Nasıl Aşık Oldum Sana?

Bölüm 9

Öncelikle baya bir ara verdiğimin farkındayım ama olsun.Okulların açılmasıyla ders programım değişti.Seneyi seçmeli dersleri seçtirdiler.Biz de onu seçtik.O yüzden baya bir yoğundum.Ayrıca yeni yeni adapte oluyorum 2.döneme o yüzden ara sıra geç gelebilir bölümler.

Bir de 11 Şubat çok sevdiğim bir kankamın doğum günü onun doğum gününü de kutlarsanız sevinirim.

Geçen Bölümden

  Ben ailemden birkaç kişinin ciddi bir şekilde yaralanmasından dolayı gitmiştim.Orada sürekli ağlıyordum.Bayılıyordum.Sonradan öğrendim ki sinir hastalarında böyle bir şey oluyormuş.Sonralarda azaldı ve hiç olmamaya başladı. Dur durmuştum kendi kendime ama tekrar nüksetmişti.Lanet olsun böyle bir zamanda olacak şey miydi?Bir hırsla ayağa kalkıp Ethem'e doğru koşmaya başladım.Ama belimdeki kollar bunu engelliyordu.Sinirle ona dönüp sarıldım.Daha sonra ise sarsıla sarsıla ağladım.Omzunda ağladığım kişi gözyaşlarımı anlamış olmalı ki beni kendinden ayırdı.Yüzümü elleri arasına aldı.

    "Hiç bir şey olmayacak.Görürsün ameliyat olsun ayağa kalkacak. Hepimizle uğraşacak.O bizi bırakmaz.Bizi bıraksa seni bırakmaz.O sana vuruldu.Mecazi anlamda."dedi.Çocuğun ismini bir türlü hatırlayamıyordum.

     "Şu an çok saçma olacak ama adını bir türlü hatırlayamıyorum.Adını söyler misin?"dedim utanarak.Önce ciddi miyim diye kontrol etti.Sonra bir kahkaha patlattı.Sarıldığıma da pişman olmuştum.

     "Benim ya ilkokuldan Alpaslan.Hatırlamaman normal.Baya oldu görüşmeyeli.Seni aradım ilkokul arkadaşları olarak toplanacaktık.Senin numaran yoktu.Annenden aldım.Hiç değişmemişsin.Seni aradığımda bir çocuk açtı telefonu'Bir daha bu telefondan aramamam gerekmediğini ararsam güzel şeyler olmayacağını söyleyeyim'dedi.Bir de şey dedi'Koray ondan hoşlanıyor bir türlü açılamadı.'.Ne oluyor birilerini kendi nemi  aşık ediyorsun."dedi.Bir süre keyfim yerine gelse de hala yorgundum.Ben Alpaslan'a sarılıp ağladığım sırada beni odadan çıkartmışlardı.Şimdi de koridor da boş boş yürüyorduk.Hastanenin o kasvetli havası beni hoşnut etmiyordu.O yüzden dışarıya çıktık.Ona yaşadığım hayatı,neler yaptığımı anlattım.O da bana anlattı.İşin ilginç kısmı.Onun yanında gülmemek elde değildi.Biraz üşümeye başlamıştım.Anlamış olacak ki montunu verdi.Sonra beni kendine çekip sarıldı.Saçımı okşadı.Onun huzur kokusu beni benden almıştı. Mayışıyordum. Ellerim acıyordu.Cam kırıkları geldiği için doktor sarmıştı ama hala canım acıyordu.Ama bu mayışma mama engel değildi.

Bir kaç saat sonra...

    Gözlerimi açtığımda o huzur kokusu yoktu.Daha çok insan kargaşası vardı.Kulaklarım acıyordu.Neden burada olduğumu hatırlamak adına göz kapaklarımı kapatıp hafifçe kafamı salladım.Hatırlamıştım.Bir anda çığlık atarak yerimden doğruldum.Odadakilerde endişelenmiş olmalı ki hemen yanıma koştular.Klasik'İyi misin?'sorularına başladılar.

    "Koray nerede?"Nasıl durumu?Ya bir şey söyleyin!Delirtmeyin insanı."diyip ağlamaya başladım.Nazlı yanıma geldi.

