Kelimeler ruhu ele gecirirmiydi ?
Gecenin karanliktan aydinliga yavas yavas kavusurken, Beden kan gölüne dondu aniden... ölüyordum, ölüyordük, ölüyordün Ezem! zira hicbir olum bu kadar cazibeli olamazdi, azizem. Biz yaşarken ölenlerdik. Biz ölmek icin fazla ölü olanlardik. Öluyduk işte Ezem ...
Kulaklarima kadar uzanan saclarim, ruhumun ayak izlerini tasiyordu birer birer... Yorgunduk ve bi o kadar da eksik. Suçları neydi, Biz gibilerin? o bencil yaratiklara guven denilen duyguyu beslemek miydi ? Öyleyse yanmaktan tekrar tekrar toz olsun ruhumuz, biz iliklerine kadar masum olanlardik ...
Ve siz "bencil yaratik" sifatina laik gordugum insanoglu, sizler bir insanin karanliktan korktugunu bile bile firsat bilip faydalanirsiniz. Bu kadarda alçaksınız! ...
Savasirdik olumle, taki gece boyunca ciglik cigliga kalana dek. Ve şimdi o savaşim, ruhunun yaraligiyla bile guzel olan olulere yasam tabulari kuran bir kalkan misali ...
"Kan canagi" diye bile tabir edilmeyecek gozlerim, sanki ait olduğum mezarlığı arıyordu ...
Kinayetsiz bir satirda denk geldigim, o sozler biran aklimdan cikmiyordu; seni kader sevmemis benden nasil sevmemi beklersin ?
Benim hikayem buydu azizem, ne bir eksiklik vardi susleyemeyecegim kelimelerimde ne bir fazlalik. Tam da bu işte ölürken bile ölmeye devam eden ruhum sert kasirgalara esir kalmis, bir uçurumun kenarinda ...
Sigindigi ateste onu yakmaktan baska bir ise yaramamis, simdi senden minnette bekler, vefa bekler Ezem! Sahi ölmüştün Ezem sen uçurumun kenarindaki bu gence, cığlığın kopucak şekilde HOŞGELDIN de gerisi bende ...
✒
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VAVEYLA
PoetryBazen avazın çıktığı kadar bağırman da ,fayda etmez ki ; Susarsın. Göğüs kafesin çatlar, Susarsın. Konuşsa , Susarsın Sussa, Ölursün ...
