Falling for them - The Dolan twins

Hoofdstuk 15

De tijd vloog voorbij en voordat we het helemaal geod doorhadden, was het alweer tijd om afscheid te nemen van de tweeling. De jongens moesten verder gaan op tour. Kayleigh en ik stonden verdrietig voor het privévliegtuig waarin ze zouden vertrekken terwijl we ze stevig omhelsden en bijna weigerden los te laten.

'Meiden, we moeten echt gaan', zeiden ze na een tijdje. We gaven onze vriendjes nog een kus en omhelsden toen de andere van de tweeling stevig.

'We houden contact!' riep Grayson uit boven het kabaal van het vliegtuig dat zijn motor aan het opwarmen was.

'Elke dag!' vulde Ethan hem aan. 'En na de tour zullen we jullie opzoeken en nooit meer laten gaan!'

En toen stapten ze het vliegtuig in en keken Kayleigh en ik bedroefd toe hoe ze een paar minuten later opstegen en langzaamaan uit het beeld verdwenen. Het voelde niet alleen alsof ze naar een ander land gingen, het voelde alsof ze uit ons leven verdwenen. En dat terwijl ik dondersgoed wist dat we inderdaad elke dag contact gingen hebben. Ik vond het gewoon moeilijk. Moeilijk dat ik zo gehecht aan hen was geraakt en dat ik ze nu gedeeltelijk weer moest laten gaan. En ik wist dat Kayleigh precies hetzelfde voelde.

Eén blik op elkaar was genoeg en we vielen al huilend in elkaars armen. Ik voelde me momenteel zo zwak. Ik huilde gewoon om twee beroemde jongens. Twee jongens waarmee ik het voorrecht mocht hebben om ze te leren kennen. Ik huilde, maar toch maakte het me niet uit dat ik dat deed. Het gaf alleen aan hoe hecht mijn band met de twee was geworden in die korte tijd.

Na een tijdje lieten Kayleigh en ik elkaar weer los. We droogden onze tranen en liepen richting de taxi die op ons stond te wachten om ons thuis te brengen.

Ons leven was gevuld met onzekerheid, maar één ding was wel zeker. Kayleigh en ik zouden de komende tijd elke dag logeren en we zouden het lekker veel hebben over de jongens die elke seconde verder weg zouden zijn. We zouden elke dinsdag het filmpje kijken dat ze die dag op hun YouTube account zouden plaatsen en bovendien zouden we elke dag met ze bellen, zoals ze hadden beloofd.

Het zou lastig zijn, maar we zouden elkaar erdoorheen helpen en binnen een paar weken zou het gemis al een heel stuk minder zijn omdat we een manier hadden gevonden om ermee om te gaan en terug konden denken aan de mooie momenten die we met ze hadden beleefd. En ik wist dat we de jongens ontzettend veel te zeggen zouden hebben als hun tour er over een paar maanden op zou zitten en ze ons wederom zouden komen opzoeken. En dat zij ons netzoveel te zeggen hadden.

Als ik er zo over nadacht, klonk het nog niet eens zo slecht. We zouden even van ze gescheiden zijn om ze daarna weer te kunnen zien en ze nooit meer uit ons leven te hoeven verliezen. De tweeling had mijn wereld verrijkt en het zou alleen nog maar beter worden.

Ik moest geduld hebben. Net als Kayleigh moest ik geduld hebben. Daarna zou het allemaal beter worden.

We waren bij mijn huis aangekomen en besloten meteen een feestje te bouwen. Het was een rare reden om op te feesten, maar het hielp wel. We leidden elkaar voldoende af om weer een hoop plezier te kunnen beleven.

Even later ging mijn telefoon. Ik keek niet naar het nummer toen ik oppakte en ging er stiekem al vanuit dat het Ethan of Grayson was.

'Hey!' riep ik dus vrolijk in de telefoon.

'Samirah?' hoorde ik een akelig bekende stem vragen en ik voelde meteen mijn hele stemming omslaan.

'Mam?' vroeg ik geïrriteerd. Mijn ouders lieten nooit van zich horen tenzij ze naar huis zouden komen en als er iets was waar ik momenteel géén zin in had, was het wel hun gezelschap.

Kayleigh had meteen meegekregen wie er aan de telefoon was en zette de muziek dus een heel stuk zachter. Ik wierp haar een dankbare blik toe terwijl ze me een bemoedigende blik toewierp. Ze wist als geen ander hoe ik me voelde omtreft mijn ouders.

'Wat is er? Waarom bel je?'

'Ik mag toch wel mijn dochter bellen?' vroeg ze gekwetst.

'Nee, dat mag je niet. En dat doe je ook nooit. Dus hou je niet van het domme en zeg wat er is zodat ik er zo snel mogelijk weer de hoorn op kan gooien', zei ik met een kille stem. Het interesseerde me niks dat ik haar hier wellicht mee kwetste. Zij had mij samen met haar man, mijn vader, genoeg gekwetst dat ze me niet eens meer konden raken.

'Ik wilde alleen even zeggen dat we weer naar huis komen voor een paar weken.'

'Wauw, een paar weken. Dat maakt veel verschil. Blijf dan alsjeblieft gewoon weg.'

'Samirah, luister...'

'Nee, luister jíj maar eens. Ik had een geweldige tijd, een tijd waar jij en pap geen deel van uitmaakten. En jullie hoeven ook geen deel uit te maken van de rest van mijn leven. Niet dat jullie dat doen of zo, want jullie zijn er nooit! Werk is veel belangrijker dan jullie dochter, uiteraard.'

'Samirah! Ik ben wel je moeder, dus je hoeft me niet zo af te snauwen!'

'Biologisch gezien mijn moeder. Maar alleen op die manier. "Moeder" is een titel die je moet verdienen en die verdien je pas als je je daadwerkelijk als moeder gedraagd. En dat doe jij totaal niet, dus ik maak zelf wel uit of ik je afsnauw.'

'We komen naar huis. Morgen zijn we er en we blijven een week of twee. Hooguit drie. Daarna moeten we helaas weer werken. Dan weet je het. Ik hou van...'

Ik had opgehangen voordat ze die laatste zin kon afmaken. Ik wilde niet horen dat ze van me hield. Ze liet het niet blijken, dus wat mij betreft kon ze oprotten.

'Samirah?' vroeg Kayleigh bezorgd. 'Wat is er aan de hand?'

'De enige reden waarom ze bellen: ze komen naar huis. Yay...' zei ik op een sarcastische stem.

'Als je een ontsnappingsmanier nodig hebt, je weet me te vinden',  zei ze bemoedigend tegen me.

'Dankjewel.'

'You're welcome.'

De rest van de dag heeft ze voor afleiding gezorgd zodat ik niet meer aan mijn "ouders" hoefde te denken en tegen het vallen van de avond ontvingen Kayleigh en ik nog een berichtje van de tweeling waar we onmiddellijk op reageerden. En even was ik ook echt vergeten dat mijn ouders zouden komen en voelde ik me weer een beetje beter.