A Little Death

28. Vervanger

Nick branson
~
Alweer sta ik voor Jessie's deur. Sinds de ontvoering ben ik ontzettend snel ongerust. Zeker nu ze weer al niet op school was en me niets heeft laten weten. Voor de zoveelste keer deze maand bel ik aan. Het duurt even voor er iemand naar de deur komt en ik tik met mijn voet op de grond. Dan vliegt de deur open en dit keer is het Jessie's moeder die in de deur opening staat. Haar ogen zien rood en het lijkt net alsof ze gehuild heeft. Meteen raak ik nog bezorgder dan ik al was. 'Jessie..' begin ik. ' is ze thuis?' Ze perst haar lippen op elkaar en schudt nee. Dan trekt ze de deur iets verder open om mij binnen te laten. Ik laat de kans niet liggen en loop gehaast naar binnen. Als ik in de keuken aankom valt mijn mond wagenwijd open. Ik kijk naar de dode president. Hij bevindt zich in een plas bloed. Achter mij komt de moeder van Jessie weer aan lopen. Ik merk meteen dat ze huilt, maar doe niets. Ik staar alleen maar naar de dode president en zij naar haar dode man. Minuten lang staan we daar. Het ziet er naar uit dat er een schietpartij is geweest, want ook in de koelkast zit een gat. Ik slik even. Wie zou hem vermoord hebben? Daniel zit achter slot en grendel. Misschien is het Ricardo, die loopt tenslotte nog vrij rond. Of zou Jessie zijn lot in eigen handen genomen hebben? Ik wist dat ze er mee zat.. maar een moord plegen? Dat is niet de Jessie die ik ken. Ik draai me langzaam om en kijk recht in het gezicht van haar moeder. Er zit een akelige snee in haar wang en ze ziet er ontzettend vermoeid uit. 'Jessie is er niet.' Antwoordt ze dan eindelijk. Ik knik. Ze maakt haar blik los van haar dode man en kijkt mij nu ook aan. 'Het spijt me van uw man.' Zeg ik zachtjes. Ze glimlacht flauwtjes. 'Dat hoeft niet.' Zegt ze. 'Hij verdient het.' Even is het stil en we werpen ze nog een blik op het dode lichaam. 'Ik zou nu graag de politie bellen,' zegt ze met een knikje naar de deur. 'Zijn vervanger zal vanavond nog intreden. Zorg dat Jessie veilig is.' Bij die boodschap verlaat ik het huis. Ik moet Veerle zien en wel nu.

'We zijn haar alweer kwijt.' Zeg ik triest tegen Veerle. 'We hadden haar nog maar net terug..' Veerle bijt haar tranen weg. Gefrustreerd geef ik een trap tegen de rand van mijn bed. Dit is een gigantische rot situatie. 'Hoe zijn we hier ooit in beland? Als ze gewoon even had gewacht... dan was die hele moord nergens voor nodig. We hadden er iets op gevonden, ik weet het zeker.' Ik blijf maar door gaan. 'Het had voorbij kunnen zijn.' Veerle kijkt me met grote ogen aan. 'We weten niet zeker dat Jessie het gedaan heeft.' Antwoordt ze nuchter op mijn preek. Ik schud mijn hoofd heftig heen en weer. 'Maar we sluiten de mogelijkheid niet uit.' Recht kijk ik Veerle aan. De wanhoop straalt van mijn gezicht. 'Wanneer eindigt dit?' Veerle zet een aantal stappen in mijn richting en ze grijpt mijn hand vast. 'Het is voorbij. De president is dood. De ontvoerder zit opgesloten en Jessie is vast veilig.' Ze geeft een zacht knijpje in mijn hand en dwingt me haar aan te kijken. Ik draai mijn hoofd weg om te zuchten, maar ze draait mijn gezicht terug. 'Het komt allemaal goed Nick.' Ze kijkt me zo doordringend aan dat ik er slap van wordt en als de gefrustreerde tiener die ik ben druk ik mijn lippen op de hare. We raken verwikkelt in een zoen vol emoties, die we allebei niet in woorden uit kunnen drukken. De frustratie dat we Jessie weer kwijt zijn, de dood die ons lijkt te achter volgen, de hoop op iets goeds en de blijdschap dat we elkaar nog hebben. Mijn handen laat ik door haar krullenbos glijden en ik zoen haar nog iets heftiger. Mijn gedachten lijken eindelijk van de Jessie af te dwalen als de telefoon rinkelt. Meteen laten we elkaar los. Een seconde lang kijken we elkaar  aan en wisselen een veel betekende blik: hier praten we nog wel over. Dan grijpt Veerle de telefoon en neemt op. 'Jessie? Waar ben je!' Roept ze door de telefoon heen. Nu pas blijkt hoeveel zorgen ze zich daadwerkelijk maakt om haar beste vriendin. 'Ik zit diep in de problemen.' Is het eerste wat ik op vang en alle frustratie en wanhoop keert weer terug. Waar eindigt dit?