Falling for them - The Dolan twins

Hoofdstuk 4

Ik zag dat Ethan ook al vrij snel weer begon te typen. Hoe moe ik ook was, hier bleef ik voor op. Ik wilde een gesprek met Ethan niet zo snel beëindigen. Ik zou het later wel aan Kayleigh uitleggen als ze zich afvroeg waarom ik niet op haar berichtje reageerde maar wel online bleef.

Na een paar seconden was Ethan alweer uitgetypt en ontving ik het berichtje.

Fijn om te weten! Ook over je adres gesproken.
Wel, ik ben moe en Grayson en ik moeten gaan slapen van elkaar.
Tja, je weet hoe het gaat tussen tweelings die zo hecht zijn!
Wacht, toch niet. Nou ja, je zult het vast wel begrijpen!
Slaaplekker, schone slaapster. Je zult ons sneller zien dan je erg in hebt!

Ik moest lachen om zijn lieve berichtje en dat over schone slaapster bracht een glimlach van hier tot Tokyo bij me teweeg. Hij zag me zitten, dat was wel duidelijk. En ik zag hem zitten. Ik had hier een goed gevoel over. Ik vroeg me wel af wat hij bedoelde met de laatste zin. Dat ik hun sneller zou zien dan ik erg in had. Was dat gewoon iets om de tijd sneller voorbij te laten gaan of omdat het echt zo was? Nou ja, het maakte niet uit. Ik was veel te moe om me hier nog druk over te maken en Ethan ging ook slapen, dus moest ik nog snel een berichtje terug sturen als ik wilde dat hij het zou zien.

Jij ook slaaplekker, schone slaper!
Ik spreek je zo snel mogelijk weer!

Het was een beetje kort, maar ik wist niet meer te zeggen en ik ging ervan uit dat hij dat niet erg zou vinden. En aangezien hij mij schone slaapster had genoemd, kon ik het niet laten om hem schone slaper te noemen. Een beetje geflirt kon toch geen kwaad? Zeker niet als hij er zelf mee begon.

Ik legde mijn telefoon op mijn nachtkastje en deed mijn ogen dicht. Er waren maar een paar seconden verstreken voordat ik in slaap viel. Dat maakte wel duidelijk hoe moe ik was en hoe hard ik mijn slaap nodig had.

De volgende morgen werd ik al vroeg wakker. Ik wist in eerste instantie niet goed waardoor dat kwam, totdat ik me besefte dat ik gewoon Ethan te graag wilde spreken. Was het mogelijk om wakker te worden om iemand te kunnen spreken?

Ik zat me echt af te vragen of ik mezelf om die reden had gewekt, totdat ik een klop op de deur hoorde. En nog een keer, en nog een keer.

Er stond duidelijk iemand voor de deur te wachten totdat ik open zou gaan doen. Ik keek op de klok. Het was pas 09.00 uur! Urgh, ga weg! Ik bleef dus gewoon liggen. Als het iemand zou zijn voor post of reclame of zo, zouden ze wel weg gaan.

Maar het geklop bleef aanhouden. De presoon die er stond, gaf niet op. Ik zuchtte diep en rolde toen mijn bed uit. Ik viel op de grond, maar stond al snel op, terwijl ik door mijn ogen wreef om te proberen de slaap eruit te krijgen. Ik werd inmiddels knettergek van het geklop.

'Ik kom al! Als je verdomme ophoudt met dat geklop de hele tijd!' schreeuwde ik en ik was ervan overtuigd dat degene die voor de deur stond het gehoord had, want opeens was het geklop gestopt. Ik hoopte dus maar dat het niet iemand was waartegen ik dat nooit had moeten schreeuwen.

Ik probeerde mijn haar een beetje te fatsoeneren, waar ik gigantisch in faalde. Het sprong alle kanten uit en ik vroeg me af of ik de persoon die zo graag wilde dat ik open zou doen de stuipen op het lijf zou jagen. Dat zou me op zijn minst nog een goede morgen brengen.

Eindelijk had ik de deur bereikt en ik was zo dom om niet eerst te kijken wie er stond voordat ik open maakte, want ik keek recht in de donkere ogen van Ethan. Toen was ik me opeens heel bewust van hoe ik eruit zag en ik schaamde me kapot. Het was nu dus wel duidelijk dat hij het meende toen hij zei dat we elkaar eerder zouden zien dan ik erg in zou hebben.

Mijn warrige uiterlijk ontging hem ook niet, want hij scande mijn lichaam en begon gigantisch hard te lachen. 'Ziet er goed uit', zei hij uiteindelijk.

'Bedankt', mompelde ik chagrijnig.

'Laat me raden, je bent pas net wakker?'

'Ja.'

'Dat verklaart een hoop. Mag ik binnen komen of zal ik straks maar terug komen?'

'Je bent er nu toch al en hebt me zo al gezien en buiten dat ben ik nu wakker en heeft het voor mij geen zin meer om nog te gaan slapen. Dus kom maar binnen.'

Ik opende de deur iets verder en stapte opzij om hem binnen te laten.

'Wat wil je drinken?'

'Water, alsjeblieft.'

En dus pakte ik een glaasje water voor hem en zette ik de tv voor hem aan, waarna ik zei dat ik mezelf op ging frissen. Ik vertrouwde Ethan, ik wist dat hij niks uit zou spoken en gewoon braaf zou wachten totdat ik terug zou komen. Zeker gezien we elkaar nog niet echt goed kenden. Als we al heel goed bevriend zouden zijn, was de kans groot dat hij me zou gaan pranken. Nu achtte ik die kans zeer klein en anders maakte het me niet zozeer uit.

Ik nam een snelle douche en kwam iets van twintig minuten later helemaal opgefrist terug de kamer in gelopen.

'Waar zijn je ouders? En heb je geen broers of zussen?' overrompelde hij me onmiddellijk.

'Mijn ouders zijn vrijwel nooit thuis, want ze hebben een druk zakenleven dat ze belangrijker vinden dan hun dochter. En ik heb geen broers of zussen, nee.'

Ethan stond heel even met zijn mond vol tanden terwijl hij probeerde in te schatten of hij me had gekwetst. Ik keek hem echter nuchter aan en hij wist dat dat niet het geval was, dat ik me er bij had neergelegd en dat het geen open wond meer was.

'Wat vervelend voor je. Ik snap niet hoe iemand zijn werk belangrijker kan vinden dan jou. Dan is het maar goed dat je ouders nu niet hier zijn, lijkt me', zei Ethan uiteindelijk met een boze ondertoon in zijn stem.

'Bedankt, Ethan.'

'Waarvoor?'

'Dat je me iets beter laat voelen en je mij wel de moeite waard vindt.'

'Maar natuurlijk, daar ben ik voor', zei hij, waarna hij naar me toe liep en me overviel met een stevige knuffel.

Mijn hart stopte met kloppen en de wereld leek stil te staan. Hij knuffelde me. Ethan knuffelde me.