Falling for them - The Dolan twins

Hoofdstuk 6

'Wel, ik vond het gezellig,' zei Grayson rond een uur of vier in de middag, 'maar ik moet nu echt gaan.'

Ik keek hem vragend aan want ik kon me niet herinneren dat hij iets had gezegd over een afspraak of zo die hij had en ik vond dat het net juist zo gezellig was.

Natuurlijk bemerkte Grayson mijn vragende gezichtsuitdrukking. 'Sorry, ik had ook iets afgesproken met iemand anders...'

Nu richtte ik me tot Ethan. Hij moest het toch wel weten? Hij kende Grayson immers het beste van iedereen. Hij zou het me toch wel zeggen als Grayson loog en het eigenlijk gewoon helemaal niet gezellig vond bij mij? Ik merkte dat ik weer onzeker begon te worden. Bang dat de jongens spijt hadden dat ze met mij in zee waren gegaan. Bang dat ze zich begonnen te beseffen dat ze veel te goed waren om met mij bevriend te zijn en dat ze veel beter konden krijgen.

Ethan keek bemoedigend naar me terug. Hij wist dat ik aan mezelf twijfelde. 'Waarschijnlijk wil hij gewoon even bij Kayleigh langs gaan.'

Grayson werd meteen rood. 'Wat? Kayleigh? Wie is dat? O, je bedoelt dat meisje waar we gisteren ook mee gesproken hadden? Die vriendin van Samirah?'

'Bro, het is goed. We weten hoe het zit. We weten dat je haar leuk vindt en dat je nu naar haar toe gaat. Je hoeft je niet te schamen, dus geef het maar gewoon toe.'

Grayson slaakte een diepe zucht. 'Ja, jullie hebben gelijk. Ik ga naar Kayleigh toe.'

'Oké, veel plezier! Doe haar de groeten van me!' riep ik vrolijk naar hem, terwijl hij zijn weg naar de deur vond.

'Wel, daar zijn we vanaf. We hebben weer het huis voor ons alleen', bracht Ethan verleidend uit.

Ik begon te lachen en besloot dat ik het toch niet te gemakkelijk voor hem wilde maken, want ik wist precies waar hij op doelde. Hij wilde die kus hebben die we voor Graysons komst bijna hadden gehad. En ik wilde die ook, maar ik wilde ook niet te graag toegeven. Buiten dat was ik benieuwd hoelang Ethan het vol zou houden en wat hij zou proberen om zijn zin te krijgen.

'Ja, we hebben het huis voor ons alleen. Beetje saai, vind je ook niet? Zullen we maar naar buiten gaan of Grayson overhalen om terug te komen of zo?'

Ethan keek me gekwetst aan. 'Je gaat toch niet zeggen dat je nu de voorkeur geeft aan mijn broer of wel?'

Weer begon ik te lachen. 'Nee, natuurlijk niet. Ik plaag je maar. Maar zullen we dus naar buiten gaan?'

'Samirah!'

'Wat?' probeerde ik zo onschuldig mogelijk uit te brengen, waar ik niet echt in slaagde.

'Je weet wat.'

'Nee, vertel het me maar.'

'Dat is niet nodig als je het al weet.'

'Wie zegt dat ik het weet?'

'Dat zeg ik.'

En zo veranderde mijn geplaag in een soort van romantische praat. Ik wist dat als dit zo door zou gaan, ik alsnog te gemakkelijk toe zou geven, dus ging ik in mijn hoofd allerlei manieren achterna hoe ik het onderwerp weer kon veranderen. Ik kon...

Ja, dat ging ik doen. Ik rende naar Ethan toe en tikte hem op zijn schouder. 'Tikkie, jij bent hem!' En toen rende ik naar de deur om te maken dat ik weg kon komen.

Het was heel kinderachtig, ik wist het, maar toch vond ik het grappig. Ik gedroeg me gewoon zo anders in het bijzijn van de Dolan tweeling. Te bizar gewoon. Ik herkende mezelf nauwelijks en ik was er nog niet uit of dat goed of slecht was. Niet dat ik me expres veranderde of zo, zo laag was ik niet, het ging allemaal puur automatisch.

Ik had de deur nog niet bereikt of ik voelde al hoe ik werd tegengehouden door een sterke hand die zich om mijn pols heen klemde. Door de plotselinge terughoud, dreigde ik naar achter te vallen, waardoor Ethan zijn andere hand moest gebruiken om me op te vangen, wat als effect had dat ik draaide en ik zijn armen terecht kwam.

'Samirah, ren niet weg van mij. Zeker niet als ik weet dat we beiden hetzelfde willen.'

En weer stond ik met mijn mond vol tanden terwijl ik voor de zoveelste keer diep in zijn bruine ogen staarde. Ze stonden verlangend, verlangend naar mijn lippen. En ik wist dat ik dezelfde blik in mijn ogen had. Ik betrapte Ethan er een paar keer op dat hij naar mijn lippen keek, waarna hij me onmiddellijk weer in mijn ogen staarde. Hij boog zijn hoofd naar voren en even dacht ik dat hij er al voor ging, dat hij me zou kussen en ik sloot mijn ogen. Maar hij ging niet voor de kus, hij legde zijn hoofd op mijn schouder en ik geneerde me voor mijn naïviteit. Gelukkig had hij het niet gezien.

Ethan bewoog zijn lippen richting mijn oor en wat hij zei bewees mijn ongelijk. 'Mag ik je kussen?'

Ik pakte zijn hoofd vast en dwong hem mij aan te kijken. 'Vraag je mij toestemming of een jongen als jij mij mag kussen?'

'Eh, ja...'

'Maar jij bent jij en ik ben ik. Ik bedoel, jij bent geweldig, dus waarom zou je toestemming vragen? En we weten door vanmiddag al dat we elkaar leuk vinden.'

'Ja, dat klopt, maar ik probeerde even een heer te zijn en is dit niet wat heren doen?' Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht en besefte dat mijn oog op de juiste Dolan was gevallen, hoewel ik nog steeds van mening was dat zijn broer ook geweldig was. 'Dus, je hebt mijn vraag nog niet beantwoord. Mag ik je kussen?'

'Ja, dat mag je.'

Wederom boog hij zijn hoofd naar voren, maar ditmaal ging hij wel voor mijn lippen en ik ging voor de zijne.