Het verhaal van de raaf en de wolf

Naar de bakker

Nicole's POV

Michael zit heel stil op de achterbank, alsof hij niet wil opvallen. Ik kijk naar buiten, het is lichter dan toen we vertrokken en ik zie meer van het dorpje. Alles ziet er klein en charmant uit, heel anders dan Seattle. Ook al was ik eerst niet blij met de verhuizing, ik zou hier goed kunnen wennen. Alleen nog afwachten hoe het op school zal gaan.

Ik draai me om naar Michael. "Heb jij op Hugin high gezeten?"

Michael kijkt verbaast voordat hij antwoord. "Ja, het was een leuke school. Voor zover een school leuk is." Voegt hij er met een lach aan toe. "Het is een kleine school en nieuwkomers worden goed opgevangen, dus geen zorgen over je eerste schooldag."

Een glimlach komt op mijn gezicht, dat was fijn om te horen. Ik ben best zenuwachtig om naar een nieuwe school te gaan, zeker nu mijn broer snel weer teruggaat naar de universiteit. 

Na een paar minuten rijden we onze straat in, waar inderdaad een kleine bakkerij zit. Michael neemt zijn boodschappen mee en legt uit dat hij straks verder naar huis loopt. Jared en ik lopen achter hem aan de bakkerij in. Het ruikt er naar versgebakken broodjes en gesuikerde gebakjes. Het water loopt in mijn mond bij het zicht van de vitrines met broden en gebakjes. Er komt een aardig uitziende vrouw naar ons toe.

"Kan ik jullie helpen?" Vraagt ze.

"Heeft u ook stokbrood?" Vraagt Jared.

De vrouw wijst naar een van de manden achter zich. "We hebben wit, bruin en met maanzaad."

"Dan nemen we één wit en één bruin, alstublieft."

De vrouw pakt de broden uit de mand en wikkelt ze in papier. Dan zie ik een pamflet op het raam hangen.

"Werknemer gezocht voor doordeweekse dagen van 7.00-12.00, geen ervaring vereist. Verdere informatie is bij de balie te verkrijgen"

Ik draai me om naar Michael. "Is dat niet iets voor jou?"

Michael kijkt verbaast en leest de pamflet. "Wat een goed idee, ik zal vragen of ik kan solliciteren. Bedankt voor de tip."

"Graag gedaan, en tot ziens." Zeg ik als ik zie dat mijn broer klaar is en weer wilt vertrekken.

Jared en Michael zeggen elkaar gedag en we lopen weer naar buiten.

Michael's POV

"Pardon, ik zie dat u iemand nodig heeft." Zeg ik tegen de vrouw achter de balie.

"Dat klopt," antwoord ze, "het is 's ochtends vroeg erg druk, we hebben iemand nodig die meehelpt in de winkel, en misschien af en toe in de bakkerij zelf werkt. Lijkt dat je leuk?"

Ik lach. "Erg leuk, ik heb al eens eerder in een winkel gewerkt, dat beviel me goed. Bakken doe ik niet vaak, maar ik ben bereid om het te leren."

De vrouw trekt haar wenkbrauwen op. "Je bent wel enthousiast, dat is een goed teken. Wanneer zou je kunnen beginnen?"

"Morgen al, ik heb een tussenjaar, dus ik heb voorlopig veel vrije tijd."

De vrouw kijkt blij. "Dat komt goed uit, zou je morgen een proefdagje willen meedraaien? Dan kan je daarna de papieren ondertekenen als het werk je bevalt."

"Dat zou erg fijn zijn, dan wil ik graag wat kaiserbroodjes kopen, ik wil ten slotte wel weten hoe het eten smaakt dat ik verkoop." Grap ik.

De verkoopster lacht weer. "Gelijk heb je, dat word dan €2. Hier heb je nog wat andere broodjes mee om te proeven."

"Wat aardig van u." Ik geeft haar het geld en stop de broodjes in mijn boodschappentas. Ik ben blij dat ik nog wat jam heb meegenomen om er op te doen. "Hoe laat begin ik morgen?"

"Normaal gesproken om 7 uur, maar kom morgen maar een half uur eerder zodat ik nog wat kan uitleggen."

"Oké, dan zie ik u morgen, bedankt voor de broodjes." Ik zwaai naar de vrouw.

De vrouw zwaait terug. "Tot morgen, geniet van de broodjes."

Als ik de winkel uitloop voel ik me opgelucht. Met werk kan ik weer wat geld sparen, misschien kan ik zelfs ergens een kamer gaan huren. Maar voor nu moet ik het doen met wat ik heb.

Zodra ik terug kom bij het huis zet ik mijn boodschappen in de schuur waar ik me schuil houd. Na wat van het brood gegeten te hebben besluit ik meteen achter in het bos te zoeken naar een ander schuurtje. Het is te riskant om hier te blijven. Ik hoop maar dat er achter in het bos niemand woont, dan hoef ik me geen zorgen meer te maken over gevonden te worden.