Nicole's POV
"Sorry meisje, maar ik ben bang dat je het verkeerde lokaal in bent gelopen." Hoewel de vrouw die het zegt er aardig uitziet, schrik ik er toch van. Ben ik echt het verkeerde lokaal ingestapt? Verschrikt kijk ik nogmaals op mijn rooster.
"Uhm, mevrouw," begint het roodharige meisje dat achter me het lokaal in was gelopen, "ik denk dat dit de nieuwe leerling is die vandaag zou komen."
De docente kijkt verbaast op. "Ik wist niet dat we vandaag een nieuwe leerlinge zouden krijgen, laat me het even nakijken."
Ze gaat op haar bureaustoel zitten en typt wat in op de computer.
"Nicole Marshall?" Vraagt ze.
"Ja dat klopt." Antwoord ik, ik hoop dat ik snel ergens mag gaan zitten en ik me niet eerst moet voorstellen voor de klas of zo.
"Sorry, ik wist niet dat je vandaag al zou komen, ik ben Miss Anston. Normaal spreken we alleen Engels in deze klas, maar omdat dit je eerste dag is mag je jezelf wel in het Nederlands introduceren." Miss Anston kijkt me verwachtingsvol aan.
Ik draai me om naar de klas waar 25 paar ogen me aankijken. Iedereen was inmiddels gaan zitten en blijkbaar wilden ze net zo graag als Miss Anston iets over mij weten. Ik voel mijn gezicht warm worden terwijl ik iets bedenk om te zeggen.
"Ik ben Nicole, ik ben hier net komen wonen en zit nu dus bij jullie in de klas." Ik maak een armgebaar naar mijn nieuwe klasgenoten en kijk even naar de docent, die me een bemoedigend knikje geeft, ze verwacht dus meer. "Ik houd van dieren en vind het leuk om te lezen."
"Heeft iemand een vraag voor Nicole?" vraagt Miss Anston.
Het meisje met het rode haar steekt haar hand op. "Wil je naast me komen zitten?"
Ik glimlach, geen vervelende vragen dus.
Miss Anston zucht. "Als Nicole dat wil dan mag dat." Ze gebaard naar de lege stoel naast het meisje.
Ik ga snel zitten en haal opgelucht adem. Dat ook weer gehad.
Een paar uur later zit ik in de kantine mijn lunch op te eten. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat het meisje Jesse heet. Ze heeft vriendelijke blauwe ogen en krullen die tot net over haar schouders vallen. Ze heeft verteld dat ze al haar hele leven in hetzelfde huis woont aan de hoofdstraat van Hugin High, niet ver van de school vandaan. Haar beste vriendin, Alice, werkt bij de bakkerij waar ik ruim twee weken geleden met mijn broer en de jongen die we in de supermarkt hadden ontmoet was geweest.
Ik vraag me af of de jongen is aangenomen, misschien moet ik er een keer heen om te kijken. Gewoon om hem weer eens te zien en om te vragen hoe het nu met hem gaat. Ik heb er spijt van dat ik zijn nummer niet heb gevraagd.
Vanuit mijn ooghoek zie ik een klein blond meisje van mijn leeftijd aan komen lopen. Jesse zwaait enthousiast naar haar.
"Hey, Alice! Dit is Nicole, ze woont in het spookhuis in het bos."
Verschrikt kijk ik haar aan, zij ze nou spookhuis? Tijd om er op te reageren heb ik niet want Alice staat al naast me.
"Hoi, ik ben Alice, ik hoorde van Jesse dat we een paar gezamenlijke lessen hebben." Ze glimlacht vriendelijk. "En schrik maar niet van het spookhuis hoor, zo noemen de kinderen uit de stad het maar." Alice gaat zitten op de stoel tegenover de mijne.
Ze moet mijn geschrokken reactie gezien hebben, denk ik bij mezelf. Als ons nieuwe huis bekendheid heeft, zou dat wel verklaren waarom zo veel mensen lijken te weten wie ik ben en waar ik woon. Meerdere klasgenoten hebben me er eerder vandaag al naar gevraagd.
Ik kijk naar Jesse.
"Waarom noemen jullie het huis een spookhuis?"
"Tja, het heeft natuurlijk lang leeggestaan. Het schijnt dat er iemand in is overleden." Legt ze uit terwijl ze haar tas weer inpakt.
Dat moet mijn tante geweest zijn, bedenk ik me.
Alice geeft Jesse een schop onder de tafel.
"Auw!" Roept ze beledigd uit. Ze wrijft over haar been. "Waar was dat goed voor?"
Alice kijkt mij weer aan. "Er zijn de afgelopen jaren wat rare dingen gebeurt rond het huis. Maar maak je geen zorgen hoor. Dat soort dingen zijn normaal in leegstaande huizen. Dan komen er kluizenaars op af, en tieners die lopen te rotzooien. Nu jij er met je familie woont zal het wel ophouden."
Toch houd ik er een raar gevoel aan over, wanneer de bel gaat die aangeeft dat de pauze is afgelopen besluit ik er later nog eens naar te vragen.
Jesse kreunt dramatisch terwijl ze haar hoofd op tafel laat vallen.
Vragend kijk ik Alice aan.
"Frans met Du Blanc." Ze haalt haar schouder op en trekt Jesse achter zich aan.
JE LEEST
Het verhaal van de raaf en de wolf
Fantasía- Nicole Marshall is niet blij dat ze naar Hugin Town moet verhuizen, tot ze een van de bewoners ontmoet. Wat ze nog niet weet, is dat deze ontmoeting invloed zal hebben op de rest van haar leven. - Als Mike Nolan uit huis word gezet omdat hij een w...
