Het verhaal van de raaf en de wolf

De verhuizing

Eerste hoofdstuk!

Mijn naam is Nicole Marshall. Ik ben net 16 geworden en woon in Seattle, nou ja, tot vandaag dan. Mijn ouders konden  de huur niet meer betalen dus werden we uit ons huis gezet. Het huis waar we al tien jaar in wonen, waar ik ben opgegroeid en waar ik al mijn vrienden heb die ik nu zal moeten missen. Nu moeten we in het oude huis gaan wonen van mijn moeders tante. Tante Cecilia is bijna 15 jaar geleden overleden, ik was nog maar 1 jaar oud dus ik kan me haar niet meer herinneren  maar ze heeft ons haar huis gegeven. Mijn ouders, Isabelle en Luke, wilden toen niet verhuizen en zijn met mijn en mijn broer Jared in hun appartement in Seattle gebleven. Maar vandaag gaan we verhuizen naar Hugin Town. Geweldig. Gisteren heb ik een afscheidsfeestje gehouden met mijn vrienden. Megan en Lisa hebben gehuild, waardoor ik ook moest huilen. Emma, Tom en David zijn er kalmer onder gebleven. Iedereen heeft beloofd me te schrijven. Maar ik wist dat ze het niet zouden doen. Vorig jaar is ook een vriendin verhuisd, en niemand spreekt nog met haar.

Aan het eind van het feestje was David, de jongen die ik al tijden leuk had gevonden, naar me toe gekomen. "Ik ga je echt missen Nic." Zei hij. Hij kwam dichterbij en opens zoende hij me. Nu ik eraan terug denk moet ik weer blozen.

"Aarde aan Nicole, waar zit jij aan te denken?" Vraagt Jared, mijn broer, "Je bent opeens knalrood.

"Niks," Zegt ik snel, "Ik heb alleen niet zo'n zin in dit verhuis gedoe."

"Kom op kinderen," Zegt mijn moeder Isabelle, "ik vind het ook niet leuk, maar we overleven het wel."

"Als we niet worden opgegeten door beren." Antwoord Jared.

"Of wolven." Zeg ik.

"Geweldig," Zucht Isabelle. "het is zo fijn om sarcastische kinderen te hebben."

Als Isabelle weg loopt om Luke te helpen met de laatste dingen moet Jared lachen. "Wat heb jij toch met wolven?" Ik lach. Het is waar dat ik geobsedeerd ben door wolven, ze zijn gewoon zo mooi en mysterieus.

"Oké kinderen!" Roept Luke, "We zijn klaar! Klaar om naar Hugin Town te gaan! Zeg gedag tegen het huis, dan kunnen we gaan."

Jared en ik zwaaien sarcastisch naar ons appartement en stappen in de auto. Het was 'maar' vier uur rijden. De dichtstbijzijnde stad is Blackwell. We stoppen bij een restaurant voor lunch.

"Hebben jullie er geen zin in?" Vraagt Isabelle, "het is een groot victoriaans huis, met een echte tuin!"

"Ja." Antwoord Luke, "de laatste keer dat we een tuin hadden is al tien jaar geleden."

Jared en ik kijken elkaar aan. Onze ouders zijn twee weken geleden naar het huis gegaan om het bewoonbaar te maken. Ze hebben er foto's van genomen, het is niet zo dat het huis niet mooi is, maar gewoon heel, heel erg oud. Of zeg maar antiek. De buitenmuren zijn wit, de deuren, de dakgoten en de kozijnen zijn donker grijs. Het heeft drie verdiepingen en een zolder. De dakpannen zijn gitzwart. Het had een grote tuin vol bomen en bloemen. Achter het huis stond een grote zwarte schuur. Ze hadden niet zo veel foto's gemaakt van de binnenkant van het huis, maar ik zie wel.

Als we klaar zijn rijden we weer verder naar ons nieuwe huis. Na 15 km komen we een bord tegen. Hugin Town 17 km, en naar rechts, Devonport 5 km.

"Ik heb gehoord dat er veel cafés en kroegen zijn in Devonport. Misschien kunnen jullie daar heen gaan wanneer we hebben uitgepakt. Vind je vast nieuwe vrienden." Lucas zegt. Isabelle lacht: "Oh ja, dat zou zo leuk voor jullie! En Luke, wij kunnen weer naar de kroeg. Het is zo lang geleden dat we samen naar de kroeg zijn geweest!"

Na een kwartier rijden komen we aan in Hugin Town. Het is bijna kerst en de hele plaats is versierd met lichtjes. Het is eigenlijk een mooi, gezellig stadje. Aan de rand van de straat, waar het bos begint, is een lange oprit. Aan het einde van de oprijlaan staat een oude fontein. Het huis ziet er groter uit dan op de foto.

"Welkom in ons nieuwe huis!" Zegt Isabelle blij.

