Het verhaal van de raaf en de wolf

In de Schuur

Hey, hoop dat je het eerste hoofdstuk leuk vond, deze is vanuit Mike's POV

Michael Nolan's POV

Heey, mijn naam is Michael Nolan, mijn vrienden noemen me Mike. Ik ben 17 jaar oud. Ik ben geen normale jongen, een half jaar geleden kreeg ik ruzie met iemand, waarop hij zich veranderde in een Lycan (weerwolf) en beet me. Ik kreeg er Lycanthropy van, een ziekte waardoor je in een Lycan varanderd. Eerst probeerde ik het te verbergen voor de buitenwereld, maar op een of andere manier mijn vader er toch achter. Hij zette me uit zijn huis, zei hij dat ik niet meer welkom was. Ik wilde niet de buurt verlaten, maar ik kende een oud huis in Hugin Town op de boskant waar zover als ik wist niemand woonde. Dus heb ik besloten om er in te trekken. Ik pakte mijn rugzak met wat kleren, foto's, voedsel, mijn telefoon en kuste mijn huilende zusje vaarwel. Nadat mijn vader hoorde over mijn lycanthropy heeft hij het eerst verteld aan mijn moeder en besloot om me uit huis te zetten . Toen mijn zusje, Elly, en ik uit school kwamen, stond mijn vader ons op te wachten. Mijn moeder zat op de bank, huilend in haar handen. Ze stuurden Elly weg en zeiden dat ze met me wilden praten.

"Wat is er?" Vroeg ik.

Mijn vader keek boos: "Ik kan beter aan jou vragen, Michael, wanneer wilde je aan ons vertellen over je lycanthropy?" Ik kreeg geen lucht meer, hoe kon hij het weten? Mijn vader ging verder. "Hoe heb je het krijgen? Heeft iemand je gebeten? 'Ik knikte.

Mijn vader zuchtte. "Het spijt me Mike." Nu keek hij eerder alsof hij zou gaan huilen. "Maar je moeder en ik hebben erover gesproken , en we denken dat het beter is als je ons verlaat."

Ik kon het niet geloven, mijn ouders konden me niet zomaar uit huis zetten?

"Pak je spullen en ga alsjeblieft weg, je bent niet meer welkom."

Na ons gesprek dat ik kuste Elly vaarwel, mijn moeder vertelde haar dat ik op een lange reis zou gaan. Niet dat Elly dat geloofde , ze was 14, oud genoeg om te weten dat ik haar zou hebben verteld en te weten dat er iets mis was. Dat was bijna een maand geleden. Toen ik me verborg in het oude Victoriaanse huis vroeg ik me af of ik ooit weer een normaal leven zou kunnen hebben. Na een week begon mijn kleren te stinken en raakte mijn eten op. Ik begon voedsel te stelen van de buren. Toen kwamen hier een man en een vrouw. Ze namen foto's van het huis en bespraken hoe het eruit moest komen te zien. Ik begreep dat het de nieuwe bewoners moesten zijn. Vanaf toen begon ik in de schuur te wonen, dat is nu twee weken geleden. 

Ik kijk rond in mijn nieuwe huis. Het is een oude schuur. Het is ongeveer 10 meter lang en 5 meter breed. Ik had een matras van binnen meegenomen zodat ik daar nu op kan slapen. Ik had een oude tafel gevonden waar ik mijn spullen op kon zetten en er was zelfs een kleine, oude koelkast. Het werkt nauwelijks, maar het is goed genoeg om eten eetbaar te houden. Ik trek de deken dicht om me heen. Het is een koude nacht, het is december, bijna kerst. Niet dat ik dat zou vieren. Ik kijk uit het vuile ramen. Het is donker, maar de sterren zijn helder genoeg om twee silhouetten naar het huis te zien lopen. De jongen lijkt ongeveer 18 jaar, is lang en slank, heeft een bleke huid, donker haar en bruine ogen. Het meisje is echt mooi, ze heeft zwart haar en donkere ogen. Ik denk dat ze ongeveer 16 is. Ze is minder bleek dan haar broer, maar ze is ook lang en slank zoals hem.

Zo, dat mijn nieuwe buren zijn hè? Dacht ik. Ik strekte mijn nek uit om het meisje beter te kunnen zien. Heel even kijk ik recht in haar ogen. Mijn hart slaat over. Ze is zo mooi. Ik hoop dat ze me niet zag. Maar het meisje en haar broer lopen rustig het huis in. Ik besluit te gaan slapen. Misschien kan ik beter een andere schuilplaats vinden.