Falling for them - The Dolan twins

Hoofdstuk 3

Toen Kayleigh en ik die avond weer bijna thuis waren, scheidden onze weg en namen we afscheid van elkaar, waarna we beiden op onszelf naar ons eigen huis gingen.

'Doeg, Kayleigh! Ik vond het gezellig!'

'Jaaa, ik ook! Enne, we hebben onze meet-and-greet gehad met de tweeling!'

'Ja, dat was echt super! Ik ben benieuwd hoelang ze het vol houden met ons!'

'Zó erg zijn we nou ook weer niet!'

Ik kijk haar raar aan. 'Nou...'

'Oké, oké, zó erg zijn we wel! We zijn gewoon gek, maar ja, ze hebben uit de hele menigte ons uitgekozen dus dat moet wel goed zitten, lijkt mij.'

'Ja, inderdaad. Doei, Kayleigh, slaaplekker.'

'Jij ook, Samirah.'

Ik draaide me om en ging de ene kant op terwijl Kayleigh precies de andere kant op ging. Ik besloot mijn telefoon thuis pas tevoorschijn te halen om te controleren of de tweeling nog een berichtje gestuurd had, want als ik dat nu zou doen, zou ik veel langer onderweg zijn en daar had ik eigenlijk niet zoveel zin in.

Zo gezegd, zo gedaan. Een kwartier later opende ik de deur en liep ik rechtstreeks naar mijn kamer. Mijn ouders zaten diep verweven in het zakenleven waardoor ze zo ongeveer vijftig weken in een jaar weg waren. Oké, dat was een beetje overdreven, maar het kwam er wel op neer dat ze vrijwel nooit thuis waren. Meestal waren ze per maand maar één week thuis en soms dat zelfs niet eens. Het had als resultaat dat ik heel zelfstandig moest zijn en voor mezelf moest zorgen, waardoor ik in principe zo'n beetje op mezelf woonde. Op de kosten verdienen na dan. Ik had immers ook geen broer of zus dus meestal had ik het huis voor me alleen. Soms was dat wel saai en voelde ik me enorm eenzaam, maar inmiddels was ik er wel aan gewend en ik kon doen en laten wat ik wilde omdat ik ook altijd ruim van tevoren wist wanneer mijn ouders weer thuis zouden komen.

Hun hele zakenleven had helaas ook een echt negatief effect. Ik was niet hecht met mijn ouders. Soms waren ze volkomen vreemden voor me. We zagen elkaar te weinig om elkaar echt te leren kennen en aangezien ik nog volop veranderde, kenden ze me eigenlijk niet meer. Ik wist dat dat voor hen nog veel pijnlijker moest zijn dan voor mezelf, maar het deed mij ook pijn. Ze hadden meestal niet eens tijd om even te bellen of een berichtje te sturen.

Maar het was nu eenmaal zo en er viel niet veel aan te veranderen. Sterker nog, ik wilde er niets aan veranderen. Door hun beslissingen wist ik meteen dat hun werk belangrijker was dan hun dochter dus als ze zouden inzien dat me dat pijn deed, zouden ze de rollen wel omdraaien. Dat deden ze niet, dus dat betekende dat ze het niet wisten - hoe dom dat dan ook mocht zijn - of dat ze er niets om gaven.

Ik zuchtte en probeerde ergens anders aan te denken. Ik haatte het om aan mijn ouders te denken. Ik kleedde me snel om en poetste mijn tanden, waarna ik op bed ging liggen en mijn telefoon weer tevoorschijn haalde.

Ik had drie whatsappjes. Eén van Kayleigh, één van Grayson en de leukste: één van Ethan.

Ik besloot ze ook op die volgorde te openen.

Hey Samirah!
Ik vond het zo gezellig straks! En Grayson heeft me alweer geappt!
Het ziet er naaruit dat die jongens ons echt willen leren kennen!
Kan je het je voorstellen? We hebben zo veel geluk!
Ik weet zeker dat we alle meisjes bij ons op school hier jaloers mee maken!

Ik moest lachen om haar enthousiasme en tegelijkertijd wist ik ook dat we het niet van de daken zouden roepen dat de Dolan tweeling contact met ons had gezocht, want we wilden natuurlijk niet dat de halve school met afgunst op ons neerkeek. Dat zou namelijk een regelrechte ramp worden.

Ik besloot niet een berichtje terug te sturen omdat we elkaar waarschijnlijk morgen wel weer zouden zien en anders heel binnenkort. En buiten dat hadden we al zoveel tegen elkaar gezegd in deze richting. Ik wilde nu gewoon liever kijken wat de jongens me hadden gestuurd, want als ik op Kayleighs appje zou reageren, zouden we een heel gesprek krijgen en daar was ik eigenlijk te moe voor.

Ik opende Graysons berichtje.

Hey Samirah!
Ethan en ik vonden het heel leuk om jullie te ontmoeten.
We willen graag contact houden als dat mogelijk is en jullie beter leren kennen, want we zijn ervan overtuigd dat dit op een geweldige vriendschap uit kan monden.
Peace!

En weer moest ik lachen. Natuurlijk sloot hij af met peace. Dat deden ze ook altijd in hun YouTube filmpjes en ik persoonlijk vond dat heel schattig. Nou ja, eigenlijk was alles schattig aan de Dolans.

Ik besloot wel te reageren op hem, want anders was ik bang dat het leek alsof ik het de moeite niet waard vond terwijl ik niets liever wilde dan contact hebben met de Dolan tweeling.

Hey Grayson!
Ik vond het ook heel leuk om jullie te ontmoeten en ik was echt blij verrast toen jullie Kayleigh en mij uit al die mensen uitkozen om te meeten! Het was een droom die uitkwam!
En ik weet dat Kayleigh er hetzelfde over denkt.
Doegg

En verzonden. Toen ging ik naar het gesprek tussen Ethan en mij en mijn hart klopte al in mijn keel toen ik me probeerde voor te stellen wat hij gestuurd zou hebben. In welke richting zou het zijn? Daar kon ik maar op één manier achter komen. Ik opende het berichtje en las het zo snel als ik kon. Het viel me ook meteen op dat hij online was en dat ik dus ook onmiddellijk moest reageren.

Hey Samirah!
Ik vond het zo leuk om met je te praten! Ik hoop dat we dat nog veel zullen doen!
Ik wil je echt beter leren kennen! Grayson trouwens ook, maar laten we maar zeggen dat ik het liever wil en dat hij Kayleigh liever beter leert kennen.
Niets om je te beledigen, hoor! Nu hebben wij gewoon meer tijd samen!
Wat is trouwens je adres?
Peace! En hopelijk tot snel!

Mijn hart smolt na het lezen van dit berichtje. Ik maakte echt kans, dat was overduidelijk. Ik dacht dus ook niet langer dan een seconde na voordat ik een reactie ging typen.

Hi Ethan!
Ik weet zeker dat ik het nóg leuker vond om jou te ontmoeten dan jij het vond om mij te ontmoeten! Zoals ik ook al tegen Grayson heb gezegd, was het een droom die uitkwam.
Ik kijk er naar uit om je nog vaker te zien en ik wil ook niets liever dan jou beter leren kennen!
En je broer ook, trouwens.
Mijn adres is Holsbortweide 16. Ik zal maar niet vragen waarom, denk ik.
Doegg! En inderdaad hopelijk tot snel!

En ook dit berichtje verzond ik onmiddellijk en zoals ik al had verwacht, zag ik dat Ethan het meteen geopend had.