Falling for them - The Dolan twins

Hoofdstuk 13

Na een kwartier of wat stond ook Kayleigh aan de deur en lieten we haar vrolijk binnen terwijl ze werd overvallen door de jongens. Ze waren zichtbaar erg vrolijk haar te zien. Logisch, het was gewoon een geweldige meid en Ethan en Grayson waren niet blind. Ik was blij voor haar dat ze ook had kunnen bereiken wat ze wilde. Grayson die van haar hield en Ethan die haar als een goede vriendin zag. De twee knuffelden haar, waarna Ethan haar losliet en Grayson haar kuste en haar vervolgens aan haar hand meetrok naar ons.

'Hey, Kayleigh, fijn dat je toch nog bent gekomen', zei ik tegen haar toen ze mij in beeld kreeg.

'Ja, bedankt voor wat je gezegd hebt. Ik ben blij dat ik ben gekomen.'

Daarna omhelsden ook wij elkaar. Sinds het moment dat we contact hadden met de tweeling, was het contact tussen ons behoorlijk wat vervaagd. Oké, de jongens vergden erg veel aandacht en tijd als ze eenmaal bij je waren, maar toch voelde het een beetje verkeerd. Kayleigh en ik waren er altijd voor elkaar geweest en we hadden niemand tussen onze vriendschap laten komen, tot op dit moment. Dit keer was het onbewust toch een beetje gebeurd omdat er iets was gebeurd waar we nooit over hadden durven dromen: de Dolan tweeling die contact met ons wilde. Kayleigh en ik zouden dus een hoop hebben bij te praten, maar daar hadden we tijd zat voor als Ethan en Grayson verder zouden gaan op hun tour. In principe was er niks tussen onze vriendschap veranderd en moesten we alleen een middenweg vinden, maar ik was ervan overtuigd dat dat ons zou lukken.

Net alsof ze mijn gedachten had gelezen, zei ze precies wat er zonet in me om was gegaan. 'We hebben elkaar de laaste dagen echt veel te weinig gezien en gesproken.'

'Ja, inderdaad. Maar nu hebben we weer de tijd, dus we hebeen een hoop bij te kletsen.'

Onbewust dwaalden onze ogen af naar de jongen waarvoor we waren gevallen. Kayleigh keek naar Grayson en ik keek naar Ethan. Toen we elkaar weer aankeken, hadden we onmiddellijk door wat er was gebeurd en stootten we beiden een rare lach uit waardoor ook de jongens begonnen te lachen. Ik hoopte dat het altijd zo kon zijn. Zo vreedzaam. Maar ik wist dat er weer een hoop zou veranderen als we afscheid zouden moeten nemen van de Dolans.

'Dus... Wat gaan we doen?' vroegen Kayleigh en ik na een tijdje precies tegelijk. Daardoor begonnen we weer allemaal te lachen. Door de vele jaren dat Kayleigh en ik bevriend waren, waren we erg op elkaar ingespeeld. Met daden, maar ook met woorden. Het was leuk om mee te maken.

Omdat we beiden dezelfde vraag hadden gesteld, keken we verwachtingsvol naar de jongens. Hopend dat zij een passend antwoord zouden geven. Ik kon bijna hun hersenen horen kraken, maar ik besloot die opmerking voor mezelf te houden. Ik kon echter niet de grijns die over mijn gezicht gleed tegenhouden.

Na een korte stilte die wel een eeuwigheid leek, zei Ethan: 'We kunnen wel gaan zwemmen?'

Ik keek schattend naar het weer, me afvragend of het zou gaan regenen of niet. Toen ik besloot dat dat waarschijnlijk niet het geval zou zijn, stemde ik ermee in, evenals Kayleigh en Grayson. En dus gingen we allemaal weer onze eigen weg om aan zwemkleding te komen om elkaar vervolgens weer te ontmoeten in mijn huis. Nu restte er nog één vraag.

'Waar gaan we zwemmen?'

De jongens keken elkaar bedenkelijk aan. Uiteindelijk was het Grayson die antwoord gaf. 'We kunnen naar de zee gaan. Dat is veel leuker dan een zwembad.'

Mij leek het erg gezellig, maar tegelijkertijd had ik zo mijn twijfels. Samen naar een publieke omgeving gaan betekende dat al snel beekend werd hoe onze relatie met de jongens was. Ethan leek mijn twijfel te begrijpen.

'Samirah, het maakt ons niet meer uit of mensen lucht krijgen van onze relatie met jullie. Ze komen er vroeg of laat toch achter en wij schamen ons er niet voor. Het is eerder een eer. Jullie zijn geweldige meisjes en ik ben niet bang om me openbaar met jullie te vertonen en ik weet zeker dat Grayson daar hetzelfde over denkt.'

'Zo zit het, bro.'

Ik keek Kayleigh vragend aan, inschattend wat zij ervan zou vinden. Zij leek ook haar twijfels te hebben, maar uiteindelijk besloten we dat het goed zat en stemden we ermee in. Het was spannend om eens écht met ze gezien te worden, maar het was ook lief dat ze trots waren om zich met ons te vertonen. En dat gaf de doorslag voor mij. We waren af en toe wel met elkaar gezien door buurtbewoners, maar dat was een klein gebeuren, dus was er nooit een roddel ontstaan. Ik wist echter maar al te goed dat dat nu wel het geval zou zijn. Binnen een paar dagen zou het nieuws alle fans hebben bereikt.

Ethan belde hun chauffeur op, want het was logisch dat ze hier geen auto hadden en Kayleigh en ik hadden niet eens ons rijbewijs.

'Hij komt eraan', zei Ethan toe hij na een vrij korte tijd al had opgehangen.

En ja hoor, een kleine tien minuten later ging de bel en stond hij voor de deur. Hij hield het autoportier voor ons open en we klommen allemaal het kleine busje in en maakten het onszelf gemakkelijk.

De auto begon onmiddellijk te rijden en niet veel later kwamen we aan op het strand waar het al behoorlijk druk was door het mooie weer dat het beloofde te worden. Er was dan al wel veel gebeurd deze dag, maar het was nog steeds best vroeg in verhouding. Begin middag.

Toen we uitstapten, keken een aantal mensen naar ons en sommige van hen herkenden de tweeling duidelijk, waardoor er een hoop oproer ontstond op het strand omdat die meisjes natuurlijk dolgraag de tweeling wilden meeten en ze zich afvroegen wie Kayleigh en ik waren en waarom we de handen van de jongens vasthielden.

Ethan en Grayson liepen gewoon door en maakten duidelijk dat ze behoefte hadden aan rust, dus na een halfuur kregen we die eindelijk, ondanks dat ik had verwacht dat het nog zeker een uur door zou gaan. We liepen het koele zeewater in en dat was het begin van wederom een geweldige middag.