Falling for them - The Dolan twins

Hoofdstuk 8

Ethan en ik zochten dus uiteindelijk een film uit, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Het bleek dat we niet helemaal dezelfde filmsmaak hadden en het was lastig om het eens te worden over een film. Uiteindelijk liet Ethan me dus maar kiezen en stond even later The Hunger Games op, ondanks dat ik die film al zo vaak had gezien dat ik zo ongeveer de tekst uit mijn hoofd kende. Die film bleef gewoon mooi en na een tijdje durfde Ethan toe te geven dat hij dat met me eens was.

Op het begin van de film zat er nog een kleine ruimte tussen ons, maar naarmate de film vorderde, was die ruimte langzaamaan verdwenen. Ethan en ik zaten nu strak tegen elkaar aan en mijn hoofd rustte op zijn schouder, terwijl zijn hoofd rustte op mijn hoofd. Verder had Ethan zijn arm beschermend over me heen geslagen. Het was een zeer vredige houding en ik wist dat we het moment beiden koesterden.

Ik hoopte dat dit moment tot in de eeuwigheid kon voortduren, maar tenslotte was de film afgelopen en stond ik op om de tv uit te zetten. Er was inmiddels al een flinke tijd verstreken sinds Ethan me wakker had geklopt en de avond was al aangebroken. Ik had dus ook verwacht dat hij zou gaan als de film was afgelopen. Echter bleef hij gewoon op de bank zitten, wachtend tot ik me weer bij hem voegde. Daar had ik geen problemen mee, dus ging ik zonder aarzelen weer tegen hem aan zitten.

Ethan wendde zijn gezicht naar het mijne en streelde met zijn hand een paar lokken haar uit mijn gezicht alvorens hij zich naar voren boog en zijn lippen weer vederlicht op de mijne aanbracht. Elke kus bleef speciaal voelen, sterker nog, ik had het idee dat elke kus juist specialer ging voelen. Het was alsof er magie vrij kwam bij elke kus en dat die magie elke keer sterker werd als we meer met elkaar vertrouwd raakten.

Ik legde mijn hoofd weer te rust op zijn schouder en zo bleven we een lange tijd zitten, terwijl we af en toe lieve woorden tegen elkaar zeiden.

Toen het steeds later in de avond werd, merkte ik dat ik honger kreeg en dat Ethan en ik echt moesten gaan eten. Nog steeds zag het er niet uit dat hij ging vertrekken, dus bedacht ik me dat hij net zo goed mee kon eten.

'Ethan, wil je mee eten?' vroeg ik hem dus.

'Ja, dat lijkt me heel gezellig', reageerde hij, waarna we naar de keuken liepen en samen uitkozen wat we gingen maken.

Het bleek dat we beiden geen keukensterren waren. Ik was me altijd al bewust geweest van mijn beroerde kookkunsten, ondanks dat ik er een beetje handigheid in had gekregen gezien het feit dat ik altijd zelf mijn eten moest koken. Het bleek dat Ethan nog veel hopelozer was in de keuken en het was me daarom ook een raadsel hoe het kwam dat we uiteindelijk een gerecht hadden gemaakt dat er nog enigszins eetbaar uitzag. Ach ja, het maakte eigenlijk ook niet zo uit.

Samen dekten we de tafel, waarna we tegenover elkaar gingen zitten met ons bord vol eten. Onze voeten raakten elkaar uit en het veroorzaakte een staarwedstrijd, maar toch werd het niet ongemakkelijk. Het was heel vredig, heel fijn. Ik vroeg me af of dit elke keer zo zou zijn als ik Ethan zou zien. Was dat mogelijk? Of zou de magie langzaamaan weer wegebben? En wat als het hetzelfde bleef, hoe moest ik de dagen dan doorkomen als de Ethan samen met Grayson op tour was?

Ik zuchtte. Eén ding per keer. Ik moest nu gewoon genieten en het moment niet verpesten. Ik schudde de gedachte van me af. Ik had zoveel geluk dat ik de tweeling zou leren kennen en ik had nog veel meer geluk dat ik iets met Ethan aan het beginnen was. Ik moest het niet verknallen door al mijn zenuwen en gepieker.

Toen we uitgegeten waren, hielp Ethan me met het afdekken, waarna we alles in de vaatwasser zetten. Hij stapte dichter naar me toe en trok me in een omhelzing.

'Hey, zullen we een stukje gaan wandelen?' vroeg hij.

'Ja, dat lijkt me fijn. Een beetje frisse lucht.'

Hij pakte mijn hand en nadat we onze jas aan hadden getrokken en ik me er van verzekerd had dat ik het huis goed had afgesloten, liepen we op weg naar wie wist wat. We stopten toen we een stukje groen zagen en Ethan leek van de heerlijke natuurgeur te genieten. Hij ademde hem diep in en ik deed hetzelfde. Daarna liepen we weer verder en passeerden we een park. We keken elkaar aan en één blik zei genoeg. We dachten hetzelfde en we hoefden er geen woorden aan vuil te maken om dat door te hebben. Samen - nog steeds hand in hand, met onze vingers in elkaar gehaakt - liepen we het park door. Gelukkig was het al behoorlijk donker aan het worden waardoor er bijna niemand in het park was en de mensen die er wel waren Ethan niet zouden herkennen in deze minimale hoeveelheid licht, wat als resultaat had dat we wat privacy hadden.

Nadat we een stukje gelopen hadden, kwamen we een bankje tegen en Ethan en ik gingen erop zitten terwijl we naar de bomen keken die slechts verlicht werden door het maanlicht, wat een mysterieus en spookachtig effect had. Het was prachtig en Ethan dacht er precies hetzelfde over. We waren weg aan het dromen. Er was niet veel voor nodig om dat voor elkaar te krijgen. Voor het eerst voelde dit kleine landje als thuis en dat kwam puur en alleen door een jongen en zijn broer. Het beangstigde me dat de twee nu al zo'n effect op me hadden, maar het maakte ook duidelijk hoe belangrijk ze voor me waren. Het voelde alsof er nog vele mooie tijden aan zaten te komen.

Met Ethan en Grayson en Kayleigh aan mijn zijde zou ik alles aan kunnen. Ik wist het zeker. Ik wist dat Ethan uiteindelijk weer naar huis zou moeten en ik hoopte dat ik hem en Grayson daarna weer zo snel mogelijk zou zien.