Zwarte vogels.

14

Het voelde op een éen of andere manier vertrouwt om naast Jake en Maya te lopen. We hadden wat bij gekletst en Jake en Maya waren de komende tijd duidelijk niet meer te scheiden. Een steek van jaloezie gaat door me heen. Jake zal waarschijnlijk nu al zijn aandacht aan Maya geven. Ik knal tegen iets groots en hards aan. Ik kreun zacht een 'auw' en wreef oven m'n pijnlijke neus. Ik kijk omhoog en zie de bezorgde blik van Éan die langzaam veranderd naar boos. HOE KUNNEN JULLIE HET IN JE HOOFD HALEN OM 'S NACHTS NAAR HET BOS TE GAAN!!!??? Schreeuwt gij tegen ons. Ik kijk hem verbaast aan, maar voel langzaam ook mijn woede opborrelen. HET IS JOU SCHULD HOOR! Schreeuw ik nu terug. Éan's bozeblik veranderd nu in verbazing. Mijn schuld? Ja, jou schuld. Zeg ik nu ook zo rustig mogelijk als ik kan. Hoe bedoel je? Z'n gezicht word weer hard. Ik moet m'n best doen om het niet weer te beginnen met schreeuwen. Het is jou schuld, omdat jij met bebloede handen vanmiddag het bos uit kwam. Wat verwacht je dan? Dat wij even lekker rustig op onze reed blijven zitten?! Ik merk dat ik steets weer harder begin te praten. We weten dat jij iets uitspookt. Ik ken je langer dan vandaag. Je hebt al meerdere mensen vermoord. M'n stem begint nu te trillen en m'n ogen vullen zich met tranen. Niet weer. Ik verklaar je niet tot onschuldig, omdat je voor ons zorgt. Ik voel de eerste tranen al over m'n wang rollen. De ogen van Éan hebben zich gevuld met hopeloosheid. Ik sla m'n ogen neer en loop om Éan heen richting het kleine huisje van Lavendel. Ik kijk door het raam en zie Lavendel bezorgt naar een kop thee kijken. Ik doe de deur open en loop naar boven. Ik pak een tas en stop al m'n weinige spullen erin. Ik rits hem dicht en loop weer naar beneden, de deur uit. Langzaam begin ik de weg af te lopen. Ik hoef niemand meer te zien. Lavendel, Maya, Éan en Jake natuurlijk. Het ergst ga ik Jake missen. Ik zucht. Blijkbaar heb ik toch gevoelens voor hem ontwikkeld en ik wist dat ik dat nooit aan zou kunnen. Tris! Hoor ik achter me, maar ik heb geen zin om me om te draaien. Iemand pakt m'n arm en draait me om. Ik kijk recht in de groene ogen van Jake. Even kijkt hij me aan en duwt dan snel, maar zacht zijn lippen op de mijne. Ik kus hem terug. Dit moment mag voor altijd duren. Het is net als in een boek. Te snel stopt het moment en Jake trekt me stevig tegen zich aan. Ga niet weg. Fluisterd hij zachtjes in m'n oor. Ik moet. Fluister ik terug en er klinkt een zachte snik door in m'n stem. Nu kan ik hem helemaal niet verlaten. Ik weet gewoon dat ik hem hierna nooit meer zal zien. Alleen nog in m'n hoofd, maar dat is te weinig. Ik kijk weer in z'n ogen. Ze staan verdrietig. Ik ga met je mee. Zecht hij vol zekerheid. Maar Maya dan? Ow ik blijf gewoon hier. Ik draai m'n hoofd opzij en zie Maya staan. Ze heeft een grote glimlach op haar gezicht. Ik lach terug. Ik laat Jake los. Hij loopt naar Maya toe en knuffelt haar. Je kan duidelijk zien dat het broer en zus is. Ik zal je missen hoor ik ze alle twee tegen elkaar zeggen. Dan loopt Jake weer terug naar mij en geeft me een hand. Kom we gaan. Net als we weg willen lopen horen we Lavendel roepen. We draaien ons om en zien haar aan komen rennen. Het ziet er geinig uit. Zo'n klein, oud vrouwtje met een deken op zich heen en een grote tas in haar handen. Snel rend Jake naar haar toe zodat ze niet verder hoeft te rennen. Dankbaar kijkt ze hem aan. Hier je tas met spullen en wat te eten voor onderweg. Ik loop naar ze toe en geef Lavendel een knuffel. Heel erg bedankt. Mompel ik blij in haar grijze haar. Ze is sterk voor zo'n oud vrouwtje. Ze knijpt me bijna fijn. Geen adem. Kuch ik. Lachend laat ze me los en nu is Jake het slachtoffer. Heel even in de knuffel zie ik hem hulpeloos kijken en ik schiet in de lach. Ze laat hem weer los. Jake pakt m'n hand weer. Even kijk ik over Lavendel's schouder en zie Éan alleen voor het huisje staan. Hij staart naar ons en hij ziet er kwetsbaar uit. Ik zwaai naar hem en draai me dan om om samen met Jake dan nu echt te vertrekken.