We komen binnen via de grijze Franse klapdeuren. Als ik binnenloop valt mijn mond open eerst, loop je in een 15 meter lange gang met ivoren deuren aan weerskanten. tussen de deuren zijn een aantal spiegels en schilderijen. aan de linkerkant is de lounge, met rode muren en lange, zalmkleurige banken en ebbenhouten tafels.De eerste deur leidt naar de keuken. Het heeft een gelige kleur en heeft een lang aanrecht en zelfs een AGA. De tweede linker deur leidt naar een muziekkamer. De muren zijn kobaltblauw en in het midden staat een vleugel. Er is een deur met ramen erin die naar buiten leidt. De derde kamer links is een bibliotheek boordevol met boeken. In het midden zijn zachte witte banken.De kamer naast de keuken is de eetkamer. Het is een grote kamer gevuld met een ebbenhouten tafel en glazen kasten waar het bestek was weg geruimd.Aan het einde van de gang was een kleine hal. De ebbenhouten trap is prachtig, het begint aan de rechterkant van de hal en krulde omhoog naar links waar het eindigde in de hal boven waar het verder krult naar boven naar de derde verdieping. Er waren drie slaapkamers boven, elk met een eigen badkamer. Aan het einde van de gang is een groot raam met uitzicht op de oprit en de stad.

"Nicole," roept Luke, "je slaapt op de kamer aan de rechterkant op het einde, naast Jared, Isabelle en ik slaap aan de linkerkant op de eerste kamer."

"Kijk maar." Mijn moeder glimlacht.

Het is echt een grote kamer, de muren zijn paars en goud. Op de houten vloer ligt een zwart kleed. De gordijnen zijn ook zwart. Aan de linkerkant zijn 2 grote ramen van de vloer tot het plafond. Daartussen is een deur naar het balkon. Voor mij staat een king-size bed en een ebbenhouten kast. Rechts van mij is een gouden gordijn dat de rest van de kamer verbergt. Als ik hem open trek , valt mijn mond weer open. De muur is gemaakt van een grote boekenkast, in de muur naast mijn bed is een ander venster. In de vensterbank liggen paarse en zwarte kussens. Naast het raam staat een bureau. Aan de andere kant, naast de deur, staat een andere vleugel. Wanneer ik me omdraai naar de deur zie ik een breedbeeld-tv boven een ebbenhouten ladekast. Ik moet zeggen, mijn ouders hadden hun best gedaan om me thuis te laten voelen. Ik begonnen met uitpakken. Als eerste leg mijn kleren in de grote kast, Dan hang ik een aantal foto's en schilderijen en zet de rest van mijn spullen op het bureau. Als heb ik alles heb uitgepakt loop ik naar mijn badkamer. Het is tegenover mijn kamer.De badkamer naast de mijne is van mijn ouders en Jared was naast zijn kamer. Ik keek rond. De muren zijn een soort zalmkleurig. Ik heb een bad, een douche, een toilet en een wastafel. Ik zet een aantal handdoeken in de kleine kast onder de wastafel. Ik heb nooit gedacht dat ik het huis mooi mooi zou vinden, maar ik moet zeggen, ik ben onder de indruk.

"Hey Nic," hoor ik Jared zeggen, "Zullen we door de tuin wandelen?"

"Sorry kinderen, maar het is etenstijd, we eten pasta." Zegt Isabelle.

Na het avondeten doen Jared en ik de afwas terwijl onze vader probeerde de vaatwasser te installeren. Ik wou dat hij had het al eerder gedaan. Wanneer de vaat gedaan is gaan Jared en ik naar buiten. Vanuit de achterdeur in de hal ligt een pad dat rond de tuin. Aan de voorzijde van het huis was de oprit met aan weerszijden struiken vol met bloemen en daarachter appelbomen zijn. De achtertuin ziet er totaal anders uit. Aan het begin van het pad zijn veel dennenbomen. Het ziet eruit als een bos. Na 5 minuten komen we op het einde van de tuin. Er is geen omheining geplaatst, maar Isabelle heeft me verteld dat ons erf stopt bij de rivier. Er zijn 2 paden. Eén ging over de brug, in het bos, en de andere ging terug naar ons huis.

"Zullen we naar huis gaan? Het is al donker." informeerd Jared. Eigenlijk was het al donker toen we vertrokken, maar ik besluit om hier niks over te zeggen.

'Oké,' zeg ik, 'misschien zijn er echt beren en wolven hier dus ik wil graag weer naar binnen gaan. "

We lopen terug langs de rivier en door het bos. Na 10 minuten zien we het huis weer.

"Misschien kunnen we daar een keer een feestje houden ." Zegt Jared, kijkend naar de schuur.

"Ik denk het niet, dat ding is oud en kapot. Het ziet er ook griezelig uit." Op dat moment krijg ik het gevoel dat er iemand vanachter het raam naar ons kijkt. Ik schud de gedachte snel van me af en loop verder. Ons huis ziet er ook eng uit in het donker. Ik huiver en volg Jared in ons nieuwe spookhuis.

Dat was het! ik upload het volgende hoofdstuk zo snel mogelijk, hoop dat het leuk is!