The Right Way

Hoofdstuk 5

''Dat meen je niet Selena! De directeur een Turk?! Hij sprak zo professioneel Nederlands! Ik zou kunnen zeggen dat hij gewoon Belg was'', zei mijn papa. ''Toch wel papa! Ik ben vandaag zo vaak verrast geweest. Al die leerlingen, de secretaresse ze lijken allemaal zo goed geïntegreerd in onze samenleving. Ik heb ook kennis gemaakt met drie superlieve meisjes die zich de drie musketiers noemen. Eentje van hen draagt een hoofddoek. Ze hebben me een hele dag rondgeleid en me direct opgenomen in hun groepje. Ze hebben me zelfs afgezet thuis. Jullie weten wat mijn eerste indruk was over allochtonen maar ik denk dat ik die vooroordelen aan de kant ga zetten. Ze zijn zo lief en zo beleefd. Ik denk niet dat alle moslims zijn zoals ze worden voorgesteld op de televisie''. ''Ik ben zo blij dat je je vanaf de eerste dag al thuisvoelt schat! Je hebt gelijk. Misschien kunnen wij zelfs nog wat bijleren uit jouw ervaringen. We weten sowieso al dat de media veel verdraait maar dit kan misschien een kans voor jou en ook voor ons zijn om eens de realiteit te zien'', zei mijn moeder. Ik vertelde niets over Arda, de jongen die ik al zo vaak had ontmoet en waarmee ik nu in dezelfde klas zat. Waarom? Geen idee. Maar dit kon nog even geheim gehouden worden vind ik. Nadat ik gegeten had, hielp ik mijn ouders de tafel afruimen en ging ik naar mijn kamer. Ik had echt een toffe dag gehad. Ik nam mijn gitaar vast en plofte neer op mijn bed. Weet je hoe relax het is om gitaar te spelen zittend op je zacht matras? Ik sloeg eerst een paar akkoorden aan en begon daarna Chandelier van Sia te spelen. Waarom net dit liedje? Omdat het kan! Sia is bae!
I'm gonna swing from the chandelier, from the chandelier, zong ik. Na nog enkele liedjes, keek ik op de klok. Het was 18:30. Eigenlijk zou een beetje lopen me erg goed doen. Ik trok gemakkelijke kleding aan en deed sportschoenen aan. Haar in een staart? Check! Oortjes? Check! Dubbel gestrikte veters? Check! Water? Niet te vergeten natuurlijk. Ik ging naar de keuken en pakte een fles water. ''Ga je naar buiten schat?'', vroeg m'n moeder. ''Ja mam, is het goed als ik wat ga lopen? Met de verhuizing heb ik mijn loopschema een beetje verwaarloosd. Sport zal me goed doen". ''Tuurlijk liefje, wees wel voorzichtig en vergeet zeker je GSM niet mee te nemen zodat ik je steeds kan bereiken''. Ik gaf m'n mama een dikke knuffel, deed m'n oortjes aan en liep naar buiten. Op het liedje Elastic Heart van Sia begon ik rustig te joggen. Ondertussen verkende ik de buurt een beetje.
---------------------------------
Kennen jullie het gevoel van brandende ogen op je rug en dat je gewoon weet dat je achtervolgd wordt? Dat gevoel had ik nu ja! Ik versnelde mijn pas. Een paar honderd meter later vond ik eindelijk de moed om me om te draaien en te kijken of ik echt wel achtervolgd word. Je weet nooit soms ben je gewoon wat verward. Ik draaide m'n hoofd naar achter en tot mijn grote spijt was er inderdaad iemand die mij achtervolgde. Een brede man, helemaal in het zwart gekleed, een jaar of 30. Ik draaide me om en probeerde om zo onopvallend mogelijk verder (maar sneller) te lopen. Ik begon verschillende straatjes in te slaan. Waar ze naar leiden? Geen idee. Zolang ik maar van deze engerd afkom. Ik liep en liep. Toen ik me weer omdraaide zag ik dat de man ook aan het lopen was. Hij volgde me! ''Heyy, pssttt, meisje! Kom dan zullen we wat plezier maken", riep hij. Ik deed alsof ik hem niet hoorde en bleef lopen.

Totdat ik niet meer kon. Nee, ik gaf het niet op. Deze straat liep dood. Ik was nu omsingeld door drie hoge muren en een enge man. De definitie van bang zijn, verstond ik nu pas volledig. ''Help!'', ik begon te roepen. ''Is daar iemand?'' De man Trente zich niets aan. Met een enge grijns kwam hij op me af. ''Help!'' De man stond nu een paar meter van me af. Ik sloot mijn ogen..
Tot ik plots een krak hoorde...

Vervolg komt snel ;)