Zwarte vogels.

20

Omg ik ben bij de 20 en heb 446 lezers :D!!                                                                                                            ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Geschrokken keek ik hem aan. Ik was verstijfd. Hoe kon ik, juist ik nou 'speciaal' zijn? Welke krachten heb ik dan? Wat kan ik ermee en waarom wist ik er zelf niks vanaf tot nu? Ik probeer de vragen te stellen, maar ik krijg geen beweging meer in m'n lippen en er komt alleen maar een vaag hoog geluidje uit. Jake kijkt me even raar aan, maar lijkt het toch te begrijpen. Langzaam komt hij dichterbij tot een cm voor m'n gezicht. Hij kijkt diep in m'n ogen en ik kijk terug. Niet in staat om iets te doen. "Gaat het?" Fluistert hij met een glimlachje. Nog steeds doe ik niks. Dan drukt hij z'n lippen op die van mij. Ik schrik even, maar doe nog steeds niks. Met een zucht gaat hij weer recht zitten. "Ben je in staat om te lopen?" Ik knik zachtjes en sta langzaam op. M'n lichaam voelt anders. Niet meer vertrouwd door de geheimen die er nu inzetten. Eigenlijk altijd al in hebben gezeten. Er hupt een vogel binnen. De zwarte die er ook bij mij in de kamer was. Hij maakt z'n mooie geluidje en ik ontspan een beetje. "Goed, laten we gaan." Jake begint naar de duur te lopen, waarschijnlijk denkt hij dat de vogel gewoon opzij gaat, maar hij blijft staan waar hij staat en verroert zich niet. Jake gaat recht voor hem staan. "Hoor jij niet bang te zijn?" Vraagt hij aan de vogel. Ik grinnik. De vogel schud z'n kopje. Jake kijkt met een verraste blik achterom, recht naar mij. Ik kijk terug. Denkt hij nou echt dat ik er wat mee te maken heb?  Blijkbaar wel. "Waarom schud die vogel zijn hu...kopje?" Vraagt hij onzeker. "Geen idee." Antwoord ik eerlijk, want het is echt zo. Ik snap het ook niet. Ik loop naar de vogel toe en ga op m'n knieën zitten. Zijn donkere ogen kijken me strak aan. Ik word er zenuwachtig van. "Hum...kan je ook praten?" Jake proest het achter me uit van het lachen. Ik vind het zelf niet eens zo'n gek idee, ik bedoel die vogel begrijpt ons en is ook niet bang voor ons. Dat is toch ook niet normaal? Boos kijk ik Jake aan. Hij kijkt onschuldig omhoog. Ik zucht en draai m'n hoofd weer terug. "Je begrijpt ons toch?" De vogel knikt. "En je bent ook niet bang voor ons?" Hij knikt weer. "Hou je me in de gaten?" Nog een knik. "Hoe ken je me?" Nu blijft de vogel me alleen lang aankijken. Ik kijk om naar Jake die ons verbaast aanstaart. "Laten we gaan." En ik sta op. De vogel gaat dit keer wel opzij. We lopen de verlaten lege gang weer door. "Waar is de uitgang eigenlijk?" Ik kijk Jake vragend aan. "Volg me nu maar gewoon." Ik doe wat hij zegt en we zeggen de hele weg, die behoorlijk lang is, door het gebouw allebei niks. De gangen zijn lang en smal. Ze zitten vol deuren. Het enige waar je ze van kan onderscheiden zijn de kleine nummertje in de hoeken van de deuren. Verder lijken ze allemaal op elkaar als twee druppels water. Na voor mijn gevoel maar vijf stoot Jake me aan en wijst naar de deur die nu in zicht is. Ik kijk even verward. Ik was zo diep in gedachten. Alles tolt door m’n hoofd heen. Van Luke tot Jake. Van de waarheid tot de leugens. Ik weet niet goed meer wat ik moet geloven en wat een leugen is. Een koude windvlaag begroet ons als we de deur opentrekken. Ik ril en voel me ongelofelijk dom dat ik nog steeds geen jas heb. Ik bibber en sla m'n armen gekruist voor m'n borst. "Heb je het koud?" Vraagt Jake grinnikend. Ik kijk hem een beetje geïrriteerd aan. "Nee joh, lijkt maar zo." Jake trekt z'n jas uit. "Hier, deze mag je wel lenen." Hij legt de nadruk op lenen. Wat charmant en ik rol met m'n ogen. Jake heeft nu alleen nog maar een T-shirt aan en ik zie het kippenvel op z'n armen verschijnen. "Koud?" Vraag ik met een grijns op m'n gezicht. "Je kan het jasje anders ook wel weer terug geven." Jake kijkt kwart boos, kwart geïrriteerd, kwart blij, kwart moe terug. Het ziet er grappig uit, maar ik laat het jasje alsnog aan. "En wat gaat er nu met Luke gebeuren?" Jake haalt zijn schouders op. "Geen idee, laat hem maar lekker daar zitten." Ik ga daar niet op in en loop door. De weg is verlaten en het gebouw verdwijnt langzaam achter ons. Blijkbaar stond het aan de rand van een stad, want verder weg zie ik een drukke snelweg. "Waar zijn we eigenlijk?" Ik krijg geen antwoord terug. Ik had verwacht dat de snelweg dichterbij zou zijn, maar we lopen nu al uren. Ik voel een lichte druk komen op mijn linkerschouder. Ik kijk opzij en zie daar de zwarte vogel zitten. Hij kijkt even terug, maar richt dan zijn ogen weer op de weg. Ik hoor 'het' mooie melodietje van boven komen  en zie daar de twee andere vogels vliegen. Je kan ze nog net zien in het ondergaande licht. Ze vliegen voor ons uit en lijken ons de weg te wijzen. Jake pakt m’n arm vast. Blijkbaar wil hij iets belangrijks zeggen. Vragend kijk ik naar hem op. Eigenlijk…..Begint Jake onzeker. Wil ik zeggen dat het me ongelofelijk spijt. Ik bedoel. Ik heb je behoorlijk in de moeilijk heden gebracht en ik wil het goed maken maar weet niet zo goed hoe. Hij kijkt me nu recht aan. Zijn ogen glimmen. Zijn lippen staan in een onzekere grimas. Ik zie gewoon dat hij het meent. Ik zie dat hij het echt wil goed maken. Hij lach naar hem. Jake. Je maakt het al goed door er te zijn. Zonder jou had ik het nooit gered. Zonder jou was ik toch in de problemen gekomen. Met de zwarte vogels. De enge man en zijn moeder. Het enige wat er niet zou zijn geweest, is Luke. Maar door jou heb ik alles gered. Ben ik achter dingen gekomen die ik nog niet wist. Mijn krachten die ik nog moet ondervinden. Waar jij me mee moet helpen. Zonder jou had ik het allemaal niet gered en was ik of dood geweest, of gevangen of sliep ik nog steeds in een leegstaand gebouw. Het enige wat je voor me kan doen om het goed te maken is beloven nooit meer bij me weg te gaan. Dat je met helpt met mezelf ontdekken. Dat je er altijd voor me bent. Ik kan niet meer zonder je. Ik kijk Jake met natte ogen aan. Mijn blik boord zich in die van hem. Hij knikt en haalt snel even moeilijk adem. Dan drukt hij zijn lippen voor de zoveelste keer op die van mij. Elke keer voelt het als de eerste keer. Zo bevestigd hij mijn verlangen. Zo beloofd hij mij alles. Zijn warmte kaast tegen die van mij en een overgelukkig gevoel overspoeld me. Zo, zo kan ik uren blijven staan.

 Einde.