Het verhaal van de raaf en de wolf

Het telefoongesprek

Kort hoofdstuk, hoop dat het leuk is:)

Nicole's POV

Jared en ik gaan weer naar binnen waar onze ouders op de bank zitten. Ze kijken naar een tv- programma over wilde dieren in Washington State. Zodra ik de wolf zie spring ik op en klop op mijn moeders schouder. 

"Ik zei toch dat er hier wolven leven!" lach ik. Ik loop naar boven, denkend aan hoe ik mijn hele leven al van wolven heb gehouden. Waarschijnlijk omdat ze me doen denken aan weerwolven, mijn favoriete mythische wezens. Ik geloof niet echt dat ze bestaan, maar als dat wel zo blijkt te zijn ben ik het mist verbaasde persoon op aarde. Ik houd zelfs zo van wolven dat ik zelfs niet naar de dierentuin ga wanneer er geen wolven zijn. Jared pestte me er vroeger om, totdat ik er achter kwam dat hij net zo geobsedeerd is door vampiers als ik door wolven. Dat was zo'n drie jaar eleden. Sinds toen kijken we altijd samen films zoals Twilight en Underworld. Ik heb er een hekel aan wanneer weerwolven worden vertoont als half-mens-half-wolf-dingen. met vettige haarstrengen, grote klauwen en hoektanden vol bloed. Ik houd alleen van de weerwolven die er echt uitzien als normale wolven. En Jared heeft op zijn beurt een hekel aan bepaalde manieren waarop vampiers eruitzien, zoals wanneer ze glinsteren in de zon. Sorry Edward Cullen, maar ik ben het met hem eens. Net als vampiers die niet tegen knoflook kunnen, of die alle rijstkorrels moeten tellen. Vampiers horen sterk te zijn, niet dood te gaan aan Italiaans eten.

'Ik ga slapen' Denk ik bij mezelf. Ik doe het licht uit na nog even rond te kijken. Ik vind mijn nieuwe kamer erg leuk geworden, ik hoop dat ik mijn nieuwe school en klasgenoten ook leuk ga vinden. Ik ben blij dat het kerstvakantie is, en ik nog twee weken vrij heb. Nu kan ik eerst wennen aan het nieuwe huis en misschien zelfs een aantal mensen ontmoeten voordat ik naar school ga. Slaperig vraag ik me af of we nog een kerstboom gaan opzetten. Dat hebben we dit jaar nog niet gedaan vanwege de verhuizing. Ik kijk op de wekker op mijn nachtkastje, het is bijna elf uur. Net wanneer ik bijna in slaap val, hoor ik getril vanuit mijn la. Ik maak hem open en zie dat het mijn telefoon is.

"Hallo, je spreekt met Nicole Marshall." antwoord ik slaperig.

"Sinds wanneer doen we zo formeel tegen elkaar? ik dacht dat we vrienden zouden blijven nadat je verhuisd was?" Hoor ik een bekende stem vragen. 

"David! Sorry, ik had niet verwacht dat je me al zou bellen! Hoe gaat het?" Roep ik naar hem door de telefoon. David is al jaren een van mijn beste vrienden. De herinnering aan onze kus komt weer naar boven, snel laat ik deze weer vallen. We zijn gewoon vrienden, zeker nu we zo ver van elkaar af wonen. 

Hij lacht, "Ik mis je nu al, maar ik wilde graag weten hoe het in je nieuwe huis is?"

"Het is beter dan ik had verwacht, het is erg groot en mooi, maar ook heel oud en griezelig tegelijkertijd. Heb je me echt gemist?"

"Natuurlijk Nicky, we zijn vrienden. Al lijkt het niet alsof Megan en Lisa je missen. Ze hebben wel gehuild, tot ze de nieuwe bewoners zagen...Ze hebben twee zoons, Tristan en Carter" Hij maakt een kokhalzend geluid. "Megan wil Tristan en Lisa wil Carter."

Ik lach, "Ik had al zo'n idee, ik ken ze nog maar voor twee jaar terwijl zij elkaar als vanaf de kleuterklas kennen. Hoe zit het met Emma en Tom?"

"Hun missen je wel, wij alle drie. We zouden het leuk vinden om eens langs te komen."

"klinkt goed, maar als je het niet erg vind ga ik nu slapen."

"Oké," David zucht, "Ik bel je later weer, welterusten."

"Welterusten Dave." We hangen op. Ik had al verwacht dat Megan en Lisa me snel zouden vergeten. Zij hebben altijd een beetje buiten de groep gestaan omdat ze altijd met zijn tweeën  waren, of bezig waren met jongens. Eindelijk laat ik me vallen op mijn nieuwe king-sized bed en val langzaam in slaap.