     "Geçecek bunlar da.Biz buradayız bak.Koray o masadan kalktığında ya seni bu şekilde görürse.Ha!Ne olur?Üzülmez mi?Sen güçlü olacaksın kşi o da güçlü olacak."beni kendime getirebilen sayılı insanlardan.Nazlı ile ne kadar çok kavga etsek de onu seviyorum.İyi geliyor.Bir nebze olsun gülümsedim.Peçete uzattı.Aldım.Göz yaşlarım ve sümükleri sildikten sonra bir bardak su istedim.Aykut uzattı.Ufak bir teşekkür mırıldanışı yaptıktan sonra suyu yarısına kadar içtim.Derin bir iç çektikten sonra hepsi yatağımı çevrilmişlerdi.Bir şeyler anlatmamı istiyorlardı ama anlatırsam ağlayacaktım.Ağlamak istemiyordum.Dayanamadım anlatmaya başladım.

    "Böyle oldu.Beni korumak istemeseydi böyle olmayacaktı.Asıl suçlu benim.Ethem'le tanışmasaydım böyle olmayacaktı."diye kendimi suçlamaya devam edecekken kapı açıldı.Gelen daha doğrusu gelenler Koray'ın sınıf arkadaşları lanet olsun ki korkuyordum.

    "Bittin kızım sen.Sen Koray'a zarar verdin.Şu an zorlanıyor orada.Ne vardı da bayıldın. Sen şimdi seç bir tane ölüm."dedi.Korkmadım değil.Çocuğun elinde silah var.Zeki ben yeni kıyafetlerimle-evet kıyafetler kan olunca üstümü değiştirdim-hastanenin hemşireyi çağar ipinin oraya gizlice geçtim.İpi çektim.Az sonra gelirlerdi.Tek yapmam gereken onları oyalamaktı.Bizimkiler üstlerine yürümeye başladılar.

     "Aaaa yeter artık be!Gelen beni suçluyor giden beni suçluyor benim ne suçum var be!Size söylüyorum-kendi arkadaşlarımı göstererek-bu benim ve onların meselesi.Biriniz dahi karışmayacaksınız.Anlaşıldı mı?"dedim.Onlardan ses gelmeyince ses tonumu yükselterek

      "Anlaşıldı mı?"dedim bu sefer hep bir ağızdan evet dercesine mırıldandılar.Nazlı bir planım olduğunu anlamış olacak ki erkekleri geri çekti.Göz kırptım.O da aynı şekilde karşılık verdi.O esnada hemşire bir hışımla odaya girdi.

      "Koray Bey uyandı.Buse Hanımı sayıklıyor.Buse Hanım lütfen benimle gelin.Sizi yanına istiyor.Bu arada bu odadan hemşireyi çağıran olmuş.Ne oldu?"Gözünü etrafta gezdirdi.LArşı sınıfa girince şok oldu,'Güvenlik!'diye bağırmaya başladı.Çocuklar ne olduğunu anlamış olacak ki gülmeye başladı.Nazlı'ya döndüğümde birbirimize göz kırptık.

***

     Yoğun bakıma girmek için hazırlandım.O mavi önlükleri giyindim.Koray'dan başka bir sürü hasta vardı aynı zamanda da bir sürü ziyaretçi.Önümde iki kişi vardı.Önümde iki kişi yapamayacaklarını söyledir.Sıra ana gelmişti.Korkmuyordum.

Yaw he he!Üç buçuk atıyorsun şuan o yüzden demi.

Kapa çeneni iç ses.O nasıl bir ağız ya.Sokak ağzı.

Bu böyle yavrrrum. İşine gelirse.

     Tamam be tamam.Seninle bu muhalefete giremeyeceğim.Senden daha önemli işlerim var.İç savaşım bittikten sonra Koray'ın yanına girdim.Hala korkuyorum.Gözlerim yanıyordu. Dayanamayıp gözümden bir damla yaşın akmasına izin verdim.Koray'ın yatağının kenarındaki sandalyeye doğru ilerledim.Yanına oturdum.Elini tuttum.Ben bu adamı sevdiğimi anladım.Gözümden düşen bir damla yaş eline düştü.Gözlerimdeki gözleri eline kaydı.Elini yavaşça kaldırıp yanağımı okşadı.

    "Seni seviyorum Buse"fısıldamasına karşılık verdim.

    "Bende seni seviyorum."dedim

Bölüm sonu

Sizce Buko çifti olur mu?

Hemen çıkmaya başlamalılar mı?

Yoksa biraz daha zamanı var mı?

Günün sözü

Bir gün ölmek için hepimiz yaşıyoruz.

  Seven unutmaz olm, eight unutur...