The Right Way

Hoofdstuk 7

Het warme zonlicht dat door je raam schijnt... Het gefluit van vogeltjes... Iedereen wilt op deze manier wakker worden. Zalig! Ik sta op uit mijn bed. Vandaag een nieuwe dag school en ik voel me zo goed dat niets mijn dag nog kan stukmaken. Ik heb zelfs geen wekker gehoord vandaag dus wat wil ik nog? Wacht... Geen wekker? Hoe laat is het? Ik draai mijn hoofd naar de grote klok boven mijn deur... 8:50! O my god! Het is pas mijn tweede dag en ik heb me meteen al overslapen. Ik maar denken dat mijn dag niet stuk kan... Ik spurt naar mijn badkamer en fris me snel wat op. Ik neem de eerste kledingstukken die ik maar kan vinden. Ik neem snel mijn tas en haast me naar beneden. Gelukkig heb ik mijn boeken nog niet ontvangen dus mijn rugzak klaarmaken, gaat vlotter. Ik loop gewoon naar school! Wanneer ik aankom op de speelplaats zie ik dat het al 9:15 is. Nog een kwartier en het eerste lesuur is voorbij. Ik kijk snel op mijn rooster en zie dat ik het eerste uur Latijn had. Fijn, ik heb mijn eerste les Latijn gemist. Ik loop snel naar het secretariaat. ''Dag mevrouw, het spijt me zo erg. Ik heb mijn alarm niet gehoord en...''. Ik blijf maar doorratelen. De secretaresse kijkt me lachend aan. ''Dat is geen probleem hoor. Dat gebeurt vaker bij leerlingen die nieuw zijn. Deze keer zie ik het wel eens door de vingers. Voor je eerste lesuur... Je hebt nog tien minuutjes over. Van mij moet je nu niet gaan deelnemen aan de les hoor. Dat is de moeite niet. Wat dacht je van een glas water? Ik geloof dat je de hele weg van thuis naar school gelopen hebt?'' Ik knik en lach dankbaar naar haar. Ze verdwijnt voor een minuutje en een ogenblik later is ze terug met een glas water. We kletsen nog even met de secretaresse totdat ik Arda zie komen. ''Goeiemorgend mevrouw! Ik kwam u net vragen of u iets had gehoord van Selena maar dat is niet nodig meer geloof ik'', zegt hij terwijl hij zijn hand door zijn haar haalt. ''Selena heeft zich overslapen Arda. Je weet dat we dat bij nieuwkomers door de vingers zien'', zegt de secretaresse met een knipoog. ''Ga nu maar naar jullie volgende les want nog een uurtje missen kunnen we niet door de vingers zien, Selena''. Ik knik snel. Arda en ik zeggen haar gedag en lopen naar ons volgend lokaal. ''Welke les hebben we nu?'', vraag ik hem. ''Geschiedenis in lokaal 310. Dat is dus een verdieping hoger. De trappen zijn die richting''. We lopen samen naar de trappen ik ga eerst en Arda volgt. Plots hoor ik luid gelach. Als ik me omdraai zie ik dat het Arda is. Hij heeft zich gewoon op de trap gezet en zit te lachen. Nochtans gebeurt er niets grappigs in de buurt. Ik loop terug naar hem toe. ''Wat is er? Waarom lach je?'' ''Ik lach om jou'', zegt hij. Ik voel dat ik rood begin te worden. ''Waarom? Ben ik dan zo lachwekkend?'' ''Nee, dat is het niet!'' en hij begint terug te lachen. Ik kijk naar mezelf. Heb ik iets verkeerds aan? Ik check mijn kleding. Ik heb een wit bloesje aan, een zwart rokje met daaronder... Oh nee! Ik zie het al en begin zelf ook te lachen. Ik heb twee kousen in een verschillende kleur aan. Het grappigste is dat deze kousen tot m'n knieën komen dus dat het heel zichtbaar is dat een kous blauw en de andere oranje is. ''Ziet het er dan zo erg uit'', vraag ik Arda. ''Ik heb niets anders bij dus ik denk dat ik zo ga moeten doen een hele dag'', zeg ik met een onschuldig gezicht. Hij lacht (nogmaals). ''Zelfs al zou je een vuilniszak dragen, zou het je nog goed staan.'' Is dit een compliment, denk ik bij mezelf. Geloof me of niet maar deze jongen kan gedachten lezen. ''Ja dat is een compliment'', antwoord hij met een knipoog. ''Kom we gaan snel naar geschiedenis. Je hebt gehoord wat de secretaresse zei''. Samen haasten we ons naar de volgende les. Als we het lokaal binnenkomen zie ik dat alle plaatsen al vol zijn en dat er enkel een tafel per twee over is. Arda en ik gaan dus naast elkaar, helemaal achter in de klas zitten.

De leraar merkt me pas een kwartier later op.
''Ah, we hebben een nieuwe leerling in de klas. Ik ben ook nooit ergens van op de hoogte''. ''Meneer, u wordt steeds verwittigd maar ik denk dat het probleem bij u ligt. Vorige week toen de secretaresse over Selena kwam vertellen was u zo druk bezig over de Romeinen dat u niet eens hebt opgemerkt dat ze hier geweest is'', zegt Sara lachend. ''Ja, dat is ook mogelijk natuurlijk. Sorry maar ik laat me soms een beetje gaan geloof ik...', zegt de leerkracht onschuldig. ''Een beetje?'', zegt Imane. ''Een beetje veel'', roept Esmée. Ik begin te lachen en Arda lacht ook mee. De manier waarop deze meisjes elkaar aanvullen is gewoon g e w e l d i g! Meneer Stroper (zo heet de leraar blijkbaar) kijkt mijn richting op. ''Zou je je eens willen voorstellen alstublieft?'' en daar... Begint mijn typisch en zo cliché uitleg over wie ik ben. Voor de zoveelste keer...

Vote&comment
A lot of thanks to Wintehr who made a new bookcover. Awesome, niet?