Falling for them - The Dolan twins

Epiloog

De maanden gingen gelukkig behoorlijk snel voorbij, precies zoals Ethan en Grayson me verzekerd hadden. De weken met mijn ouders had ik met moeite volgehouden en ze zagen gelukkig in dat het voort te laat was om het goed met me te maken en ze hadden besloten dat ze me niet meer zouden bezoeken, alleen als ik zelf zou aangeven dat ik daar behoefte voor had, wat dus nooit het geval zou zijn. Ze zouden het huis blijven betalen, maar me in principe wel gewoon op mezelf laten wonen totdat ik het geld had om het huis van hen over te kopen of om zelf een huis te kopen. Ondanks de problemen die ik met ze had, was ik ze dankbaar dat ze me in ieder geval die rust hadden aangeboden.

Verder had ik elke dag met de tweeling gepraat, meestal met Kayleigh in de buurt. Kayleigh en ik brachten elke dag samen door en ze bleef voort zo vaak logeren dat ook gewoon gezegd kon worden dat ze meer bij mij dan bij haar ouders woonde. Onze vriendschap was zelfs beter geworden na het vertrek van de jongens.

Nu was het zover. De tour was voorbij en Ethan en Grayson hadden beloofd ons op te zoeken. We wachtten ze op op het vliegveld en waren dolenthousiast hoe het zou zijn om ze weer in onze armen te kunnen houden en om de jongen waarmee we iets hadden weer te kunnen kussen. Wat dat betreft was er niets veranderd. We waren gewoon geweldig goede vrienden gebleven met de een en hadden nog steeds een relatie met de ander.

Plotseling voelde ik twee sterke armen om me heen die me vanachter omhelsden. De armen voelden vertrouwd en dat kon maar één ding betekenen. Eén iemand. Ethan. Ik draaide me om en vloog hem om de nek. Daarna kusten we elkaar.

'Ik heb je gemist!' riep ik vrolijk uit, blij dat ik hem eindelijk weer in levende lijve zag en niet via een beeldscherm.

'Ik heb jou ook gemist.'

We kusten elkaar nog een keer en toen omhelsde Grayson en ik elkaar terwijl Kayleigh en Ethan elkaar op hun beurt ook begroetten door een omhelzing. Met z'n vieren liepen we niet veel later al pratend en lachend op weg naar mijn huis. Althans, dat dacht ik.

Even later stopten we voor een gigantisch huis dat er prachtig uitzag. Kayleigh en Grayson stopten er ook voor. Ik keek Ethan vragend aan en hij haalde een sleutel tevoorschijn.

'Ik zei toch dat we na de tour samen zouden gaan wonen als het dan nog zo goed zou gaan?'

'Wat?' vroeg ik stomverbaasd. Vroeg hij me nu om samen te wonen?

'Kom', zei hij met een vrolijke glimlach.

Ook Grayson en Kayleigh liepen naar binnen.

'En o ja, klein detail. Dit huis is meer dan groot genoeg en zoals je wel weet, kunnen Grayson en ik niet zonder elkaar. En ik weet dat Kayleigh en jij ook heel belangrijk zijn voor elkaar. Dus verrassing! We gaan met z'n vieren samenwonen.'

'Halleluja!' riep Kayleigh verbaasd uit.

Maar het maakte allemaal niet uit. Het was geweldig nieuws. Ik wist dat we het allemaal super zouden vinden en ik stemde er samen met Kayleigh mee in. Hoe lief. De Dolan tweeling had speciaal voor ons hun vertrouwde Amerika verlaten en ging in Nederland wonen, zodat wij bij ze konden zijn zonder dat wíj hoefden te verhuizen.

En dat was het begin van een geweldige toekomst die nog geweldiger werd dan ik voor mogelijk had gehouden.