Daughter Of Ocean

Seven (Part 2)

Alan's pov
Evallyn przesunęła ręką w powietrzu, gdzie w ułamku sekundy pojawił się obraz.
- Patrz i pamiętaj - powiedziała, co wydało mi sie lekko dziwne, bo tego spotkania, cóż.. na pewno nie zapomnę.
Przed nami rozpościerał się ocean. Zanurzaliśmy się w nim powoli, starałem się zostać na powierzchni, aby nie zabrakło mi tlenu. Jednak już po chwili zorientowałem się, że nie jest mi on potrzebny. Wodorosty powoli oplatały moje kostki, ryby ocierały się o mnie, wcale się nie bały, tak, jakby mnie nie widziały. Jeden z rekinów przepłynął tak blisko, że aż mnie sparaliżowało. Ale nie mogłem się zatrzymać, przestać zanurzać się głębiej i głębiej... Dopłynąłem w końcu do wielkiej jaskini z 12 kamiennymi tronami. Na każdym z nich siedział jeden z bogów. Słyszałem, że Posejdon przemawia, jednak nie mogłem zrozumieć słów. Niektórzy z bogów po chwili wyszli, jednak większość została i wciąż słuchała boga mórz. Bogowie skupili swoją moc na kamiennym słupie pośrodku sali. Leżała na nim mała muszelka.
Po chwili muszelka otworzyła oczy i zorientowałem się, że nie jest muszelką, tylko... dziewczynką.
- Wracaj - szepnęła Evallyn.
Otworzyłem oczy i rozejrzałem się po pomieszczeniu. Gdzie ja w ogóle jestem? Wzruszyłem ramionami, stwierdzając, że ze zmęczenia musiałem usnąć i szybko wyszedłem przed budynek. Zauważyłem Vic biegnącą w moją stronę, i już miałem się zdenerwować, kiedy zauważyłem, że wspomnienia z ostatniej godziny powoli się zacierają.
- Miałem dziwny sen... - opowiedziałem jej, co zobaczyłem pod wodą.
- Jest jeden problem. Ty nie spałeś. Widziałam, rozmawiałeś w środku z jakąś kobietą - odrzekła.
- Nie, nikogo tam nie było. Spałem - stwierdziłem pewnie.
- Może masz rację...Pewnie mi się przewidziało.
- Nieważne. Chodźmy stąd. Czuje jakąś dziwną aurę wokół tego miejsca.
^*^*^*^
Jest duża szansa, że opowiadanie wróci. Heh ❤️ Podoba się rozdział? Piszcie ^^