A Little Death

31. Dit meisje

Jessie smith
~
Veerle lijkt gelukkig bij gedraaid te zijn. Ook al begrijpt ze mijn keuze niet, ze is er wel voor me. De geschokte blik staat nog steeds in hun ogen te lezen. Het is nog niet voorbij. We zijn weer terug bij af. 'Hij is de man op de foto's van je vader.' mompelt Veerle nogmaals terwijl ze naar het beeldscherm blijft staren. 'Hij is de man die jouw vader de opdrachten gaf.' Even blijft het stil. Alle drie zijn we diep in gedachten verzonken. Wat betekend het nu hij aan de macht is?.. Wat gaat er veranderen. Een rilling loopt over mijn rug als ik naar het gezicht van de man op tv kijk. Was dit de man die mijn vader al die jaren probeerde te beschermen? Vragen blijven door mijn hoofd rond spoken. 'We hebben Daniel nodig.' Zeg ik dan luid. 'Hij heeft jaren gehad om onderzoek te doen naar mijn vader. Wij hooguit een paar weken. Hij moet hier meer over weten.' Veerle kijkt me scheef aan en slaat haar armen over elkaar. 'Je weet dat Daniel in de gevangenis zit?' zegt ze dan grinnikend. 'Aan hem hebben we niets.' Ik zucht even. 'We hebben hem nodig.' houd ik vol. 'Zonder hem is dit onmogelijk.' Veerle schudt nog steeds in een 'nee' beweging met haar hoofd. 'Ik ben het eens met Jessie,' komt Nick er dan ineens tussen door. Veerle werpt hem een woedende blik toe, waarvan ik niets begrijp. 'Sorry, maar Daniel weet het meest van deze onderwereld af. Wij weten niets. Alles wat wij hebben zijn een paar foto's.'

'Wie zegt dat Daniel wel goede informatie heeft?' moppert Veerle. 'Hij is een ontvoerder. Hoe weet je dat hij niet liegt?'

'Ik vertrouw hem.' zeg ik dan.

'Ja. Je moord zelfs voor hem.' snauwt Veerle dan terug. De akelige stilte valt weer terug in de kamer. Nick loopt naar Veerle toe en legt een hand op haar schouder. Hij fluistert iets in haar oor wat ik niet kan verstaan, maar het lijkt Veerle gerust te stellen. De plotselinge band tussen de twee voelt vreemd aan. 'Ik kan er gewoon niet aan wennen dat jij hem vertrouwt..' hervat ze zichzelf.

Ik knik. 'Ik snap het.' zeg ik zachtjes. 'Ik vind het zelf ook moeilijk, maar wat hij zei over mijn vader was waar. Dus ik geloof hem.' Veerle zucht en laat zichzelf op de bank vallen. De tv staat nog steeds aan. De nieuwe president is bezig met het geven van een toespraak. Voorzichtig zet ik het geluid van de tv iets harder. 'De dochter van President Smith is nog steeds vermist, ondanks dat haar laatste ontvoerder opgesloten zit. We vermoeden dat het meisje weer ontvoerd is, maar we weten verder nog niets over de situatie.' Bij die woorden grijnst de voorlopige president even apart. 'Wilt u allemaal alstublieft uw ogen open houden voor dit meisje.' Mijn school foto wordt in het groot op het scherm geprojecteerd en even hoor ik Nick achter me lachen. 'Die beugel stond je wel echt prachtig.' grapt hij. Ik lach ook even. Die beugel van mij was één gigantische nachtmerrie. Mijn lach sterft langzaam weg en daarmee verbittert ook de situatie. 'Ze denken dat ik weer ontvoerd ben..' mompel ik zachtjes. Mijn moeder zou me nooit als vermist opgeven. Zij wist tenslotte donders goed wat er gebeurd was en dat ik tijd voor mezelf nodig heb. Ik kan niet terug naar huis nu. 'Vreemd.'

'Maar als we Daniel vrij willen krijgen..' Begint Veerle. 'Hoe wil je dat gaan doen?' Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb eigenlijk geen idee.' Nick veert plots op van de bank. 'Ik wel.' zegt hij vrolijk. 'We hebben informatie nodig over de gevangenis, een plattegrond ofzo met alle camera's erop en een inside man! Oh en een vermomming, een ontsnappingsplan en natuurlijk een lift om ongezien weg te komen.' Opgetogen kijkt hij ons aan. Hij heeft zich hier overduidelijk al in verdiept. 'En dat gaan we allemaal regelen hoe?' vraagt Veerle met een opgetrokken wenkbrauw. 'Heb je een laptop voor me?' Vraagt Nick glimlachend terug. Ze knikt. 'In mijn tas.' Nick loopt direct naar de tas toe, grijpt de laptop en gaat aan de slag. 'Laat dit maar aan mij over.' Ik moet even om Nick lachen. Soms is hij echt een nerd, maar ergens maakt dat hem juist leuk. Veerle moet ook lachen en ze kijkt mij lachend aan. Eindelijk lijkt de sfeer tussen ons weer goed te zijn.

Met drie glazen limonade ga ik weer naast Nick en Veerle op de bank zitten. Ze hangen allebei over de laptop heen en staren naar iets wat op een plattegrond lijkt. 'Hier bevinden de cellen zich en hier is de uitgang.' legt Nick mij uit. Ik zet de glazen limonade op tafel en neem nog één heerlijke slok voor ik ook achter de laptop duik. 'We moeten Daniel van hier naar hier krijgen, zonder gezien te worden.' Nick wijst naar de plattegrond. De cellen en de mogelijke uitgang liggen akelig ver uit elkaar. 'Maar waar vinden we Daniel?' vraagt Veerle dan aarzelend. 'Dat moet Jessie uitzoeken.' antwoordt hij terwijl hij mij glimlachend aan kijkt. 'Je mag Daniel nog een keer opzoeken, maar wel samen met Veerle zodat je niet al teveel opvalt.' voegt hij er aan toe. Ik glimlach breed. Stiekem ben ik ontzettend nieuwsgierig hoe het met Daniel gaat en hoe ik erachter kom waar hij precies opgesloten zit. 'Komt goed.'