The Right Way

Hoofdstuk 4

Oh my god! Dit kan gewoon niet. Nee, niet hij!

Ik was blijkbaar niet de enige die verrast was. Arda keek me even verbaasd aan. ''Ja, natuurlijk mevrouw'', zei hij met een opgezette glimlach. ''Ga je ineens maar naast Arda zetten Selena. Ik ben er zeker van dat jullie goed zullen opschieten met elkaar'', zei de lerares. Ik stapte, nog steeds verbaasd, naar de bank van Arda en zette me naast hem neer. Dit kan gewoon geen toeval zijn. Whatever. Nu ik naast Arda zit maak ik van de gelegenheid gebruik om hem eens goed te observeren. Bruin haar, bruine ogen, gespierde bouw. Hij zit aandachtig naar de les te kijken. Wie had er ooit gedacht dat een Turkse jongen in het 5e jaar Latijn-wetenschappen zou zitten? Het valt me op dat ik nog niet naar de andere leerlingen in de klas heb gekeken. Als ik mijn ogen door het lokaal laat dwalen wordt ik me pas bewust dat dit een klas vol allochtonen is. Ik ben zo erg in de war. Allochtonen? Latijn? Bij ons in de stad deden alle Turken en Marokkanen BSO en de meesten studeerden dan niet eens af! ''Selena, toch? Nu weet ik zeker dat jij het meisje aan de moskee was. Ik wist niet dat we dan nog eens samen op school zouden zitten!'' Hij glimlachte naar me. Ik hoorde hem maar op de achtergrond want ik was nog steeds verbaasd. Nu, ik zit op een school, met een Marokkaanse secretaresse, in het 5e jaar latijn, in een klas allochtonen die allemaal blijkbaar zo slim zijn dat ze zo ver zijn kunnen komen. Als ik dit allemaal vergelijk met wat ik vroeger dacht. Is dit wel een duidelijk contrast. Ik zie alle leerlingen erg geïnteresseerd naar het bord kijken en de lerares die van voor straalt terwijl ze les geeft. Misschien zijn allochtonen toch niet zoals ze worden voorgesteld. Wie weet? Ik besluit om al mijn vooroordelen aan de kant te zetten. Al mijn haat en woede. Deze mensen verdienen volgens mij een kans. Ik draai me op richting Arda. Zou ik hem dan ook maar normaal beginnen behandelen? Ik besluit om hem vanaf nu niet te negeren maar om toch de afstand te behouden. Je weet maar nooit. Alle vooroordelen weg, maar dat wil niet zeggen dat ineens alle allochtonen engeltjes zijn. Plots zie ik een hand voor mijn gezicht. ''Hallooo, je ziet er zo verbaasd uit?'' ''Dat gaat jou niets aan!'', snauw ik hem toe. Oeps, dat kwam er botter uit dan bedoeld! ''Sorry, ja ik ben inderdaad wat verbaasd''. ''Waarom?'', vraagt hij me. ''Arda en Selena het is geweldig dat jullie het nu al goed met elkaar kunnen vinden, maar zouden jullie alstublieft willen zwijgen?'', zegt de leerkracht. We excuseren ons allebei en daar stopt onze conversatie.

Een tiental minuten later gaat de bel. Ik sta op en na een ogenblik ben ik omringd door drie meisjes. Eentje draagt een hoofddoek, de andere heeft lang kroes haar en de laatste heeft een bruine tint en lang golvend haar. Het meisje met de hoofddoek spreekt als eerst: ''Dag Selena,  mijn naam is Sara. Dit meisje met haar superschattig kroes haar is Esme en zij heeft Imane''. Ze geven me alledrie een dikke knuffel. Close, voor een eerste ontmoeting moet ik zeggen. ''Samen worden we wel eens de Drie Musketiers genoemd. Je vindt ons altijd en overal samen. Als je wil kan je voor de rest van de dag naast Imane zitten. Dan moet je niet steeds naast Arda zitten''. Ik stem met veel plezier in. Ik weet niet waarom maar ik voel nog steeds een awkward sfeer tussen mij en die jongen. De drie musketiers slepen me mee naar de kantine. Als ik binnenloop ben ik weer verbaasd. (Voor de vierde keer al vandaag geloof ik) De kantine is gewoon enorm. Net zoals in de films. Ik krijg tijdens de pauze een rondleiding op school en ik moet toegeven dat ik opnieuw en opnieuw verbaasd werd. Zeker toen ik hoorde dat de directeur van onze school een Turk was. Zo modern, zo groot en zo warm van gevoel dat het hier was. Dat valt gewoon niet te beschrijven. Na een lange dag lopen we samen met de meisjes de school uit. Arda heb ik een hele dag niet meer gesproken. ''Meisjes, zouden jullie het erg vinden om even met me mee te lopen tot thuis? Ik voel me wat ongemakkelijk. Alles is nog zo nieuw dus ik wil niet verdwaald geraken ofzo''. ''Tuurlijk!'', zegt Esme. Ik wordt door de drie musketiers thuis afgezet. Als ik via de voordeur binnenloop, wordt ik in de keuken opgewacht door twee te nieuwsgierige ouders aan de eettafel. Ik ga zitten, neem een hap van mijn overheerlijke spaghetti en begin met vertellen...