The Right Way

Hoofdstuk 8

Na een lange, maar super interessante, les over de eerste wereldoorlog lopen Arda en ik samen uit de klas. Ik heb deze les ontdekt dat we een gedeelde interesse op vlak van geschiedenis hebben. Terwijl we op weg zijn naar de kantine zitten we nog te praten over de les. ''Volgens mij is de 1e wereldoorlog gewoon voor niets geweest. Het waren kleine spanningen tussen mensen die macht wouden, die zo veel mensen het leven gekost hebben'', vertelde ik Arda. Hij was het niet met me eens. ''Volgens mij heeft alles dat gebeurt in de wereld een speciaal doel dat door God is vastgesteld. Als de eerste wereldoorlog er niet geweest zou zijn, zou de Aarde er misschien veel anders uitgezien hebben''. ''Geloof jij dat er een overheersende God is?'', vroeg ik hem. Nog voor hij kon antwoorden, werd onze weg geblokkeerd door niemand minder dan de drie musketiers. Mijn vraag bleef in de lucht hangen... ''Halt, gij onbekende prins. Wat zoekt gij naast de schone prinses van Niveus? Gij wordt onmiddellijk verzocht om ons koninkrijk te verlaten'', zei Emma op een dramatische toon. Ik schoot in de lach. Arda grinnikte. ''Ik zie je nog wel'', zei hij tegen me, knikte naar de meisjes en ging naar zijn vrienden toe. ''Wat was dat nou weer'', zei ik nog steeds lachend. ''We hebben je zonet bevrijd van de onbekende prins die onze prinses, dus jou, probeert af te pakken van ons'', zei Imane. Ik bleef maar lachen. ''Ja'', zei Sara. ''Je hebt vandaag niet eens aandacht aan ons besteed''. ''Geef ons aandacht! Geef ons aandacht!'', begonnen ze in koor te roepen in het midden van de kantine. Nog geen minuut later waren alle hoofden naar onze richting gedraaid. Ook die van Arda en zijn vriendengroep. Het bloed steeg me naar de wangen. ''Het is al goed! Jullie hebben de rest van de dag mijn volledige aandacht!'' ''Wat dachten jullie ervan om na school naar mij thuis te gaan?'', riep Esmée plots. Weer waren alle hoofden naar ons gericht. ''Gezellig! Nodig je heel de school uit?'', riep een jongen van onze klas waarvan ik de naam nog niet kende. ''Jij bent zeker de grappigste thuis Mirza?'', riep Esmée, rollend met haar ogen. ''Dat is Mirza'', fluisterde Sara, ''een hele goede vriend van Arda. Hij staat bekend om zijn domme en droge opmerkingen. Maar hij is best wel sympathiek en betrouwbaar''. Ik knikte. Toen we rondom ons keken, zagen we dat de helft van de kantine ons nog steeds aanstaarde. Oke, we trokken aandacht. Waarom staren? ''Waarom staart iedereen? Is het interessant?'', riep Imane door heel de kantine. Ik zag dat de rest van de vijfde jaars begonnen te grinniken en de eerste jaars keken met een bang gezicht snel weg. We gingen aan de hoek van een lange tafel zitten. ''Ik heb nog steeds geen antwoord gehad op mijn vraag'', zei Esmée. ''Komen jullie straks na school naar me toe? We zullen het gezellig maken!'' De twee meisjes stemden snel in. Ik zelf wist nog niet wat m'n ouders zouden zeggen. Het is tenslotte maar twee dagen dat ik deze meiden ken. ''Ik weet niet of m'n ouders het wel zullen goed vinden hoor'', gaf ik eerlijk toe. ''Bel haar dan!'', riep Esmée. Ik belde mijn mama. De meisjes deden teken dat ik het op luidspreker moest zetten. Dat deed ik. ''Dag mam, met Selena''. ''Hey liefje'', zei m'n mama. Plots sprong Esmée ertussen. ''Dag mevrouw, ik ben Esmée, een vriendin van Selena. Ik wou haar graag uitnodigen om vanavond bij ons langs te komen. Mijn andere twee vriendinnen, die Selena ondertussen ook al kent, komen ook. Ze kan vanavond met ons mee eten. Mijn ouders zetten haar rond 19:00 wel af. Als dit natuurlijk past voor u? Het zou heel fijn zijn, als Selena er ook kan zijn!''. Naar mijn grote verbazing stemde mijn mama in. Het nadeel: nu zat Esmée als een gek op en neer te springen van opwinding en raad eens, heel de kantine zat haar weer aan te staren. ''Heb ik iets van jullie aan ofzo?'' , riep Esmée, waardoor we allemaal in de lach schoten.

Na lange uren les ging eindelijk de laatste bel. Onze verlossing, de ó zó geweldig klinkende bel! Ik hou van de bel. Iedereen liep het lokaal uit. De drie musketiers stormden op me af en samen liepen we richting het huis van Esmée. Binnen verwelkomde ons een hele lieve dame van rond de 40. Ze gaf me een dikke knuffel. ''Welkom in ons huisje lieverd! Esmée heeft me al veel over je verteld!'' Ik trok een wenkbrauw op een naar Esmée en ze lachte onschuldig naar me. ''Gaan jullie alvast naar Esmée haar kamer. Ik roep jullie wel wanneer het eten gereed is''. We liepen samen de trappen op en kwamen bij een deur te staan waarop met grote letters Esmée stond. Esmée deed de deur open. Sara en Imane sprongen binnen alsof het hun eigen kamer was, ze zijn hier dan waarschijnlijk ook vaker geweest, maar ik stond nog steeds in de deuropening. Mijn mond open van verbazing...

Wat is er volgens jullie zo bijzonder aan de kamer van Esmée?
Vote&Comment 💞