A Little Death

32. Donuts

Jessie Smith
~
Samen met Veerle loop ik de aankomst hal van de gevangenis binnen. Aan de receptie zit een mokkige vrouw met een bril die net iets te ver op haar neus staat. Naast haar ligt een doos met donuts waar mijn maag bijna van gaat grommen. Door alle stress van de afgelopen dagen heb ik veel te weinig gegeten.. We lopen naar de receptie en ik schraap mijn keel even. Het is akelig stil in de gevangenis. De vrouw kijkt op van haar computer scherm en neemt nog snel een hap van haar donut voor ze ons aankijkt. 'Wat kan ik voor jullie betekenen?' vraagt de vrouw aan ons. 'Ik zou graag Daniel Leto willen zien.' antwoordt ik direct. De vrouw knikt en kijkt weer op haar computer scherm. Ze tikt iets in en vraagt om onze ID. Als ze de ID'en bekeken heeft krijgen we een pasje. 'Het bezoekers uur begint over vijf minuten.' deelt de vrouw nog mee, voor ze gretig verder gaat aan haar donut.

De wacht ruimte is stil. Er zitten maar twee andere mensen. Een oude vrouw en een man met een klein kindje. Het kindje is aan het spelen met de blokjes die in de hoek staan. Dan vliegt er een deur open. Een jonge politie agent verschijnt in het deurgat. 'Jullie mogen naar binnen.' Deelt hij mee. Ik en Veerle kijken elkaar even kort aan en moeten onze lach onderdrukken. Hij is de agent die Nick toen aangehouden had. We staan vlug op en lopen richting de tafel waar Daniel zit.

'Daniel,' begin ik meteen als ik ga zitten. 'Hoe gaat het?' Veerle trekt naast me haar wenkbrauwen omhoog. Zij wil liever gelijk ter zake komen, omdat ze Daniel nog steeds niet vertrouwd. Maar ik ben ontzettend blij Daniel weer te zien. Hij heeft flinke wallen onder zijn ogen, maar zijn ogen staan vrij vrolijk en sprankelen zelfs een beetje. Een vreemd gevoel in mijn buik borrelt op bij het zien van die sprankelende ogen. 'Kan beter,' antwoordt hij eerlijk. 'Maar ook slechter. Ik krijg goed te eten en mag een aantal uren per dag naar buiten.' Ik leg mijn hand op tafel naast de zijne en glimlach naar hem. 'Het komt allemaal goed.' antwoordt ik en ik probeer hem zo aan te kijken dat hij begrijpt dat hij hier niet lang meer zal vast zitten. Zijn hand streelt even langs de mijne als hij hem van tafel haalt. Veerle kijkt naar de twee en voelt zich maar ongemakkelijk. 'De president is dood.' zegt ze dan. 'En er is een nieuwe president aan de macht. Hij was de baas van Jessie 's vader. We hebben jou hulp nodig om erachter te komen wat hij heeft gedaan en wat hij nu wil doen.' Op Daniels gezicht verschijnt een diepe frons en hij bijt even nadenken op zijn lip. 'Ik kan niet zoveel voor je betekenen hier.' zegt hij dan zuchtend. 'Maar ik ken wel iemand die jullie kan helpen.' Hij kijkt me even doordringend aan en een tinteling loopt over mijn lichaam. 'Heb je een papiertje voor me?' Ik knik en haal een papiertje en pen tevoorschijn uit mijn tas. Hij krabbelt er een telefoon nummer op en geeft het papiertje dan terug aan mij. Net als ik het uit zijn hand wil trekken houdt hij het stevig vast. 'Wie had dat ooit gedacht,' zegt hij zacht. 'dat wij ooit samen zouden werken.' Ik glimlach even kort naar hem. 'Niemand.' zegt Veerle dan stug. 'Zeker niet na wat jij aangericht hebt.' Ze slaat haar armen over elkaar en kijkt hem vuil aan, maar ik en Daniel trekken ons er niets van aan. 'Als je hem vindt, vertel dan dat ik je gestuurd heb en koop niets van hem.' fluistert hij me toe en ik knik. 'Ik pas op.' zeg ik met een flauw glimlachje. Het voelt goed om hier bij Daniel te zijn. 'Ik kan maar niet stoppen met dromen over Maddie.' Vervolgt hij fluisterend. 'Het is goed.' Antwoord ik. 'Haar moordenaar is dood.' We kijken elkaar even lang aan en plots stoot Veerle me aan. Ik kan mijn ogen bijna niet van Daniel los maken, maar doe het toch als Veerle me weer aanstoot. 'Kijk,' sist ze. 'Ik denk dat ze weten dat je gezocht wordt.' Geschrokken kijk ik op en zie inderdaad dat de agenten telkens van hun telefoon naar mij kijken. Ik kijk Veerle aan en we denken allebei het zelfde. Maken dat wie hier wegkomen. 'Bezoekers uur is klaar.' deelt het omroep systeem mede. Ik en Veerle schieten meteen overeind uit onze stoel. Ik werp Daniel nog één laatste blik toe voor we de bezoekersruimte uit rennnen op de hiel gevolgd door een agent.

We stormen de gevangenis uit en worden nu gevolgd door meerdere agenten. Veerle en ik rennen zo hard als we kunnen, maar de agenten zijn sneller. We springen op de fiets en trappen alsof ons leven er vanaf hangt. Een aantal meter voor ons begint het hek van de gevangenis te sluiten. Ik trap en voel de adem van de agenten bijna in mijn nek hijgen. 'Stop nu direct Jessie Smith!' schreeuwt Kevin, de agent, ons na. Nog een paar meter en dan zijn we bij het hek. Ik en Veerle fietsen ontzettend hard, maar Kevin begint ons in te halen. Dan vliegen we net voordat het hek sluit de gevangenis uit, de wijde wereld in. Maar we stoppen niet met fietsen want we weten dat Kevin ons nog steeds volgt.. Pas als we bij het huis aankomen durven we weer normaal adem te halen. Als een hijgende hond sta ik daar dan naast mijn fiets. Ik laat mezelf op het grind neerploffen van vermoeidheid. We hebben zeker 10 km op volle snelheid gefietst. Gelukkig wisten de agenten ons niet meer in te halen. Veerle staat ook uit te hijgen en schiet plots in de lach. 'We hebben het gehaald.' lacht ze als een zeehond die op de grond ligt te rollen. Haar hijgende lach maakt mij ook aan het lachen en zo zitten we daar dan voor vijf minuten lachend als een stel zeehonden. Pas als Nick naar buiten komt om te kijken wat er aan de hand is kunnen we weer normaal adem halen.
~
Ik kan eindelijk weer officeel zeggen dat ik actief ga schrijven deze maand! Want ik doe een 30 day writing challenge. Het doel is om eind maart klaar te zijn met A Little Death. Dus veel nieuwe stukjes deze maand. Ik hoop dat jullie het spannend vinden.
X Caelestism