Zwarte vogels.

18

Ik probeer mezelf uit de enge duisternis te worstellen. Ik heb altijd al een hekel gehad aan duister. Op dit moment verstikt het me. Ik probeer te bewegen, maar het gaat traag en langzaam. Kom op Tris! M'n vingers rijken traag naar de rand waar ik net niet bij kan. Springen. Hoger. Ik ga door m'n hurken en zet me af. Bijna. Nog een klein stukje. Tris.....De stem klinkt van ver. Hij is er. Kom op Tris! Voor hem! Voor jezelf! Bevrijd je uit deze duisternis! Dan lukt het me eindelijk om m'n ogen een heel klein stukje te open. Het kost veel energie en het doet pijn. Een fel licht schijnt in m'n ogen en snel doe ik ze weer dicht. Voorzichtig probeer ik een vinger te bewegen. Het gaat moeilijk, maar het lukt wel. Tris!? Ben je wakker? Kun je me horen? De stem klinkt enthousiast, maar ook bezorgd. Weer doe ik m'n ogen open en weer is dat licht te fel. Ow, ik doe het licht wel even uit. De warmte die m'n ene hand net nog voelde verdwijnt. Ik zucht. Je kan je ogen weer open doen. Heel voorzichtig doe ik m'n ogen weer open. Stukje voor stukje. Het felle licht is weg. Gelukkig. Ik kijk opzij en zie hem zitten. Het licht dat door het gordijn komt belicht zijn gezicht. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Hey? Het geluid is niet harder dan een fluistering en klinkt rasperig. Hey. Zijn mond krult ook op tot een lach. Ik kijk verder om me heen. De kamer komt me niet bekent voor. Ik draai m'n hoofd weer terug. Waar ben ik? De glimlach verdwijnt. Hum....Is het enige dat uit zijn mond komt. In het ziekenhuis? Onderbreek ik hem. Z'n hoofd schud nee. Waar dan? B-bij hem. Stotterd hij. Hem? Ik moet even nadenken. Dan schiet het me te binnen. De martelaar waar ik de naam nog steets niet van weet. De jongen die zo op...op....hu...hoe heet hij ook alweer lijkt. Ik kijk met grote ogen opzij. Hoe heette je ook alweer. Hij kijkt me even verbaasd aan. Dan verschijnt er een grote, diepe denkrimpel in z'n voorhoofd. Je weet m'n naam niet meer? Ik schud van nee, wat een stekende hoofdpijn opleverd. Blijkbaar ben ik ook nog eens op m'n hoofdgevallen Ik heet Jake. Owja. Ik kijk verontschuldigend. Sorry even vergeten. Weet je de rest nog wel? Vraagd Jake bezorgt? Ja...volgens mij wel. Ik denk diep na over of ik iets niet meer weet, maar m'n hoofd begint nog erger te kloppen. Dus ik stop er snel mee. Wat is er eigelijk gister verder nog gebeurt? Vragend kijk ik Jake aan. Gister heb jij de hele dag hier gelegen. Net als eergisteren en....Hoe lang ben ik weggeweest? M'n stem klinkt beverig en bang. Een week ongeveer. Een week?! Dat had ik dus niet verwacht. Hu...wat is er dan verder vorige week nog gebeurt? Nou ik kwam binnen en Luke...Wie is Luke? Vraag ik er dwars door heen. Jake zucht. Je martelaar om het zo maar even te noemen. Oké, ga maar verder. Zech is verontschuldigent. Goed waar was ik? Owja bij Luke. Dus Luke stond voor jou met een dolk en je hele been zat onder het bloed. Je gezicht was spierwit en je trilde als een rietje. Je kon elk moment wegzakken en eigelijk wou ik dat voorkomen, wat niet helemaal gelukt is, maar goed. Ik rende toen naar Luke toe en schopte de dolk uit zijn handen. Hij was helemaal versteend en volgens mij drong het toen was tot hem door wat hij allemaal had aangericht. Ik heb hem vast gebonden en jou losgemaakt. Ondertussen was jij al helemaal van de wereld en ik heb je naar de eerste en beste beetje ziekenhuisachtige kamer gebracht. Hij stopt even om mijn uitdrukking te peilen, maar ik hou m'n gezicht zo neutraal mogelijk. Waarom heb je niet gewoon het alarmnummer gebeld? Omdat....dat niet kon. Is zijn vage antwoord. Ik kijk hem even raar aan. Ga verder. Ik verzorgde jou daar dus en ben toen terug gegaan naar Luke.

Wat heb je met hem gedaan?! Jake zuchte. Niks ernstigs. Ik heb hem alleen vast gebonden in de kamer hiernaast. Hoe weet je hoe hij heet? Luke? Ja, wie anders? Jake rolt met z'n ogen. Hij...is een oude kennis. Dat kan niet, jullie lijken teveel op elkaar. Jake went z'n gezicht van me af. Oké oké. Luke is een kloon. Van jou? Ja. Ho-hoe kan dat? M'n stem klinkt zacht en verbaasd. 

------------------------------

Ja I know. Het hoofdstuk is niet echt langer geworden, maar beter dan niets toch? Lange hoofdstukken zijn gewoon niks voor mij. Sorry. Owja en het spijt me voor alles spellingsfouten. Nederlansen ;) is niet echt m'n beste vak. Heel erg bedankt tot het hier lezen!!

Vote & comment.... ♥

-------------------------------------