A Little Death

37. Geschreeuw

Daniel Leto

'Daniel Leto een jonge man van 22 jaar is ontsnapt uit zijn gevangenis.' klinkt het nieuws op de achtergrond. Ik staar uit het raam waar Jessie ooit uit ontsnapt is. De bloeddruppels liggen nog op de mat van de achterdeur. Ik zucht diep. De afgelopen maanden waren zo absurd. Eerst heb ik Jessie ontvoerd en mishandelt, een daad waar ik enigszins spijt van heb. Toen ben ik de bak ingedraaid en nu sta ik weer hier, mede dankzij Jessie. Het meisje wat ik in een moordenaar verandert heb. Ik schud mijn hoofd even heen en weer. De gevangenis heeft me veel tijd geboden om na te denken over alles wat er is gebeurd. De slachtpartij van mijn familie doet nog altijd ontzettend veel pijn en ik begrijp nog steeds niet waarom. Voor dat ik Jessie ontmoete droomde ik ervan om de oude president te vragen waarom hij mijn familie vermoord had en om daarna een mes in zijn keel te steken. Dat was mijn droom. Ik lach wat bitter. Die droom zal nooit meer uit komen, want de president is al dood. Zijn eigen dochter heeft hem vermoord en mij gered. Hoe ironisch is dat?

Achter mij verschijnt Jessie. Ik ben ontzettend dankbaar dat ze me gered heeft, maar ik voel me er wel een klein beetje onverschillig bij. 'Wil je ook wat drinken?' vraagt ze aarzelend. Ik draai me langzaam om en kijk haar aan. 'Heb je hem gevraagd waarom hij mijn familie vermoord heeft?' vraag ik terwijl ik haar doordringend aankijk. Ik wil zo ontzettend graag een antwoord op de vraag, waarom? Jessie schud lip bijtend haar hoofd in een 'nee' beweging. 'Het spijt me.' fluistert ze dan zacht. Ik loop naar haar toe en stop een paar centimeter bij haar vandaan. Haar adem kriebelt tegen de onder kant van mijn kin aan. 'Nee,' spreek ik haar toe terwijl ik mijn hand op haar wang leg en met mijn duim over haar sproetjes streel. 'Het spijt mij. Ik heb je hier in mee gesleept.' Jessie kijkt me recht aan met haar kastanje bruine ogen. Ze staan gepijnigd en gebroken, maar ook liefdevol op een vreemde manier. Ze schud haar hoofd alweer heen en weer. 'Bier?' vraagt Micha die het halletje ook net binnen komt lopen. Jessie zet gelijk een gigantische stap achter uit en ik zucht even onhoorbaar. Micha is goed in de verkeerde momenten uit kiezen. Ook al klinkt een biertje wel lekker na al dat saaie gevangenis water. 'Graag,' antwoord ik glimlachend terwijl ik het biertje aanneem.

'Er is iemand vermoord!' hoor ik Veerle roepen vanuit de woonkamer. Meteen vliegt mijn blik naar Jessie toe. 'Heb je het ze niet verteld?' vraag ik haar en weer schud ze haar hoofd heen en weer, voordat ze naar de woonkamer toe snelt. Het geschreeuw van Veerle klinkt nog door het hele huis heen.

Als ik de woonkamer in loop zie ik Jessie en Veerle tegen elkaar schreeuwen. Nick staat achter Veerle en staart geschokt voor zich uit. 'DIT WAS EEN REDDINGSMISSIE,' schreeuwt Veerle razend. 'Er zou niemand vermoord worden!' De tranen staan in haar ogen en Jessie 's hoofd kleurt rood. 'Het was niet de bedoeling dat er iemand vermoord werd..' zegt Jessie zachtjes, bang om tegen haar vriendin in te gaan. 'Het was niet de bedoeling?' zegt Veerle dan gevolgd door een hysterische lach. 'Anders waren wij de pineut geweest.' brengt Jessie er weer zachtjes tegen in. Even is het dood stil in de ruimte. De temperatuur lijkt wel tien graden lager te zijn en de sfeer drukt de lucht bijna uit mijn longen. 'Ik ken jou niet meer.' verbreekt Veerle de stilte dan. 'De Jessie die ik kende was liever zelf naar de gevangenis gegaan, in plaats van iemand te laten vermoorden zodat ze zelf vrij kon lopen.' Tranen springen in Jessie 's ogen en ze beseft dat Veerle gelijk heeft. Nick staat hoofdschuddend achter Veerle. 'Ik ga hier weg en wel nu.' zegt Veerle dan nog steeds razend. 'Je kan hier stikken met die leuke vrienden van je.' Ze grijpt haar tas en rent de kamer bijna uit. Jessie kijkt haar vriendin geschokt na. Nick werpt Jessie nog een hoofdschuddende blik toe. 'Ik had beter van je verwacht.' zegt hij triest waarna hij Veerle volgt. Als de twee het huis verlaten hebben, rollen de tranen over Jessie 's wangen. Er klinkt een gesmoorde snik uit haar mond en ik snel naar haar toe om haar te troosten. Eigenlijk wil ik haar in een knuffel trekken, maar ze duwt me bruut weg. 'Ze hebben gelijk,' zegt ze met een gebroken stem. 'Ik ben zo vol van me zelf, dat ik de waarheid niet eens meer zie.' Jessie zet een stap achter uit en kijkt even kort naar mij en Micha. Ik wil haar hand pakken en haar vertellen dat niets haar schuld is. Micha heeft de man neergeschoten, ik heb haar in deze wereld gesleept. Het is allemaal mijn schuld. Maar ze neemt mijn hand niet aan. 'Laat me met rust.' zegt ze huilend. Ik vang nog net haar gebroken blik op voor ze naar boven toe snelt. Triest kijk ik het sterke meisje na met de roodbruine krullen en een gebroken hart.

'Daarom ga ik alleen met mensen om die op dezelfde lijn staan als mij.' lacht Micha terwijl hij een flinke slok van zijn bier neemt.