˚bądź˚ ᶜˡ⁺ˡᵈ

✨ dziesiąty ✨

✨ susanne ✨

- Leondre, nie możesz z nim po prostu pogadać?

- Myślisz, że nie próbowałem?

- Ale nie możesz się tak po prostu poddać i ukrywać tego przed nim.

- Do tej pory jednak to robiłem i jest dobrze.

- Właśnie widać jak jest dobrze. Musisz się przełamać.

- Zrobię to, niedługo.

- Mam nadzieję. - uśmiechnęłam się. - Teraz muszę iść znaleźć jakiś hotel, wpadnę za kilka godzin, okey?

- Nie ma mowy. Pogadam z mamą i u nas będziesz nocować.

- Chętnie, ale czy to nie będzie kłopot?

- Pogadam z nią. - uśmiechnął się słabo i położył na plecach. Akurat w tym momencie do sali weszła dość niska kobieta. Jak się domyśliłam to mama Leondre. Był do niej bardzo podobny. Ich oczy i karnacja były identyczne.

- Dzień dobry. - przywitałam się.

- Dzień dobry. - odpowiedziała z lekkim uśmiechem. - Jak się czujesz? - zwróciła się do syna.

- Jest okey. Mamo, to jest Susanne. - uśmiechnęłam się do niej. - Moja przyjaciółka.

- Miło mi cię poznać. - takie oklepane, ale jednak zrobiło mi się cieplej w środku.

- I czy mogłaby zanocować u nas przez kilka dni.

- Oczywiście. - uśmiechnęła się ponownie. - Jesteś zmęczona? Zawieźć cię teraz?

- Dziekuję i nie, poczekam na panią.

- Jaka pani, mów mi ciociu.

- Dobrze, ciociu. - uśmiechnęłam się. Posiedziałyśmy u Leondre jeszcze niecałe dwie godziny po czym pojechałyśmy do domu. Miałam tymczasowo spać w pokoju chłopaka. Nie było tam wielkiego bałaganu, ale też nie było zbyt czysto, więc zaczęłam ogarniać ubrania z podłogi. Po chwili mama chłopaka zaczęła mi pomagać. Gdy już pokój nadawał się do mieszkania poszłyśmy do kuchni i razem zrobiłyśmy kanapki. Zjadłyśmy kolację i poszłam do pokoju. Zaczęłam przebierać pościel. Gdy wzięłam poduszkę, zauważyłam, że pod nią leżał jakiś zeszyt. Długo się zastanawiałam czy go otworzyć. Z jednej strony chciałam zobaczyć co siedzi Leondre w głowie, bo w końcu każdy ma tajemnice, ale wiedziałam, że to należy do niego i nie powinnam nawet go dotykać...

✨✨✨

a/n: Najdłuższy rozdział w tym opowiadanku. 💞
👑lowe was👑