EDWARD'S POV
"Oh huwag mong sabihin na namiss mo agad ako. Ilang minuto lang naman tayong naghiwalay ah." pang asar ko nang makita ko sya sa aking likuran
Inirapan nya lang ako
"Huwag ka ngang feeling diyan ang kapal ng mukha mo. Sipain kita diyan eh"
"Hindi ko alam na kabayo ka na pala ngayon, Sarah?" pang-iinis ko sa kanya
Kahit dapat ko syang tratuhin ng maayos dahil gusto kong magustuhan nya ako
'Yun bang mag ka-pogi points ako sa kanya.
Pero hindi ko mapigilan ang pangiinis sa kanya. Sa tingin ko lalo syang gumaganda sa tuwing nagagalit sya
Tinignan nya lang ako ng masama. Kitang-kita ko sa mga mata nya na gusto nya talaga akong sipain
Hindi lang iyon kitang-kita ko din ang pagnanais nya na sampalin at tadyakan din ako
Nakita kong papalapit sya sa akin kaya tumakbo agad ako palayo.
"Hoy! Higanteng tipaklong, bumalik ka rito!" narinig kong sigaw nya
Humarap ako sa kanya
"Bleeh. Ayaw ko nga, alam ko na ang plano mo noh."
"Edward! Pagnahuli kita, lagot ka talaga!"
Para kaming bata, Halos nalibot na namin ang buong bahay.
Takbo dito, takbo doon ang drama naming dalawa.
Inis na inis na talaga sya sakin. Kanina pa siya habol ng habol sa akin pero hindi pa rin niya ako mahuli-huli. Sa tuwing malapit na siya sakin, doon ko naman bibilisan yung takbo ko.
Ang bilis ko talagang tumakbo.Nasapo ni Sarah ang noo nya.
"Abay oo! Basketball player pala ang ungas!" naibulong niya sa kanyang sarili pero narinig ko
"O ano na? Bakit ang kupad yata ng kabayo? Ano ba naman yan!" pang-iinis ko sa kanya
Sa tingin ko tumaas ang blood pressure nya kaya hinubad niya yung heels nya at pinunit nya ang kanyang damit hanggang tuhod.
Masyado kasi itong sagabal sa kanyang pagtakbo. Pagkatapos ay hinabol nya kagad ako
Laking tuwa niya nang sa wakas ay nahuli na rin niya ako
Nahawakan niya ang dulo ng manggas ng polo ko at buong lakas na pinaharap ako sa kanya
Ngunit nang dahil sa ginawa niya ay na
out of balanced kaming dalawa na sanhi ng pagbagsak naming pareho sa sahig at di sinasadyang naglapat ang mga labi naminNanlaki ang mga mata ni Sarah samantalang ako naman nasisiyahan sa nangyari.
Mahabang katahimikan ang namagitan sa aming dalawa.
Parang syang napaso dahil dali-dali
siyang tumayo. Kaya tumayo na rin ako"Oy! Natulala ka yata. Alam ko namang gwapo ako, kaya---"
Yung pagkatulala ni Sarah ay napalitan ng inis dahil ata sa sinabi ko
"Ouch! Ouch! Ouch! Sarah, tama na." daing ko.
Pinagkukurot niya kasi ako
"Tama lang yan sa'yo ang hangin mo kasi!" aniya na patuloy pa rin sa pagkukurot sa akin
Nang may naalala siya ay tumigil na siya sa pagkukurot. "Ah nga pala ano susuotin ko habang nandito ako?"
"Uhm nasa aparador ng kwartong tinulugan mo kanina. Nandoon na lahat yung damit
pambahay, pangtulog mo at---" isang pilyong ngiti ang pinakawalan ko. Bigla siyang namula, alam na niya siguro kung ano ang idudugtong ko"Alam ko na. Huwag mo nang sabihin kundi makakatikim ka talaga." pagbabanta niya sakin
"Hindi naman halata na masyado kang prepared noh? Wait! How come may mga damit pampalit na ako? Don't tell me you plan this all along!"
