A Little Death

33.Problemen

Jessie Smith
~

Met trillende vingers tik ik het telefoonnummer wat ik van Daniel heb gekregen in op mijn mobieltje. Ik laat mijn vingers even boven de groene hoorn hangen. Is dit wel zo'n goed plan? vraag ik mezelf. Om eerlijk te zijn heb ik geen idee of dit wel goed afloopt, of wie er zo meteen de telefoon opneemt aan de andere kant van de lijn. Ik wissel even een blik met Nick en Veerle die me beide gespannen aankijken. We zitten midden in het kleine woonkamertje en er staan nog steeds lege glazen limonade op tafel. 'Doe het.' zegt Nick dan spontaan. Blijkbaar merkt hij ook dat ik aan het twijfelen ben. 'Het is het enige plan wat we hebben.' Ik werp een blik op het telefoonnummer op mijn beeldscherm en zucht. Nick heeft gelijk. Ik druk op de groene hoorn en breng de telefoon naar mijn oor. Hij gaat een aantal keer over voor er opgenomen wordt.

'Met Micha.'

Ik adem trillend in en antwoord dan met een schorre stem. 'Met Jessie Smith.'

'Wat moet je hebben? Ik heb pillen, poeder en eigenlijk alles wat je zoekt.'

Verbaasd blijf ik even stil. Wat voor telefoonnummer heeft Daniel me nu weer gegeven.

'Hallo? ... Als dit een prankcall is kan je beter maar meteen oprotten.' klinkt Micha dreigend door de telefoon.

'Ik heb je telefoonnummer gekregen van Daniel, Daniel Leto.' Hervat ik mezelf. 'Hij zit in de problemen.'

Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. 'Jij bent dat meisje.' begint hij dan. 'Dat meisje waarvoor hij in de bak is gedraaid.'

'Ja,' antwoord ik vlak. 'Dat ben ik en ik wil jou hulp om hem er uit te krijgen.'

'Kom morgen naar het park in de stad. Dan weet ik of je het meent.'

'Kan vanmiddag ook al?' vraag ik meteen.

'Vanmiddag is prima.' antwoord hij en daarna beëindigt hij het gesprek.

Ik leg de telefoon voorzichtig neer op het tafeltje en kijk wat zenuwachtig naar Veerle en Nick. 'We gaan naar het park vanmiddag.' vertel ik ze meteen. 'Om Micha te ontmoeten.' Veerle vraagt meteen om alle details van het gesprek, die ik haar met genoegen geef. Zelf heb ik namelijk ook een vreemd gevoel bij deze jonge man. Kan ik hem wel vertrouwen?

Samen met Veerle en Nick zit ik op een bankje in het stadspark. Het is net middag en de zon staat hoog aan de hemel. Een frisse wind waait door mijn krullen en ik haal even diep adem door mijn neus. Als we hier nu niet zaten te wachten op Micha, de vriend van Daniel, dan had dit prima een heerlijke zomerdag kunnen zijn met mijn beste vrienden in het park. Maar de sfeer is daar helaas te nerveus voor. Ik kan maar niet stoppen met het weg pulken van vuiltjes onder mijn nagel. Veerle kruist constant haar benen de andere kant op en Nick tikt zenuwachtig met zijn voet. Alle drie weten we niet goed wat we van deze jongen moeten verwachten. Wie is hij? Valt hij te vertrouwen? Wil hij ons en Daniel eigenlijk wel helpen? En kan hij eigenlijk wel helpen? Allemaal vragen die ik graag beantwoordt wil hebben, maar waar geen duidelijke antwoorden voor zijn op dit moment. 'Komt hij nou nog?' moppert Veerle. We zitten zeker al drie kwartier te wachten op Micha. Een vaste tijd hebben we niet afgesproken. Enkel dat we vanmiddag in het stadspark moesten zijn. Ik zou hem nog kunnen bellen als dat nodig is. Ik maak mijn blik los van de vijver met eenden als ik het gekraak van grind onder voeten hoor. Als we opkijken zien we enkel een jogger langs rennen. Nu zit Nick ook te zuchten. 'Komt die gast überhaupt wel?' Als antwoord haal ik mijn schouders op. 'Geen idee, misschien laat hij ons hier wel gewoon wachten..'

