The Right Way

Hoofdstuk 9

De muren van Esmée haar kamer waren bedekt met schitterende tekeningen!

''Wauw!'', riep ik. ''Heb je ze allemaal zelf gemaakt?'' Ze glimlachte verlegen. ''Ja'', riep Sara. ''Gewoon een natuurtalentje!'' Esmée werd nog roder.

''Oké, stop gewoon! Ik vind dit zo ongemakkelijk! Laten we gaan zitten. Selena, neem maar plaats waar je wil!'' We gingen allemaal zitten. ''En Selena, misschien heb je wel vragen of zo voor ons. Het is waarschijnlijk nog al overweldigend: een nieuwe school, nieuwe mensen, veel moslims...'' zei Imane. Bij dat laatste, knipoogde ze. ''Als ik eerlijk moet zijn, was ik wel wat bang voor moslims. Ik ben opgegroeid in een autochtone buurt en ben het dus niet gewend op bij onbekende mensen te zijn''.

Ik begon hen het hele verhaal te vertellen. Over mijn angst, mijn eerste indruk. Hoe deze indruk veranderde naarmate ik hen leerde kennen. Alle meisjes luisterden erg aandachtig. Nadat ik gedaan had nam Sara het woord:''We zijn erg blij dat je ons een kans wilt geven! Weet je, ons doel als het Niveuscollege is ook eigenlijk aantonen dat niet alle moslims zijn zoals de meeste media willen voordoen. We willen bewijzen dat we ons ook kunnen integreren en dat we ook wel hoger kunnen geraken''. ''Je hoort het ook aan onze naam eigenlijk'', zei Esmée. ''De naam niveus is opzettelijk gekozen. Het is eigenlijk symbool voor de properheid van de mensen die bij ons op school zitten. Hun zielen zijn erg proper, sneeuwwit, snap je?'' Eindelijk had ik een verklaring! Zo mooi was er over alles nagedacht! Ik keek Esmée glimlachend aan. ''Ja ik snap het! Ik vind het echt een geweldige keuze''.

Na nog wat bijpraten startten we aan ons huiswerk. Gelukkig hadden we enkel maar een taak van wiskunde tegen morgen.

Ruim 3 kwartier later riep Esmée haar moeder ons naar de eetkamer. Voor me zag ik een tafel die bedekt was met allerlei lekkernijen. Je kon gewoon alles vinden op tafel. Van soep tot zelfgemaakte broodjes. We gingen samen aan tafel zitten.
''Laat het jullie smaken!'', zei de mama van Esmée. Voor ze begonnen, zeiden ze Allemaal ''Bismillah''. Ik vroeg me af wat dat betekende. Misschien zou ik het ze eens moeten vragen, maar een andere keer. Ik heb genoeg vragen gesteld voor vandaag volgens mij!

Na een geweldige maaltijd en een overvolle buik, zag ik dat het al 19:00 was. ''Ik denk dat ik stilletjes aan moet vertrekken. Straks wordt m'n mama nog ongerust''. De meisjes knikten. ''Het was heel fijn om je te mogen verwelkomen in ons huisje'', zei de mama van Esmée. ''Inderdaad Selena. Je bent hier altijd welkom!'', zei Esmée. Ik kreeg een knuffel van alle meisjes. ''Kom'', zei de moeder van Esmée. ''Ik breng je wel naar huis met de auto''. ''Dankuwel, mevrouw''.

We stapten samen in de auto. Onderweg kreeg ik nog enkele vragen van Esmée haar mama gesteld. Ze vroeg onder andere hoe ik het vond op school en wat ik van Esmée en haar groepje vond. Ik beantwoordde alle vragen erg eerlijk en ik zag haar met een trotse uitdrukking glimlachen. Ik gaf haar nog wat aanwijzingen van hoe we moesten rijden en uiteindelijk stonden we voor ons huis. ''Erg bedankt mevrouw! Voor het lekkere eten, voor uw gastvrijheid, alles!'' ''Dat is met plezier gedaan liefje! Zoals Esmée al zei, ben je steeds welkom! Neem een dagje je mama ook mee. Dan kunnen we eens kennis maken!'' zei ze. Ik gaf haar nog een dikke knuffel, stapte uit en ging naar huis.

''Ik ben thuis!'', riep ik. ''Hoe was het schat?'', vroegen m'n ouders. ''Het was echt gezellig! Esmée haar mama kookt echt geweldig. Ik heb zoveel gegeten dat ik elk moment kan ontploffen geloof ik'', zei ik met een hand in mijn haar. ''Misschien moet je wat gaan lopen ofzo, straks zijn er nog wat kilootjes bij'', knipoogde mijn mama. ''Je hebt gelijk mam'', zei ik. ''Ik ga me even omkleden''. ''Blijf wel niet te lang weg!'', riep m'n mama me nog na. ''Ik wil je over maximum een uurtje thuis!'' ''Ja hoor, riep ik!'' Ik spurtte naar boven en kleedde me snel op. Niet dat het me scheelt dat er wat kilootjes bijkomen maar ik weet zeker dat het me echt goed zal doen en zal verlossen van het overvolle gevoel van mijn maag.

Terwijl ik mijn haar in een staart deed, dacht ik plots terug aan de eerste keer dat ik ging lopen, de achtervolging. Ik pakte snel mijn gsm en zocht naar Arda tussen mijn contacten. Ik stuurde hem snel een berichtje.

S: Zin om wat te lopen?

Een minuut later kreeg ik antwoord!

A: Ofcourse 😏.

S: Spreken we af bij mij thuis?

A: Ben over 5 minuutjes daar!

Ik ging naar beneden, deed mijn sportschoenen aan en zei mijn ouders gedag. Toen ik de deur opendeed, zag ik Arda al staan en snel verscheen er een glimlach op mijn gezicht.