Napakamot ako habang ngiting-ngiti. Ang cute nyang tignan.
"Uhm, uhm.. well let's just say na may mga kakuntsaba ako," pagpapacute ko
Kahit hindi ko na sabihin kung sinu-sino ang mga kakuntsaba ko sa tingin ko ay may hinala na sya kung sino ang mga salarin.
SARAH'S POV
Kanina pa ako pasikot-sikot dito
Naghahanap kasi ako ng maaaring maging daan upang makatakas ako. Pero ang problema ang laki-laki ng bahay kaya natatagalan ako sa paghahanap. Lahat ng mga bintana ay nakalock pati ang main door at back door.
"Kainis naman oh! Hindi ako gumising ng madaling araw para lang sa wala!" nakangusong maktol ko
May nakita akong isang glass door. Nilapitan ko yun at nagbabakasakaling pinihit ang
door latch. Nagliwanag naman ang aking mukha dahil sa wakas makakatakas na rin ako mula sa pagkakakidnap sa akin ng mokong na yun.Ang tanging problema ko na lang ay kung paano ako makakaalis kung nasa isolated island kami
Dahan dahan akong naglalakad para hindi makatunog si Edward sa tangkang pagtakas ko. Pero laking dismaya ko nang makita ko ang mga pader, ang taas kasi nito para maakyat ko
Napabuntong-hininga ako, tiningnan ko ang paligid, sa pagbabakasakaling makahanap ako ng solusyon. Hindi naman ako nagkamali dahil may nakita akong isang puno ng mangga.
Yess! Wooh! Thank you lord! Your so kind talaga.
Mabilis akong pumunta sa kinaroroonan ng puno. Inakyat ko ito at nang paakyat na sana ako sa ikatlong sanga ay nagulat nalang ako ng may bumuhat sa akin pataas. Nang
linguin ko ito ay mas nagulat ako nang makita ko ang seryosong mukha ni Edward."Where do you think your going?"
"Put me down will you!" sabi ko ng nagpupumiglas.
"Akala mo siguro makakatakas ka nuh? Huh!
Well you're wrong about that," at pinasan nya ako sa balikat nya na para lang akong isang sako ng bigas. Saka sya naglakad papunta sa loob ng bahay.Habang patuloy pa rin ako sa pagpupumiglas sa likod.
Pero tila bakal ang likod nya hindi man lang nasaktan sa ginagawa ko.
Maingat nya akong binaba sa sofa
"Again, let me ask you, where do you think you're going?" pag-uulit nito."To a safe place! I don't know where I can find it basta sa lugar na hindi mo mararating!"
"The safest place for you is right here with me, love" pahayag nya
Tumalikod sya at naglakad papunta sa glass door.
"I'm warning you, don't try to run away again. If you don't want me to guard you every now and then. Kasama na ang pagbabantay ko sayo hanggang sa pagtulog which means I’ll be sharing a room with you. So, if you want that to happen you're very much welcome to run away again. Oh! You can do it right now if you really wanted to be with me that
much," inilahad nya ang mga bisig nya papunta sa labas."The door is widely open" dugtong nito at ngumiti ng makatamis-tamis.
"N-no way! I d-don't wanna share a room with you noh! I can't e-even stand being close to you even for a second. What's more pa kaya kung buong magdamag. Over my dead gorgeous sizzling hot, sweet and spicy body!"
Hindi nya pinansin yung mga sinabi ko at lumabas sya sa glass door
BINABASA MO ANG
Beauty is the Beast
Genç KurguPANGIT yan ang tawag kay Sarah noon. Every time na naaalala niya ang mga matatalim at masasakit na salita na ibinibigay sa kanya ay nasasaktan siya--- well, sino ba naman ang hindi?