'Geen zorgen. Ik ben er al.' klinkt er plots een jonge mannen stem achter ons. Alle drie schieten we meteen overeind van de bank en kijken naar de jongen voor ons. Hij heeft een bleke huid en een zwarte bos haren. Zijn zwarte ogen sprankelen van leedvermaak. 'Ook hallo.' zegt hij grijnzend. 'Ik ben Micha.' Ik glimlach hem flauwtjes toe. 'Jessie Smith,' zeg ik en ik steek hem een hand toe. In plaats van mijn hand gewoon te schudden, maakt hij er een soort box/knuffel van die maar ongemakkelijk aanvoelt. Als hij me eindelijk los laat, gaat hij midden op het bankje zitten en spreid zijn armen zodat ik, Nick en Veerle moeten blijven staan. 'En jullie zijn?' vraagt Micha aan Nick en Veerle. 'Gaat je niks aan.' snauwt Veerle hem meteen toe. Ik werp een verwijtende blik naar haar. We hebben hem nodig, of je het nou leuk vindt of niet. Veerle heeft het niet zo op de mysterieuze types, maar ik ben er ondertussen wel aangewend geraakt. 'Ik wist niet dat je zulke open vrienden mee zou nemen.' zegt Micha terwijl hij mij nog steeds grijnzend aankijkt. Ik haal mijn schouders op en sla daarna mijn armen over elkaar. 'Ik vond het niet nodig dat mede te delen.' zeg ik en ik kijk hem net zo doordringend aan als hij mij aankijkt. 'Dus.' komt Micha ter zake. 'Daniel heeft je mijn nummer gegeven, waarom?'

'Hij denkt dat jij ons kan helpen hem te bevrijden.' antwoord ik direct. Er om heen draaien heeft toch geen zin. Ik weet liever gelijk of hij ons kan helpen.

'Waarom willen jullie hem bevrijden?' vraagt hij door. Ik zucht even en begin dan aan het lange verhaal over mijn vader en de nieuwe president. Bijna vanzelf vertel ik hem alles wat we weten. 'Ik denk dat Daniel meer weet over de nieuwe president. Meer over wie hij echt is.' beëindig ik mijn verhaal. Veerle kijkt me hoofdschuddend aan. Ze vindt me naïef zoals altijd. Ik geef haar ook wel gelijk. Ik heb deze jongen net ontmoet. Wie zegt dat hij echt Micha is? Wie weet is hij wel één van de president zijn poppetjes. Maar toch vertrouw ik hem deze informatie toe, in de hoop dat hij kan helpen. 'Interessant.' knikt Micha. Hij maakt een aparte grimas met zijn neus en mond. Waarna hij even over zijn korte baardje wrijft. 'Ik kan misschien wel helpen.' zegt hij grijnzend. 'Maar ik wil er wel iets voor terug.' Ik haal diep en een beetje geschrokken adem. Hier had Daniel niets over verteld. 'Wat wil je ervoor?' vraag ik aarzelend.

Plots valt mijn blik op een felgele band in de buurt van de struiken. Als ik wat beter kijk, zie ik Kevin, de agent, alweer staan. Ik vloek in mezelf. Kan ik me dan echt niet meer op straat vertonen? Ergens had ik dat moeten begrijpen na de aanvaring met de politie van gisteren. Blijkbaar heeft de agent ook door dat ik hem gezien heb want hij schiet ineens overeind uit de bosjes. Ik kijk geschrokken naar Micha die hard op vloekt. Hij heeft de politie agent ook gezien. Zijn hand grijpt me bij mijn arm en sleurt me mee terwijl hij wegrent. Veerle en Nick proberen ons achter na te rennen, maar Micha neemt me mee op de motor zodat we de politie kwijt weten te raken. De wind blaast mijn krullen alle kanten op en ik moet hem stevig vast houden om te voorkomen dat ik er af glij in één van de scherpe bochten. 'Je bent een moeilijk meisje.' schreeuwt Micha als we door een drukke straat rijden. Ik bijt hard op mijn lip van angst als mijn knie bijna langs het asfalt schaaft. Het enigste waar ik aan kan denken zijn Nick en Veerle. Ik hoop maar dat ze ook wisten te ontsnappen.
~
Dus wat denken jullie van Micha? ^_^