? Binubuhay lang niya yung galit ko sa puso ko, pasalamat siya dahil may awa paring makikita doon.

"M-mikko I'm Sorry..."

Ha! Sorry? Yan lang ba ang kaya niyang sabihin? That's bullshit!

"For what again Paris? For hurting me? Oh crap that! You already did! Ipamumukha mo ba ulit sa akin kung gaano ako kawalang kwenta sa'yo para di masabi ang tungkol jan sa sakit mo? Ha! Now what Paris?"

Nagsimula nanamang mamuo ang luha niya at tumulo ito ng walang tigil habang parang batang kinukutkot ang kuko. Hindi naman ako tanga para balewalain yoon, kahit papaano... May konting kirot parin ang dulot nito sa akin. Bago pa siya humagulgol ay hinapit ko na siya papalapit sa akin at niyakap para aluin. Niyakap niya rin ako pabalik pero di ko na alintana dahil naaawa ako sa kanya. Doon ko napansin na namayat siya at ang buhok ay umikli na hindi lingid sa aking kaalaman na maaring dulot iyon ng kimo therapy, na hindi malabong maglagas talaga ang buhok niya.

"Shh...I'm sorry okay?... Nadala lang ako. But would you mind clear things to me? Sadyang hindi naging malinaw sakin ang lahat... Tahan na" Same Mikko sa t'wing kaharap niya ang prinsesa niya noon. Gusto ko mang isumbat sa kanya ang lahat ng pagkakamali pero baka makasama lang sakanya, sa akin pa mabuntong ang galit sakinng kaniyang pamilya. Takot ko na lang, isa pa... Mahal ko pa rin naman siya. Nadala lang talaga ako ng galit. Nang matapos siya sa pag-iyak ay naging hudyat na yon para kumawala sa pagkakayakap at alalayan siya sa pag-upo.

"I-It's been 2 years since I left..." Panimula niya sa pagkwekwento. "Noong panahong yon, madalas ko ng maramdaman ang pagkahilo, pagsusuka at madalas mahimatay pero... Hindi ko pinansin yon kasi masiyado akong naging masaya sa piling mo kaya isinantabi ko iyon."

"What!? Why did you ignore it because of that lame happiness you're saying?"

"Because I just found hapiness in you. You know that! Everytime I feel pain inside, just one smile from you,its gone. Nababalewa ang lahat ng sakit dahil sa'yo at sa sobrang ligaya ni hindi ko na napansin na ang oras ko pala'y paunti na ng paunti kaya ng malaman ko yon ay gumawa na ko ng paraan para saktan ka, para hindi ka masaktan ng todo sakaling... Mamatay ako. Nagkataong nakita ako ni Nikko na nakaconfine sa Hospital, ng minsang dalawin niya ang kaibigan niya na nagkataon ding nakaclose ko sa tagal kong na-admit sa hospital... Naalala mo pa ba noong sinabi ko sa'yo na may out of town kami at 2 weeks ang itatagal non?..." Tumango ako. " Inatake ako non ng pagsusuka na dugo na ang nailalabas non. Hindi ako tinigilan ni Nikko na sabihin sa kanya ang tunay na dahilan kung bakit ako nandoon, at gaya ng iba nagulat din siya sa pag-amin ko. Year past at walang nangyari lumala lang ang sakit ko na humantong na sa stage 2. Madalas akong dalawin ni Nikko dahil siya ang ginagawa kong reporter kung anong ginagawa mo at kung ano-ano pa tungkol sa'yo..."