ontvoerd (✔)

H 17.

Iemand komt naar binnen gelopen. Als hij in het licht staat zie ik pas wie het is. "Cody?". Ik wil opstaan. "Nee blijf liggen. Je kan nog niet lopen". Ik ga weer liggen en kijk hoe Cody moeilijk naar me toe loopt en op me bed gaat zitten. Ik staar naar al zijn verwondingen. Om zijn buik zit verband en ook om zijn arm. Op zijn hoofd heeft hij een grote schaafwond en op zijn andere arm zit zijn snee. Op zijn benen zitten waarschijnlijk ook verwondingen maar die kan ik niet zien omdat hij een joggingsbroek aan heeft.

Er ontstaat een stilte. Hij legt zijn hand op me voorhoofd en wrijft over het verband heen. "Hoe gaat het met je?" vraagt hij met een overbezorgde stem. "Met mij gaat het goed, maar je moet je meer zorgen maken over jezelf. Je ziet er niet uit" zeg ik half lachend. Hij begint zelf ook te lachen. "Ik genees best snel". "Het spijt me dat je mee moest met de missie. Als ik zelf mocht kiezen dan had ik jou met rust gelaten maar ik kreeg orders". Ik kijk hem vragend aan. Ik dacht dat hij de leider was en alles beslist. Hij weet wat ik denk. "Ik ben wel de leider hier maar niet de leider van alles wat er allemaal gebeurd". Ik knik half begrijpend.

~~een week later~~

Er is een week voorbij gegaan. Er is niet zo veel gebeurd. Of te minste dat denk ik. Ik lig nog steeds in dezelfde bed. En ben er maar een paar keer uitgekomen om te kijken of dat ik kan lopen, maar de meeste keren lukte het niet omdat het te pijn deed. En als ik een stukje wilde lopen kwam Mathijs er aangerend die me vervolgens op tilde en me weer naar me bed brengt.

Ik ga weer zitten en maak me verbanden zelf schoon. Dan trek ik een joggingbroek aan en pak me krukken erbij. Ik loop de kamer uit en kom op de gang terecht. Dan loop ik naar de kantine toe. Maar als ik de kantine deur open zit er niemand binnen. Ik loop/huppel snel naar de trainingsruimte. Maar daar is ook al niemand. "LIZA! JUULTJE! LEXA! MATHIJS! CODY! LUKE!" schreeuw ik in het rond. Dan is er nog maar een optie. Ik moet naar beneden lopen om te kijken of dat alle andere kinderen ook weg zijn of niet. Dat doe ik dus. Ik strompel van de trap af. "Hallo! Is hier iemand!". Ik krijg geen antwoord terug. Ik loop naar de dichtstbijzijnde deur toe en klop erop. Maar weer krijg ik geen antwoord. Ik strompel weer naar boven toe en ga tegen een muur aan rusten. "Waar zijn jullie!".

Het is doodstil. Je hoort niemand lopen of praten. Dit is geen droom toch? Ik knijp in me arm. Shit het is echt. Waar zou iedereen nu toch kunnen zijn. Wacht en Cody. Ik loop terug naar dokter kamer en kijk in alle kamers waar een bed in staat. Maar Cody is nergens te bekennen. Als ik terug loop naar de keuken denk ik dat ik iets hoor. Ik loop de keuken in maar daar is ook al niemand. Zoals verwacht. Maar door het raam zie ik iets bewegen. Snel loop ik naar het raam toe. Door de raam zie je de voortuin. En in de voortuin staan alle kinderen en leiders. Cody staat vooraan. Hij staat te praten met een andere man. Hij komt me bekent voor. Rachel denk, denk. Wacht is hij dat. Nee dat kan niet. De man zet een stap naar rechts waardoor ik heb beter kan zien. En ja hoor het is hem.

Ik loop de keuken uit en loop naar een andere kamer. Het is een kantoor waar ik nog nooit in ben geweest. Op het bureau staat een fotolijstje. Ik pak hem op en kijk naar de foto. Op de foto staat Mathijs, Cody en ik denk hun ouders en er staat nog een meisje op. Ze lijkt op mij. Cody had wel gezegd dat ik op haar leek maar ik had niet verwacht dat we zoveel op elkaar lijken. Ik zet het fotolijstje weer neer en loop naar het raam toe. Bij de andere kant staan alleen maar mannen met geweren in hun handen. Waarom geen een vrouw. Hun groep is veel groter dan de onze. Ik maak het raam open om te kijken of dat ik dan iets kan horen. Maar het raam piept en dat trekt de aandacht van de mannen. Ik buk snel in de hoop dat ze me niet gezien hebben. "Jullie drie ga kijken!". Shit ze hebben me gezien. Ik sta snel op en ren de kamer uit. Natuurlijk wel met krukken anders was ik al lang gevallen. Ik verstop me in de kantine. Eerst lopen ze er langs maar dan gaat de kantinedeur open en lopen de drie mannen naar binnen toe. "We weten dat je hier bent!". Ik hou me adem in.

Ze lopen alle kanten op. En dan komen ze mijn kant opgelopen. Ik zit achter een trek karretje. Ze duwen die karretje weg. Van de schrik sta ik meteen op. Ik begin met me krukken te slaan als ze dichterbij komen. Een man rukt de krukken uit me handen en daardoor val ik op de grond. "Laat me met rust!". Een andere man pakt me op en gooit me over zijn schouder om vervolgens naar buiten te lopen. Ik zit te spartelen, te slaan en te schoppen om proberen los te komen. Maar niks helpt.

Een spannende hoofdstuk ook al zeg ik het zelf. Wie zou die man zijn? En waarvan zou Rachel hem kennen? Ik hoop dat jullie dit nog een leuke verhaal vinden. XXX-Kelly